Είναι ολοφάνερο -και η συγκυβέρνηση θέλει να το σημειώνει με έμφαση- ότι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί αναπόσπαστο και συστατικό στοιχείο της πολιτικής που σχεδιάζει, προκειμένου να διαχειριστεί τις επιπτώσεις στο κεφάλαιο από την οικονομική κρίση, πιο αποτελεσματικά από τα προηγούμενα κυβερνητικά σχήματα. Εχοντας απόλυτα ξεκαθαρισμένο ότι η αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου απαιτεί παρεμβάσεις σε όλο το φάσμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας, επιδιώκει να εμφανιστεί αποφασιστική ιδιαίτερα σε τομείς που κρίνεται ότι έχουν σημειωθεί καθυστερήσεις.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι μια βαθιά αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική. Πρώτα και κύρια επειδή επιλέγει να παραχωρήσει στο ιδιωτικό κεφάλαιο περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν στο δημόσιο, προκειμένου να ικανοποιηθούν ακόμη πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου σε βάρος των συμφερόντων εργαζομένων. Με τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ, τη δεκαετία του '90, ξεκίνησε ο μεγάλος κύκλος της κερδοφορίας του κεφαλαίου στη χώρα, σηματοδοτήθηκε η περίοδος της μεγάλης συσσώρευσης κεφαλαίων και τελικά οδήγησε στη σημερινή κρίση. Με τις ιδιωτικοποιήσεις έβαλε η ντόπια άρχουσα τάξη στο χέρι τράπεζες, ναυπηγεία και δεκάδες άλλες βιομηχανικές μονάδες. Με αυτή ακριβώς την πολιτική ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι πάτησαν πόδι στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και άλλοι ξεκοκάλισαν τα καζίνα και τις μαρίνες, τα ΞΕΝΙΑ και τις παραλίες. Βεβαίως, οι ιδιωτικοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις το κεφάλαιο εξυπηρετούσαν όταν ανήκαν στο κράτος. Ποιος δεν ξέρει ότι η ΠΕΣΙΝΕ πλήρωνε στη ΔΕΗ πάμφθηνο σε σχέση με τα λαϊκά νοικοκυριά ρεύμα;

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι κομμάτι της φιλομονοπωλιακής πολιτικής. «Κουμπώνει» με όλα τα άλλα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων. Κάποια μέτρα προβλέπουν τη συμπίεση των αποδοχών των εργαζομένων και τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, κάποια άλλα διευρύνουν τις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο ή προωθούν τα όλο και πιο «έξυπνα» οικονομικά κίνητρα, ενώ άλλες επιλογές των κυβερνώντων διευκολύνουν με ειδικού χαρακτήρα ρυθμίσεις τις περιβαντολλογικές και άλλου είδους ....απαιτήσεις των επιχειρηματιών. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι διέξοδος, έτοιμη επένδυση. Είναι το εξασφαλισμένο κέρδος, η προοπτική επικράτησης στην αγορά. Γι' αυτό και όλα τα κέντρα εξυπηρέτησης του κεφαλαίου -μέσα κι έξω από τη χώρα- πιέζουν για ενίσχυση της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων.

Το πρόγραμμα εκχώρησης περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, που έχει αποφασιστεί με βάση το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο, προβλέπει ότι θα παραχωρηθούν Επιχειρήσεις και Οργανισμοί, αεροδρόμια και λιμάνια, τράπεζες και υποδομές εταιρειών παροχής υπηρεσιών και αυτοκινητόδρομοι, εκτάσεις γης και άλλες μορφές κρατικής περιουσίας. Με δυο λόγια, με πρόσχημα την κρίση αλλά με αποκλειστικό στόχο την εξασφάλιση πεδίου για την πραγματοποίηση επενδύσεων, το πρόγραμμα προβλέπει την παραχώρηση των πάντων, έχοντας, φαίνεται στην πρώτη γραμμή την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τα αεροδρόμια και την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας.

Για το ΚΚΕ δεν υπάρχει δεύτερη επιλογή. Με την ίδια ακριβώς συνέπεια, οι κομμουνιστές εξηγούν και θα συνεχίσουν να εξηγούν στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι τα περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν στο δημόσιο, αποκτήθηκαν και με τον ιδρώτα των εργαζομένων. Κάθε σκέψη παραχώρησης της περιουσίας αυτής στο ιδιωτικό κεφάλαιο είναι επιλογή αντιδραστική, πάει κόντρα στα συμφέροντα των εργαζομένων και πρέπει με κάθε αποφασιστικότητα να αντισταθεί ο λαός σ' αυτή την πολιτική.