Η οργάνωση των ανέργων και η συμμετοχή τους στους αγώνες για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μαζί με τους εργαζόμενους, είναι όρος επιβίωσης. Το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 20 Δεκέμβρη, κάθε συνδικάτο, κάθε λαϊκή επιτροπή πρέπει να έρθει σε επαφή με τους άνεργους του κλάδου και της γειτονιάς, να κουβεντιάσουν και να καταγράψουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, εξαιτίας του βίαιου και πολλές φορές μακροχρόνιου αποκλεισμού τους από την παραγωγή και άρα από το μεροκάματο. Να διαμορφώσουν στόχους πάλης και διεκδικήσεις, να σχεδιάσουν τη δράση τους για την ανακούφιση των οικογενειών τους για κάλυψη επιτακτικών αναγκών τους.

Τον Σεπτέμβρη του 2011 οι άνεργοι συγκριτικά με το Σεπτέμβρη του 2010, δηλαδή στη διάρκεια ενός χρόνου, οι αυξήθηκαν σε ποσοστό 36,6%. Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 17,5% από 12,6% που ήταν τον αντίστοιχο μήνα του 2010. Και είναι βέβαιο, ότι ο αριθμός αυτός «δε χωράει» όλη την πραγματικότητα. Σε εκατομμύρια σπίτια υπάρχει ένας ή και παραπάνω άνεργοι, το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς στέγη, ρεύμα και νερό, δε δικαιούνται παιδικό σταθμό τα παιδιά τους, δεν έχουν να αγοράσουν φάρμακα και να πληρώσουν γιατρό, στερούνται τροφής και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης, δεν μπορούν να μετακινηθούν. Ταυτόχρονα, ο πλούτος που παράγεται είναι τόσο μεγάλος, ώστε να υπάρχει υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, ενώ οι κυβερνήσεις όλα τα χρόνια έχουν προσφέρει τα πάντα στους επιχειρηματικούς ομίλους. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι και οι άνεργοι, οφείλει να πιέσει, να διεκδικήσει ασυμβίβαστα τα αναγκαία για να ζουν όλοι όσοι είναι χωρίς δουλειά, έχει χρέος να μην επιτρέψει το «Μεσαίωνα» να μπει σε κανένα σπίτι. Γι' αυτό το σκοπό, επιτροπές ανέργων πρέπει να στηθούν σε κάθε σωματείο, σε κάθε γειτονιά.

Είναι το λιγότερο, το αναγκαίο που μπορεί και πρέπει να γίνει σήμερα. Οι άνεργοι δεν φταίνε, ούτε επέλεξαν να είναι άνεργοι, ενώ όσο εργάζονταν παρήγαγαν πλούτο που δεν καρπώνονταν. Ανεργία πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει στον καπιταλισμό και προκύπτει από το ότι η οικονομία και η παραγωγή οργανώνεται σύμφωνα με το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα. Στην κρίση αυξάνεται πολλαπλάσια. Γι' αυτό χρειάζεται παλλαϊκή κινητοποίηση και αλληλεγγύη παντού, για να δοθεί αξιοπρεπές επίδομα σε όλους τους ανέργους, για όλο το διάστημα της ανεργίας. Να «παγώσουν» όλα τα δάνεια, να διασφαλιστεί η δωρεάν και πλήρης ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, δωρεάν μετακίνηση και η πλήρης διατροφή τους. Να υπάρχει δωρεάν χορήγηση τροφίμων από το κράτος.

Ταυτόχρονα, άνεργοι και εργαζόμενοι δεν αρκεί να παλεύουν μόνο για τα παραπάνω. Εχουν συμφέρον από την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Τότε αυτά θα είναι κοινωνικοποιημένα, η παραγωγή θα σχεδιάζεται κεντρικά ανάλογα με τις σύγχρονες ανάγκες και τις δυνατότητες σε εργατικό και επιστημονικό δυναμικό. Αυτό θα απελευθερώσει και τις παραγωγικές δυνάμεις - πρώτα και κύρια τον άνθρωπο - που σήμερα απαξιώνονται. Ο πλούτος που θα παράγεται απ' όλους που θα έχουν δουλειά θα είναι πολλαπλάσιος και θα μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες του λαού. Οπισθοχώρηση από αυτό το στόχο, σημαίνει διαιώνιση της βαρβαρότητας.