Επιστρέφοντας χτες από τις Βρυξέλλες, ο Γ. Παπανδρέου έσπευσε να καθησυχάσει τους ντόπιους συμμάχους του ότι η εθνική κυριαρχία δεν απειλείται από τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα κλιμακίων της τρόικας, που αναλαμβάνουν αναβαθμισμένο ρόλο στην εκτέλεση όσων συναποφασίζουν δανειστές και δανειζόμενοι, στο πεδίο της ελεγχόμενης πτώχευσης. Τόσο η δική του πρεμούρα, όσο και των άλλων αστικών κομμάτων ή των οπορτουνιστών για τα «κυριαρχικά δικαιώματα» της χώρας, κάθε άλλο παρά αθώα είναι, σε μια περίοδο που όλοι τους πολεμούν λυσσαλέα να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τα αδιέξοδα στην αστική διαχείριση.

Νομοτέλεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι και η ανισομετρία. Αν χαθεί το βασικό, ότι, δηλαδή, οι σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι καπιταλιστικές οικονομίες, σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου, είναι σχέσεις αλληλεξάρτησης, τότε οι χώρες που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα φαντάζουν σαν εξαρτημένες από τις πιο ισχυρές οικονομικά. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι έτσι. Ενα παράδειγμα: Την περίοδο που εξελισσόταν το σχέδιο Μάρσαλ, τεχνοκράτες των ΗΠΑ είχαν μόνιμη παρουσία στην Ελλάδα για να επιβλέπουν και να διευθύνουν την απορρόφηση των αμερικανικών κονδυλίων. Από τη σκοπιά των ιδιαίτερων συμφερόντων των ΗΠΑ, τα χρήματα προς την Ελλάδα συνέβαλαν στην καπιταλιστική ανοικοδόμηση και στη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας, όροι αναγκαίοι για τη διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή, και μάλιστα σε συνθήκες ένοπλης ταξικής πάλης.

Αντίστοιχα, από τη σκοπιά της ντόπιας αστικής τάξης, τα αμερικανικά πακέτα σήμαιναν το χτίσιμο υποδομών για τον εκσυγχρονισμό της καπιταλιστικής παραγωγής, γεγονός που θα έκανε το κεφάλαιο πιο ισχυρό, άρα και πιο επιθετικό απέναντι στο λαό. Από αυτή τη σκοπιά, δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραχωρήσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας, βλέποντας μακροπρόθεσμα το γενικό του συμφέρον. Το ίδιο έγινε και με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Το ίδιο ισχύει και με την προσχώρησή της σε οποιαδήποτε καπιταλιστική συμμαχία, η οποία αυτόματα συνεπάγεται συνειδητή απεμπόληση μέρους της εθνικής κυριαρχίας στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης των οικονομιών. Τα αστικά κόμματα και οι οπορτουνιστές είναι υπέρ της ΕΕ. Ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στηρίζουν την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη παραχώρηση αρμοδιοτήτων από ένα κράτος - μέλος στα υπερεθνικά όργανα της Ενωσης.

Το δάνειο από την τρόικα είναι συν-επιλογή της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, επιβεβλημένη από το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης, παρά τους επιμέρους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της. Οι ισχυρές καπιταλιστικά χώρες δανειοδοτούν την Ελλάδα προσδοκώντας πολλαπλά οφέλη, τόσο στο επίπεδο της οικονομίας, με τη διάσωση του ευρώ, όσο και στην ενσωμάτωση του κινήματος, σε μια χώρα που δείχνει έντονα σημάδια λαϊκής ανάτασης. Η ντόπια πλουτοκρατία, από την πλευρά της, κερδίζει με τα δάνεια την παραμονή της στην Ευρωζώνη, με την οποία έχει ταυτίσει τα στρατηγικά της συμφέροντα. Στο ζύγι αυτών των συμφερόντων βρίσκονται μόνιμα τα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως απέδειξε και η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ. Πραγματική λαϊκή κυριαρχία σημαίνει όλος ο πλούτος της χώρας στα χέρια του λαού. Σημαίνει λαϊκή εξουσία και οικονομία και σύναψη σχέσεων με άλλες χώρες στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος με κερδισμένο το λαό.