Οι χτεσινές συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους προέδρους του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η προχτεσινή με τον πρόεδρο της ΝΔ, είναι ενδεικτικές της «αντιπολίτευσης» που ασκούν τα αστικά κόμματα και οι παραφυάδες τους. Φανερώνουν ταυτόχρονα το χάος που τα χωρίζει από τη στρατηγική εναντίωση του ΚΚΕ στο σύνολο της πολιτικής που συνυπηρετούν με την κυβέρνηση, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Ολοι προπαγανδίζουν ότι στόχος τους είναι να δώσουν διέξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού. Ομως, το πραγματικό περιεχόμενο αυτής της διεξόδου δεν μπορεί παρά να καθορίζεται από την απάντηση που δίνει η κάθε πολιτική δύναμη στο ερώτημα «με ποιον και για ποιον».

Κυρίαρχη αντιπολιτευτική γραμμή για τη ΝΔ είναι το «άλλο μείγμα πολιτικής» και η «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου». Πρόκειται για φενάκη ολκής, αφού στηρίζει τον πυρήνα όλων των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση και πιέζει για επιπλέον φιλομονοπωλιακές ανατροπές. Ακόμα και προχτές, το πρόσχημα που πρόβαλε ο Αντ. Σαμαράς για να μη δώσει στον πρωθυπουργό πιο επιθετική συναίνεση, είναι το «έλλειμμα ενημέρωσης» για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, χωρίς όμως να αμφισβητεί στο ελάχιστο τα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται σαν αποτέλεσμα αυτών των διαβουλεύσεων, πολλά από τα οποία υπήρξαν και δικές της προτάσεις.

Ο ΛΑ.Ο.Σ., από την πλευρά του, αναπαρήγαγε και χτες τα ψευτοδιλήμματα «μέσα στην ΕΕ ή φτώχεια», συνδράμοντας τον κεντρικό εκβιασμό της κυβέρνησης, που λέει «δεχτείτε τα μέτρα αλλιώς η χώρα θα πτωχεύσει και έρχεται χάος». Κάτω από το βάρος της λαϊκής πίεσης, το κόμμα του Καρατζαφέρη εμφανίζεται να αντιδρά θολά σε ορισμένα από τα αντιλαϊκά μέτρα, επιτίθεται όμως με λύσσα στους εργαζόμενους που τα αντιπαλεύουν. Ζητάει συγκυβέρνηση και οικουμενική κυβέρνηση με αυτόν μέσα, για να βγάλει έστω και προσωρινά το αστικό σύστημα από τα ζόρια που να διαχειριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει κι αυτός την επιθυμία του να αναβαθμίσει το ρόλο του στην αστική διαχείριση. Ζητάει εκλογές, για μια «άλλη» κυβέρνηση και ευαγγελίζεται μέτρα τάχα φιλολαϊκά, εντός της ΕΕ, που είτε συζητούν ανοιχτά μερίδες του κεφαλαίου, είτε είναι αδύνατον να εφαρμοστούν εντός της ΕΕ και με καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την οποία δεν αμφισβητούν οι οπορτουνιστές. Ο ίδιος βλέπει την παρέμβαση του λαού μέχρι την αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο και σαν μέσο καλύτερης διαπραγμάτευσης των όρων για τα επόμενα δάνεια με την ΕΕ.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που διαφωνεί κάθετα με την κυβέρνηση, όχι σε επιμέρους πλευρές της πολιτικής της, αλλά στην ουσία της στρατηγικής της, που είναι στρατηγική υπεράσπισης, διάσωσης και θωράκισης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Την ίδια στρατηγική υπηρετούν με παραλλαγές και τα άλλα κόμματα, στο βαθμό που υπερασπίζονται το αστικό πολιτικό σύστημα, ή δεν αμφισβητούν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Το ΚΚΕ παλεύει για την παρεμπόδιση των βάρβαρων μέτρων και την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, με στρατηγική ανατροπής της πολιτικής και των κομμάτων που επιτίθενται στο λαό για λογαριασμό του κεφαλαίου, ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί σήμερα να οδηγήσει το λαό σε νίκες, να ανοίξει το δρόμο για ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελός του, στο πεδίο της εξουσίας και της οικονομίας.