«

Αυτό δείχνει την ανησυχία της αστικής τάξης και του πολιτικού της συστήματος για το αν τελικά η «ζυγαριά» θα γείρει προς τη γραμμή της σύγκρουσης με τα μονοπώλια, της λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής ή θα ενσωματωθεί το εργατικό κίνημα στη λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτό εξέφρασε με την παραπάνω παρέμβασή του στην κυριακάτικη εφημερίδα «REAL NEWS» ο Γιώργος Προβόπουλος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Ανησυχία που εκφράζεται ποικιλοτρόπως και όχι μόνο για τη μαζικότητα ή τη συχνότητα των κινητοποιήσεων, μα για το περιεχόμενό τους: Συχνά εκφράζεται από τα αστικά ΜΜΕ με τόνους λάσπης στο ταξικό εργατικό κίνημα, πότε με εκφοβισμό, πότε με κινδυνολογία, πότε με τη συκοφάντηση των αγώνων, πότε με επίκληση στο λαό να κάνει υπομονή για τα «σκληρά μέτρα».

Ολοι αυτοί, που επιτίθενται κάθε φορά που οι εργαζόμενοι διαδηλώνουν για τα δικά τους συμφέροντα και κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική, θα χρησιμοποιήσουν ανάλογα επιχειρήματα χειραγώγησης, όπως ότι οι εργαζόμενοι ανησυχούν αν η αντιλαϊκή πολιτική θα υλοποιηθεί αποτελεσματικά και ελπίζουν τελικά να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Ετσι νομίζουν πως θα περάσουν στις λαϊκές συνειδήσεις την άποψη: άγρια, άδικα μεν τα μέτρα, αλλά ωφέλιμα γιατί σώζουν την οικονομία και έτσι θα ωφεληθεί ο λαός. Είναι αλήθεια ότι το εργατικό κίνημα σήμερα στην Ελλάδα πρέπει να αναπτυχθεί, ώσπου να φτάσει στο ύψος των σημερινών απαιτήσεων για τη συνολική αντιπαράθεση και ρήξη με το κεφάλαιο και την πολιτική του. Βεβαίως, ο συσχετισμός δύναμης είναι αρνητικός. Σε αυτό ευθύνονται και οι εργοδοτικές και κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έχουν βάλει πλάτη για να περάσουν αναίμακτα όλα τα αντεργατικά μέτρα, και συνεχίζουν στην ίδια ρότα, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι, ο λαός έχουν κυριολεκτικά ματώσει τόσο σε περιόδους ανάπτυξης όσο και κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση δεν υπάρχει. Η ανάπτυξη που λένε είναι καπιταλιστική και σημαίνει νέες θυσίες από τα λαϊκά στρώματα, σημαίνει να δεχτούν να γίνουν πάμφθηνοι, σημαίνει ότι η λέξη κατάκτηση θα υπάρχει πλέον μόνο στα λεξικά, σημαίνει απόλυτη εξαθλίωση. Γι' αυτό η αντιλαϊκή πολιτική, τα άγρια μέτρα πρέπει να καταδικαστούν στις εργατικές συνειδήσεις και αυτό να εκφραστεί με μαζική οργανωμένη συμμετοχή στο ταξικό εργατικό κίνημα, με ανάπτυξη της πολιτικής πάλης για αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στη ρότα για λαϊκή εξουσία και οικονομία. Τότε, εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες δεν θα είναι έρμαια στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών. Ο πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν το μόχθο τους.