Ανησυχεί η αστική τάξη. Φάνηκε καθαρά τις δυο μέρες της απεργίας, κατά τις οποίες δόθηκε μια σκληρή ταξική μάχη. Ανησυχεί, κατ' αρχάς, διαπιστώνοντας ότι το ταξικό εργατικό κίνημα όχι μόνο δεν τα διπλώνει μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης και μπροστά στη σφοδρότητα της ταξικής επίθεσης που δέχεται από την κυβέρνηση και την ΕΕ, αλλά όλο και δυναμώνει, συσπειρώνοντας όλο και πιο πολλούς αγωνιστές στις τάξεις του. Και η ανησυχία της γίνεται τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνουν πυρκαγιά οι σπίθες της αγωνιστικής φωτιάς που κρατάει αναμμένη το ΠΑΜΕ. Τρέμουν οι καπιταλιστές στη σκέψη ότι μπορεί, από τη μια στιγμή στην άλλη, το εργατικό κίνημα να θεριέψει, να περάσει στην αντεπίθεση και να τους πάρει σβάρνα.

Φοβάται η τάξη των αστών και αντιδρά. Λυσσασμένη ήταν η αντίδραση των εργοδοτών στη 48ωρη απεργία. Επιχείρησαν με κάθε τρόπο και με όλα τα μέσα να την υπονομεύσουν, να τη σπάσουν. Πρώτα προσπάθησαν με πιέσεις, εκβιασμούς, απειλές να φοβίσουν τους εργάτες για να μην πάρουν μέρος. Κι όταν, παρά το κλίμα τρομοκρατίας, η απεργία ξεκίνησε καλά, «πέρασαν» στο επόμενο στάδιο. Εφτιαξαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και κάποιοι από δαύτους συγκρότησαν «τάγματα τραμπούκων» που ορμούσαν, με δολοφονικές διαθέσεις, εναντίον των συνδικαλιστών της περιφρούρησης. Μια τέτοια δολοφονική επίθεση, που θυμίζει εκείνη στην ΕΤΜΑ, το 1980, η οποία οδήγησε στη δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, έγινε στην πύλη εργοστασίου της Λάρισας.

Με τους ανησυχούντες καπιταλιστές συστοιχήθηκαν, αμέσως, τα ΜΜΕ που βρίσκονται στα χέρια πλουτοκρατών. Εν διατεταγμένη υπηρεσία διατελούντες «δημοσιογράφοι» άρχισαν μια άθλια, βρώμικη συκοφαντική επίθεση εναντίον των απεργών, του ταξικού εργατικού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ. Οι «δημοσιογραφικές» βρισιές εναλλάσσονταν με τα αντικομμουνιστικά αλυχτήματα των «σκυλιών» του ΛΑ.Ο.Σ., που βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν τα πιστά αισθήματα προς τα αφεντικά τους. Ολοι αυτοί οι ξεφτιλισμένοι και ξεφωνημένοι αγύρτες του συστήματος δημιούργησαν μια «εκκωφαντική οχλοβοή», για να πνιγεί η βροντερή και καθάρια φωνή των αγωνιζόμενων εργατών.

Η πλουτοκρατία δε νιώθει καθόλου καλά. Το βλέπεις στα πρόσωπα των πολιτικών της εκπροσώπων, που παίρνουν το κέρινο χρώμα του θανάτου, σαν εκδηλώνεται η εργατική - λαϊκή αποφασιστικότητα για αντίσταση και αντεπίθεση. Αυτοί γνωρίζουν καλά ότι μπορεί ακόμα το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μην είναι σε θέση να δώσει την «αποφασιστική μάχη» για την «τελική νίκη», αλλά οι προετοιμασίες γι' αυτό γίνονται και, αργά ή γρήγορα, εκεί θα οδηγηθούν οι εξελίξεις. Ξέρουν πως, ούτως ή άλλως, θα ανατραπούν, και το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι να καθυστερήσουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, το αναπόφευκτο τέλος τους. Μάχονται γι' αυτό, με νύχια και με δόντια, έχοντας στο μυαλό τους και το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Κάτι που τους καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνους...