Σάββατο 24 Απρίλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Αφορμή βρήκαν

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αφορμή για να χύσει νερό στο μύλο του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων και της αθώωσης της ταξικής, αντεργατικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ βρήκε και προχτές ο ΣΥΡΙΖΑ. Απαντώντας - υποτίθεται - στις τροπολογίες που κατέθεσε το υπουργείο Εργασίας στο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, χτες, ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, συμπέρανε μεταξύ άλλων: «Επιβεβαιώνεται έτσι ότι και το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, όπως και το αντίστοιχο για το ασφαλιστικό, η κυβέρνηση τα έχει εγκαταλείψει για να γραφτούν από το κλιμάκιο των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ, στους οποίους προσφέρει "γην και ύδωρ"».

Προφανώς, δεν εννοούν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν... ξέρει να γράφει. Αλλά μήπως εννοούν ότι το ΠΑΣΟΚ ήθελε να γράψει νόμους για την κατοχύρωση της σταθερής εργασίας για όλους ή την κατάργηση κάθε ελαστικής απασχόλησης και... το εμποδίζει κανείς;

Παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει...

«Απαγορεύεται το πτύειν», όπου με τη λέξη «πτύειν» ο Θ. Καρτερός της «Αυγής» αντικαθιστά την έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης και ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ δεν κάνει τίποτα άλλο απ' το να «φτύνει» τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός ζητά μεταρρυθμίσεις και φιλεργατικές πολιτικές από μια κυβέρνηση του κεφαλαίου, κάτι που κατά τη γνώμη του αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ έχει μεταλλαχτεί! Κι αυτό καθώς, όπως γράφει, «η άποψη ότι δεν γίνεται να εφαρμόσει μια κυβέρνηση του κεφαλαίου φιλεργατικές πολιτικές αποκαλύπτει μια μετάλλαξη προς το πολύ επαναστατικό αφού μέχρι σχετικά πρόσφατα στο DNA του ΚΚΕ ήταν γραμμένοι οι αγώνες για φιλολαϊκές και φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις (...) Αποφαίνεται: μεταρρυθμίσεις με κυβερνήσεις κεφαλαίου γιοκ! (...) Τότε γιατί το ΚΚΕ υπερηφανεύεται για τη συμβολή του σε φιλεργατικές κατακτήσεις (...) Εχει συνεπώς κάποιο προβληματάκι το μεταλλαγμένο DNA του ΚΚΕ. Εν ονόματι του άλματος, που θα γίνει αύριο, δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μυρίζεται το βήμα που μπορεί να γίνει σήμερα, με την ενότητα και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων»...

Η οπορτουνιστική μεροληψία δεν του επιτρέπει να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Γιατί μπορεί ο Θ. Καρτερός να μη θέλει να τους δει, όμως οι άμεσοι στόχοι πάλης του ΚΚΕ υπάρχουν. Κι όταν λέμε άμεσοι εννοούμε προς διεκδίκηση χτες, σήμερα, κάθε μέρα απ' τις κυβερνήσεις που πολιτικά εκπροσωπούν το κεφάλαιο για την εδώ και τώρα ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων και όχι το μοίρασμα των συνεπειών της κρίσης και την αναδιανομή που το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν πρόκειται να κάνουν σε όφελος του λαού. Το ΚΚΕ δεν παραμυθιάζει με προτάσεις να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ τις προεκλογικές αντιλαϊκές του δεσμεύσεις. Αντίθετα, το ΚΚΕ είναι το κόμμα που μπορεί να είναι υπερήφανο για τη συμβολή του στην καλυτέρευση της ζωής του λαού. Πρωτοστατεί στην οργάνωση των αγώνων, όταν οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα τους υπονομεύουν, όπως την πρόσφατη 48ωρη απεργία. Επειδή το ΚΚΕ θέλει και αύριο να είναι περήφανο και να κοιτά το λαό στα μάτια, δεν τον παραμυθιάζει ότι μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με το κεφάλαιο, σε ένα σύστημα που θα ικανοποιεί τις ανάγκες και των δύο.

... για να κρύψει την υποταγή στο σύστημα

Δεν τον παραμυθιάζει ότι είναι ίδιες σήμερα οι συνθήκες με εκείνες προ δεκαετιών που για λόγους που δεν είναι του παρόντος το κεφάλαιο αναγκάστηκε, έχοντας και τη δυνατότητα, να παραχωρήσει, να υποχωρήσει. Λέει στο λαό την αλήθεια, που επιμελώς αποκρύβουν οι οπορτουνιστές, ότι για να έχει αποτελεσματικότητα η πάλη του σήμερα πρέπει και ασίγαστη να είναι και πολιτικοποιημένη, να συνδέεται με την προοπτική ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού. Με την ενότητα και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων μπορεί πράγματι και το βήμα και το άλμα να γίνει. Μόνο που οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλουν επιτόπου τροχάδην στο πλαίσιο του συστήματος. Γι' αυτό και οι κολεγιές με τους συμβιβασμένους, γι' αυτό και ο εξωραϊσμός της εικόνας του ΠΑΣΟΚ, γι' αυτό και εικόνισμα η ΕΕ, γι' αυτό και υπερασπίζονται τη «δίκαιη κατανομή του κόστους της κρίσης».

Νάτες και οι «οικολογικές» πλάτες

Ως «χρεοκοπία όλου του πολιτικού συστήματος» αντελήφθησαν την ενεργοποίηση του μηχανισμού δανεισμού της Ελλάδας από την κυβέρνηση, οι Οικολόγοι - Πράσινοι. Δεν ξέρουμε βέβαια αν αισθάνονται, ως μέρος αναπόσπαστο αυτού του συστήματος, χρεοκοπημένοι, αυτό που ξέρουμε είναι ότι πρέπει να χρεοκοπήσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τα «επιχειρήματα» των Οικολόγων - Πράσινων με τα οποία προσπαθούν να πείσουν τον λαό ότι πρέπει να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα το «κόστος». Για παράδειγμα στην χτεσινή ανακοίνωσή τους αναφέρουν: «Δεν θα μοιραστούμε αυταπάτες ότι γίνεται να μείνουμε ανέγγιχτοι, θα επιμείνουμε όμως σε συνολικές λύσεις για υπεράσπιση των κόκκινων γραμμών, δίκαιη κατανομή των όποιων αναπόφευκτων βαρών»...

Στην «εθνική» προσπάθεια, αυτή που αποσκοπεί αποκλειστικά στη διασφάλιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, ένας ένας παίρνουν θέση για να βάλουν πλάτη.

Τρέμουν την αντεπίθεση

Ανησυχεί η αστική τάξη. Φάνηκε καθαρά τις δυο μέρες της απεργίας, κατά τις οποίες δόθηκε μια σκληρή ταξική μάχη. Ανησυχεί, κατ' αρχάς, διαπιστώνοντας ότι το ταξικό εργατικό κίνημα όχι μόνο δεν τα διπλώνει μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης και μπροστά στη σφοδρότητα της ταξικής επίθεσης που δέχεται από την κυβέρνηση και την ΕΕ, αλλά όλο και δυναμώνει, συσπειρώνοντας όλο και πιο πολλούς αγωνιστές στις τάξεις του. Και η ανησυχία της γίνεται τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνουν πυρκαγιά οι σπίθες της αγωνιστικής φωτιάς που κρατάει αναμμένη το ΠΑΜΕ. Τρέμουν οι καπιταλιστές στη σκέψη ότι μπορεί, από τη μια στιγμή στην άλλη, το εργατικό κίνημα να θεριέψει, να περάσει στην αντεπίθεση και να τους πάρει σβάρνα.

Φοβάται η τάξη των αστών και αντιδρά. Λυσσασμένη ήταν η αντίδραση των εργοδοτών στη 48ωρη απεργία. Επιχείρησαν με κάθε τρόπο και με όλα τα μέσα να την υπονομεύσουν, να τη σπάσουν. Πρώτα προσπάθησαν με πιέσεις, εκβιασμούς, απειλές να φοβίσουν τους εργάτες για να μην πάρουν μέρος. Κι όταν, παρά το κλίμα τρομοκρατίας, η απεργία ξεκίνησε καλά, «πέρασαν» στο επόμενο στάδιο. Εφτιαξαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και κάποιοι από δαύτους συγκρότησαν «τάγματα τραμπούκων» που ορμούσαν, με δολοφονικές διαθέσεις, εναντίον των συνδικαλιστών της περιφρούρησης. Μια τέτοια δολοφονική επίθεση, που θυμίζει εκείνη στην ΕΤΜΑ, το 1980, η οποία οδήγησε στη δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, έγινε στην πύλη εργοστασίου της Λάρισας.

Με τους ανησυχούντες καπιταλιστές συστοιχήθηκαν, αμέσως, τα ΜΜΕ που βρίσκονται στα χέρια πλουτοκρατών. Εν διατεταγμένη υπηρεσία διατελούντες «δημοσιογράφοι» άρχισαν μια άθλια, βρώμικη συκοφαντική επίθεση εναντίον των απεργών, του ταξικού εργατικού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ. Οι «δημοσιογραφικές» βρισιές εναλλάσσονταν με τα αντικομμουνιστικά αλυχτήματα των «σκυλιών» του ΛΑ.Ο.Σ., που βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν τα πιστά αισθήματα προς τα αφεντικά τους. Ολοι αυτοί οι ξεφτιλισμένοι και ξεφωνημένοι αγύρτες του συστήματος δημιούργησαν μια «εκκωφαντική οχλοβοή», για να πνιγεί η βροντερή και καθάρια φωνή των αγωνιζόμενων εργατών.

Η πλουτοκρατία δε νιώθει καθόλου καλά. Το βλέπεις στα πρόσωπα των πολιτικών της εκπροσώπων, που παίρνουν το κέρινο χρώμα του θανάτου, σαν εκδηλώνεται η εργατική - λαϊκή αποφασιστικότητα για αντίσταση και αντεπίθεση. Αυτοί γνωρίζουν καλά ότι μπορεί ακόμα το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μην είναι σε θέση να δώσει την «αποφασιστική μάχη» για την «τελική νίκη», αλλά οι προετοιμασίες γι' αυτό γίνονται και, αργά ή γρήγορα, εκεί θα οδηγηθούν οι εξελίξεις. Ξέρουν πως, ούτως ή άλλως, θα ανατραπούν, και το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι να καθυστερήσουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, το αναπόφευκτο τέλος τους. Μάχονται γι' αυτό, με νύχια και με δόντια, έχοντας στο μυαλό τους και το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Κάτι που τους καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνους...


Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Καμιά υπομονή, λαϊκή οργή...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ πως δεν έμεινε κανείς ...παγωμένος από έκπληξη ακούγοντας την ανακοίνωση περί προσφυγής στο λεγόμενο μηχανισμό στήριξης. Το μόνο που δεν περιμέναμε ήταν το ...φόντο!

Τι να ήθελε άραγε να μας πει ο Γ. Παπανδρέου επιλέγοντας το ειδυλλιακό λιμανάκι του Καστελόριζου, με τη θάλασσα να κυματίζει, τις βαρκούλες να αρμενίζουν και τον ελληνικό ήλιο να λάμπει;

Σαν διαφήμιση από αυτές που επιλέγει για την εκάστοτε καμπάνια του ο ΕΟΤ ήταν αυτή η ανακοίνωση. Πάλι καλά δηλαδή που στη συνέχεια ο πρωθυπουργός δεν «πιάστηκε» με καμιά παρέα που - όλως τυχαίως - θα βρισκόταν από πίσω για να χορέψει συρτάκι...

Φαίνεται όμως ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν αρκέστηκε στο Αιγαίο, οπότε έμπλεξε στην ιστορία και το Ιόνιο. Ετσι λοιπόν πληροφορηθήκαμε ότι αρχίζει «μία νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό» και πρόσθεσε ότι «ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά»...

Μια μικρή λεπτομέρεια όμως ξέχασε: Οτι κι ο Οδυσσέας τέτοια έλεγε αλλά για να γυρίσει στο νησί του, χρειάστηκε τουλάχιστον 10 χρόνια και όταν έφτασε ήταν αγνώριστος από τις κακουχίες.

Επίσης, πρέπει να του θυμίσουμε ότι η υπομονετική Πηνελόπη μπορεί βεβαίως να περίμενε καρτερικά, αλλά ήταν ...ζάπλουτη βασίλισσα της Ιθάκης. Καμία σχέση δηλαδή με μισθωτή των 600 ευρώ ή με συνταξιούχο των 380 ευρώ...

Οπότε, ας μην περιμένει καμία υπομονή από τον Ελληνα εργαζόμενο. Αντιθέτως, να περιμένει την οργή και την αγανάκτησή του, που μπορεί να κάνει την κυβέρνηση να «δει» ταυτόχρονα ...και τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες!

Γιατί σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν τόσοι «λωτοφάγοι» όσοι νομίζει και δεν ξεχνάμε ούτε μας κοροϊδεύουν τόσο εύκολα.


Γρηγοριάδης Κώστας

Η ώρα της ρήξης με τα μονοπώλια

Γρηγοριάδης Κώστας

Οπως αναμενόταν, ο Γ. Παπανδρέου πάτησε τη σκανδάλη του όπλου, που βρισκόταν «πάνω στο τραπέζι», τουλάχιστον εδώ και ένα μήνα, από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 25 Μάρτη. Γνώριζε, όμως, πολύ καλά ο πρωθυπουργός ότι το όπλο, δηλαδή ο δανειοδοτικός μηχανισμός στήριξης ΕΕ - ΔΝΤ, δε στόχευε, βέβαια, τους κερδοσκόπους και τις αγορές όπως έλεγε, αλλά κατ' ευθείαν την καρδιά του λαού, τα δικαιώματά του, τη ζωή του, το μέλλον των παιδιών του. Κι όμως δε δίστασε να το κάνει. Γνώριζε πολύ καλά ότι ο μηχανισμός ΕΕ - ΔΝΤ αποτελεί ένα ισχυρό «εργαλείο» για να τρομοκρατήσει και χειραγωγήσει τον εργαζόμενο λαό, ώστε να αποδεχθεί να οδηγηθεί ως πρόβατο επί σφαγή στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ακριβώς γι' αυτό βιάζεται να τον χρησιμοποιήσει. Συνεχίζει, βέβαια, τα ίδια παραμύθια, που, όμως, πλέον δεν έχουν «δράκο». Κανένας εργαζόμενος,για παράδειγμα, δεν πιστεύει τις πρωθυπουργικές μπαρούφες, όπως ότι, τάχα, «οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά, ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι», κ.ο.κ. Μόνο δεινά και αντιλαϊκή λαίλαπα δίχως τέλος περιμένουν το λαό, αν αφήσει τη μαύρη συμμαχία κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ να τον καταληστεύει μέχρι θανάτου. Δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος στην καπιταλιστική κρίση, αν συνεχίσουν να κυριαρχούν τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους. Είναι η σειρά της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχομεσαίας αγροτιάς να χρησιμοποιήσουν το δικό του όπλο: Το ενιαίο μέτωπο πάλης σε ρήξη με τα μονοπώλια με στόχο τη λαϊκή εξουσία.

Πλάτες στο αντιαπεργιακό μέτωπο

Αναπόσπαστο τμήμα της συνολικότερης αντιλαϊκής πολιτικής της αποτελεί η επίθεση που εξαπέλυσε κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων η ηγεσία της ΝΔ, σπεύδοντας να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο αντιαπεργιακό μέτωπο που στήθηκε απέναντι στις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Είναι αστείες δικαιολογίες και αθλιότητες τα περί κλεισίματος των ξενοδοχείων και μαγαζιών ή τα περί ζημιάς που δήθεν γίνεται στον τουρισμό, εξαιτίας των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η ηγεσία της ΝΔ γνωρίζει πολύ καλά ότι για το κλείσιμο των μικρομάγαζων υπεύθυνη είναι η φιλομονοπωλιακή πολιτική που εφαρμόζει από κοινού με την κυβέρνηση στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να συκοφαντήσει τους αγώνες των εργαζομένων, προκειμένου να ενοχοποιήσει την αντίστασή τους στην αντιλαϊκή θύελλα και να ενισχύσει όσο μπορεί το κλίμα της κοινωνικής συναίνεσης. Και αυτό το κάνει συστηματικά η ηγεσία της ΝΔ, διακηρύσσοντας σταθερά ότι βρίσκεται απέναντι και δε στηρίζει τις απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως έκανε με τους μικρομεσαίους αγρότες, τους ναυτεργάτες, κ.ο.κ. Παράλληλα, πλειοδοτεί για τη λήψη κατασταλτικών μέτρων. «Αυτή τη στιγμή, το εμπορικό κέντρο βρίσκεται καθημερινά στο έλεος κάθε ολιγομελούς ομάδας που κάνει την επαναστατική γυμναστική της και αναστατώνει τα πάντα», δήλωνε μόλις την περασμένη Δευτέρα ο Αντ. Σαμαράς, επικρίνοντας το κράτος, γιατί «δεν μπορεί ούτε τη στοιχειώδη ασφάλεια να δώσει στον επιχειρηματία». Ο,τι κι αν κάνουν αυτή η ασφάλεια του επιχειρηματία ποτέ δε θα υπάρξει, απλά γιατί πατάει πάνω στην ανασφάλεια, στον ιδρώτα και στο αίμα των εργαζομένων.

Εχουν ξεπουλήσει το περιεχόμενο

Πανηγυρίζει η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ για την τροπολογία που προωθεί η κυβέρνηση σχετικά με την κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας. Η τροπολογία προβλέπει ότι, όταν οι τραπεζίτες αρνούνται να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις για την υπογραφή κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, τότε η ΟΤΟΕ μπορεί να προσφύγει στον ΟΜΕΔ.

Ομως, πέρα από τη νομοθετική κατοχύρωση του δικαιώματος προσφυγής στον ΟΜΕΔ, το οποίο είχαν προσβάλει νομικά οι τραπεζίτες, το ζήτημα είναι τι διεκδικεί και πώς η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ ως περιεχόμενο της κλαδικής συλλογικής σύμβασης.

Είναι αυτή η πλειοψηφία που τα τελευταία χρόνια έχει συμφωνήσει στην απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας, στηρίζει τη σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, δημιουργεί η ίδια προσχήματα για τη δικαιολόγηση απολύσεων, διευκολύνει την επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, αδρανεί συνειδητά μπροστά στις σημερινές εξελίξεις που επιφέρουν καίρια και οριστικά πλήγματα στις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Με άλλα λόγια, το κύριο είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να εμπιστεύονται σε αυτές τις πλειοψηφίες την υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Είναι απόλυτα αναγκαίο να τις βάλουν στην άκρη.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Χτυπούν βασικό δικαίωμα

Ούτε δευτερόλεπτο δε σταματά η ανελέητη συντονισμένη επίθεση κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης, κεφαλαίου, με συμμάχους τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, στο σύνολο των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Βρήκαν την κατάλληλη στιγμή, εν μέσω κρίσης, να ξεκινήσουν τον πιο άγριο και αντεργατικό πόλεμο ενάντια στην ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού. Αυτό φανερώνει το πλήθος των αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων που πέφτουν βροχή το ένα μετά το άλλο, όπως το φορολογικό, το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις. Με το τελευταίο, μάλιστα, η κυβέρνηση επιχειρεί να ξεμπερδέψει μια και καλή με κάθε δικαίωμα και κατάκτηση του εργάτη. Παρά την προπαγανδιστική της προσπάθεια να πείσει ότι το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις έρχεται να βάλει τάξη στη ζούγκλα, το ίδιο ενισχύει κάθε μορφή εκμετάλλευσης, κάθε μορφή ευελιξίας στην εργασία. Οπως την ενοικίαση των εργαζομένων - δηλαδή το δουλεμπόριο - όπως το «μπλοκάκι», τη «διαθεσιμότητα», τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία κλπ.

Με το ίδιο νομοσχέδιο επιχειρείται, ταυτόχρονα, καίριο χτύπημα στο 5ήμερο - 40ωρο και στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με τη νομιμοποίηση της έκτης μέρας δουλειάς. Μέτρο που η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει προβλέποντας κάποια ψίχουλα για τους εργαζόμενους με προσαύξηση 30% στο μεροκάματο την έκτη μέρα. Ακόμα όμως και αυτή η προσαύξηση πέρασε από «σαράντα κύματα», μέχρι να φτάσει στη Βουλή. Η εργοδοσία στύλωσε τα πόδια και κατάφερε το αρχικό 100% της προσαύξησης να γίνει 50% και στην πορεία 30%. Από αυτό, μάλιστα, εξαιρούνται οι εποχιακά εργαζόμενοι στις ξενοδοχειακές και τουριστικές επιχειρήσεις. Ετσι, δηλαδή, για το συγκεκριμένο κλάδο επιχειρείται χτύπημα στο 5ήμερο - 40ωρο, στη ΣΣΕ, κατάργηση του ρεπό και έκτη μέρα δουλειάς με την καταβολή και μόνο ενός μεροκάματου.

Πρόκειται για ακόμα ένα καίριο χτύπημα στην ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης σε μια από τις πιο βασικές ανάγκες της. Μειώνει ευθέως το χρόνο, απαραίτητο κι αναγκαίο, ανάπαυσης του εργάτη. Μέτρο που φθείρει ακόμα περισσότερο την εργατική δύναμη που δεν αναπληρώνεται. Μέτρο που τινάζει στον αέρα την οικογενειακή ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Βάζει ταφόπλακα στον ελεύθερο χρόνο, στην ψυχαγωγία. Αυτό, όταν σήμερα υπάρχουν όλες εκείνες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για μισθό που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, για μείωση του εργάσιμου ημερήσιου χρόνου (35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο), για ζωή με όλα τα δικαιώματα.

Βασική προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι η εργατική τάξη, συνολικά ο λαός της χώρας, να μην επιδείξει καμία στάση αναμονής. Να μην κάνει ούτε βήμα πίσω από τις σημερινές του ανάγκες. Να κλείσει τα αυτιά στις τρομοκρατικές Σειρήνες που του ζητούν να σκύψει το κεφάλι, να θυσιάσει τα δικαιώματά του. Απαιτεί τη συστράτευσή του με το ΠΑΜΕ, την ενίσχυση του μετώπου με τους αγρότες, τη νεολαία, τους μικρούς εμπόρους και βιοτέχνες για να πάρει σάρκα και οστά ο αγώνας για τη σύγκρουση και ανατροπή αυτής της πολιτικής. Για να μην περάσει το μέτρο, για το ξεμπέρδεμα μια και καλή με τους εκμεταλλευτές του λαού. Για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία στα χέρια του λαού. Η ευκαιρία για την εργατική τάξη είναι μπροστά. Η 1η Μάη να αποτελέσει ένα ακόμα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ