Καθώς τα έως τώρα μέτρα της κυβέρνησης μπαίνουν στη ζωή, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει ούτε μια κυβερνητική εξαγγελία που να λειτουργεί προς όφελός τους. Πολύ περισσότερο, αρχίζουν πιο καθαρά να καταλαβαίνουν ότι η αντιλαϊκή λίστα της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν έχει τέλος, αλλά δεν αφήνει και κανέναν στο απυρόβλητο. Οι αυξήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης χτυπάνε εξίσου το εισόδημα του ιδιωτικού και του δημόσιου υπάλληλου. Η κατάσταση στην Υγεία και την Παιδεία, που θα επιδεινωθεί από τις προωθούμενες ανατροπές και τη μείωση των προσλήψεων, θα πλήξει το επίπεδο και την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται σε όλους, ανεξάρτητα από κλάδο, σχέση εργασίας ή επάγγελμα.

Ακόμα παραπέρα: Οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις υπονομεύουν συνολικά το μέλλον για τα παιδιά της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από το τι δουλειά κάνουν οι γονείς τους. Οι μειωμένοι μισθοί στο Δημόσιο περνάνε ήδη στον ιδιωτικό τομέα, όπου αυξάνονται και οι απολύσεις. Τα προνόμια στη μεγαλοεργοδοσία, τα οποία η κυβέρνηση παρουσιάζει σαν το φάρμακο για την τόνωση της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» και τη δήθεν καταπολέμηση της ανεργίας, θα ολοκληρώσουν το μεσαιωνικό καθεστώς που διαμορφώνεται τις τελευταίες δεκαετίες στις εργασιακές σχέσεις. Θα κάνουν πιο επιθετική την εργοδοσία, σε κάθε κλάδο, σε κάθε τομέα δουλειάς. Επομένως, κανένα μέτρο απ' αυτά που επιβάλλει η κυβέρνηση ως θυσία για καλύτερες μέρες δε θα ωφελήσει το λαό. Η αποτελεσματικότητά τους είναι σε όφελος του κεφαλαίου.

Συμπέρασμα: Με δεδομένο ότι όλα τα παραπάνω μέτρα και τα άλλα που θα έρθουν είναι προαποφασισμένα και με μαθηματική ακρίβεια θα επιδεινώσουν τους όρους που ζει, δουλεύει και μορφώνεται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, το πραγματικό δίλημμα που προβάλλει μπροστά στους ανθρώπους του μόχθου είναι το εξής: Μοιρολατρική αποδοχή μιας γνωστής και προδιαγεγραμμένης κατάστασης ή σθεναρή αντίσταση που θα φτάνει μέχρι τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την οριστική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων; Είναι περισσότερο από καθαρό ότι το ΚΚΕ, οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι αγωνιστικές συσπειρώσεις των μικρομεσαίων αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων παλεύουν για το δεύτερο.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν κάθε συμφέρον σήμερα να απορρίψουν κάθε μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση και τη στρατηγική που τα επιβάλλει. Εχουν τη δύναμη να επιβάλουν τη θέλησή τους. Να καθυστερήσουν, να αποτρέψουν, ακόμα και να ματαιώσουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Στις μέρες μας, όμως, ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό. Η εργατική λαϊκή πάλη πρέπει να βάλει πιο προωθημένους στόχους, έχοντας επίγνωση ότι το καπιταλιστικό σύστημα στο στάδιο του ιμπεριαλισμού είναι τόσο επιθετικό που δεν επιτρέπει υποχωρήσεις τέτοιες που να επιφέρουν μια ουσιαστική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Ο ενιαίος αγώνας σήμερα μπορεί και πρέπει να κατατείνει στο να αλλάξει χέρια η εξουσία. Να φύγουν οι καπιταλιστές από τον έλεγχο της οικονομίας και να αναλάβει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της. Η οικονομική κρίση δείχνει τα αδιέξοδα του σάπιου καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, όμως, προκαλεί το λαό να φανερώσει τις πραγματικές τους δυνάμεις, που μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, να μετακινήσουν βουνά. Η μόνη θυσία ωφέλιμη για το λαό είναι η θυσία του αγώνα για το δικό του μέλλον.