Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος αποτελούν η επίθεση στα εργασιακά - λαϊκά δικαιώματα από τη μια και η πιο βαθιά εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς από την άλλη. Απόδειξη αυτής της σύμφυσης αποτελούν οι εξελίξεις που ακολούθησαν τις επισκέψεις του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, σε Βερολίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον. Το κλείσιμο της υπόθεσης των υποβρυχίων με τους όρους που υπαγορεύουν τα συμφέροντα της γερμανικής πολυεθνικής, οι διαβεβαιώσεις για την αγορά 6 φρεγατών από τους Γάλλους και οι προχτεσινές εξαγγελίες του υπουργού Εθνικής Αμυνας για αναβάθμιση του ρόλου της ελληνικής κατοχικής δύναμης στο Αφγανιστάν και στο Κόσσοβο και η συμμετοχή στην «αντιπυραυλική ασπίδα», αποτελούν ορισμένα από τα ανταλλάγματα της πολιτικής στήριξης και μαζί με τις προωθούμενες διευθετήσεις στο Αιγαίο σηματοδοτούν νέα δεινά για τους λαούς της περιοχής.

Επιβεβαιώνεται ότι η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της αξιοποιούν την καπιταλιστική κρίση για να προωθήσουν στρατηγικού χαρακτήρα διευθετήσεις, οι οποίες αναπόφευκτα, εξαιτίας της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι δυσμενέστερες για τις χώρες που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, παρά το γεγονός ότι η αστική τάξη και σ' αυτές τις χώρες βγαίνει συγκριτικά κερδισμένη. Για παράδειγμα, από την αναβάθμιση της συμμετοχής στο Αφγανιστάν, το οποίο αποτελεί μέτωπο βασικού ενδιαφέροντος για τις αμερικανικές πολυεθνικές, η ελληνική αστική τάξη φιλοδοξεί να κερδίσει κομμάτι της πίτας που μοιράζουν οι ιμπεριαλιστές, ή την αναβάθμισή τους, π.χ., στα Βαλκάνια, την ίδια ώρα που ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει δυσβάσταχτο κόστος και να εκτεθεί σε απρόβλεπτους κινδύνους.

Αποκαλυπτικός για τα παραπάνω ήταν ο Ε. Βενιζέλος από το βήμα της Βουλής. Αφού διαβεβαίωσε ότι «τώρα το τάγμα μας στο Αφγανιστάν αποκτά ενεργό και συγκεκριμένη εκπαιδευτική αποστολή», παραδέχθηκε την ύπαρξη κινδύνων, αφού, όπως είπε, η ελληνική πλευρά έχει ζητήσει να «διασφαλίζεται η υποδομή, που είναι αναγκαία για τη μετακίνηση των στελεχών μας, ιδίως έναντι του κινδύνου, των ατυποποίητων εκρηκτικών μηχανισμών». Για την ουσία της υπόθεσης, είναι χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε στο ερώτημα γιατί η Ελλάδα πρέπει να συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές αποστολές. «Η ενεργός και αξιόπιστη συμμετοχή μας - είπε - σε αυτού του είδους τις αποστολές στοχεύει πρωτίστως στη διαμόρφωση ενός πολύ μεγάλου διπλωματικού κεφαλαίου, που θωρακίζει τη χώρα στα πραγματικά μέτωπα άμυνας και ασφάλειας που έχει, δηλαδή σε σχέση με μία πιθανή σημειακή κρίση στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο». Και αυτά όταν οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, με την ανοχή αν όχι και υποδαύλιση από τους ιμπεριαλιστές, αμφισβητούν κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Με άλλα λόγια, η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, προσπαθεί να ταυτίσει στη συνείδηση του λαού το εθνικό συμφέρον με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολιτικοστρατιωτικούς σχηματισμούς. Αυτό βεβαιώνει η διαχρονική συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές αποστολές, ξεκινώντας από την Κορέα το '50 και φθάνοντας στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και τη Σομαλία. Πού κατέληξαν όλα τα παραπάνω; Στην προωθούμενη συνδιαχείριση στο Αιγαίο, με ΝΑΤΟική ομπρέλα, στο πνεύμα των ίδιων ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων, με χαμένο τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής. Να γιατί δε χωράει καμιά καθυστέρηση στην οικοδόμηση ισχυρών λαϊκών αναχωμάτων στην αντιλαϊκή πολιτική. Να γιατί επιβάλλεται το αντιπάλεμα των σχεδίων των μακελάρηδων, που θα φτάνει μέχρι τη διεκδίκηση της αποδέσμευσης της χώρας από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.