Γράφει η «Καθημερινή», στο κύριο άρθρο της το περασμένο Σάββατο, υπό τον τίτλο «Οριο ανοχής»: «Η χώρα διανύει μία εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή. Είναι λογικό να εκδηλώνονται δυναμικές αντιδράσεις λόγω των μέτρων που επέβαλε η κυβέρνηση για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες είναι άλλωστε αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας. Πρέπει όμως να αποφασίσουμε, ως κοινωνία, ποιο είναι το όριο που κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει χωρίς να υφίσταται τις συνέπειες του νόμου. Ορισμένα από τα επεισόδια των τελευταίων ημερών δείχνουν πως υπάρχουν ομάδες και άτομα που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να τίθεται κανένας φραγμός στη χρήση βίας. Αν τους αφήσουμε ανεξέλεγκτους, η ζημιά στην εικόνα της χώρας, στην οικονομία και στον τουρισμό θα είναι ανυπολόγιστη. Η ευθύνη όλων είναι μεγάλη. Η χώρα δεν μπορεί να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή».

Μετά την απειλή της χρεοκοπίας, της απώλειας της «εθνικής κυριαρχίας» και πάει λέγοντας, η αστική τάξη, στην προσπάθειά της να νομιμοποιήσει τα βάρβαρα ταξικά μέτρα, κραδαίνει τώρα τον κίνδυνο της «αυτοκαταστροφής» της χώρας. Τι λέει η «Καθημερινή» για λογαριασμό της τάξης που υπηρετεί; Οτι οι εργατικές κινητοποιήσεις είναι ανεκτές, στο βαθμό που κινούνται στα όρια της αστικής νομιμότητας, τόσο ως προς το περιεχόμενό τους, όσο και ως προς τις μορφές πάλης. Το ιδανικό για την αστική τάξη θα ήταν αυτήν την περίοδο οι εργαζόμενοι να σκύβουν το σβέρκο περιμένοντας την επόμενη σφαλιάρα. `Η, το πολύ πολύ, να κάνουν καμιά χλιαρή κινητοποίηση, με αίτημα να αυξηθεί ο ΦΠΑ κατά 1,95% και όχι κατά 2% που τον αυξάνει η κυβέρνηση. Αυτές είναι οι «διαμαρτυρίες» που η «Καθημερινή» κατατάσσει στο «αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας».

Τι γίνεται, όμως, με τις «άλλες» κινητοποιήσεις, που σύμφωνα με την «Καθημερινή» ξεπερνούν αυτό το «όριο» και τις οποίες σκόπιμα η εφημερίδα προσπαθεί να τις μπερδέψει με προβοκατόρικες ενέργειες, μιλώντας για «χρήση βίας χωρίς φραγμό»; Ποια είναι τα όρια της βίας, πέρα από τα οποία η χρήση της γίνεται «αλόγιστη» και άρα πρέπει όλοι μας να συμβάλουμε, ώστε τέτοιες κινητοποιήσεις να μη μείνουν ανεξέλεγκτες και να υποστούν τις συνέπειες του νόμου; Οι απαντήσεις δόθηκαν με τον πιο καθαρό τρόπο τις προηγούμενες μέρες, από τη στάση των αστικών ΜΜΕ απέναντι στις κινητοποιήσεις των ταξικών δυνάμεων. Μορφές πάλης όπως οι συμβολικές καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, η περιφρούρηση της απεργίας, ακόμα και τα αιτήματα που προβάλλει το ΠΑΜΕ, έξω από και ενάντια στην κυρίαρχη στρατηγική, κατατάχθηκαν χωρίς δεύτερη κουβέντα σ' αυτό που η «Καθημερινή» σήμερα ονομάζει «αλόγιστη χρήση βίας».

Εκεί συγκεντρώνουν τα πυρά τους. Στο πιο ριζοσπαστικό κομμάτι των εργαζομένων. Στην πρωτοπορία που δείχνει την προοπτική. Αυτούς θέλουν να χτυπήσουν, γιατί συσπειρώνουν ολοένα και περισσότερες εργατικές δυνάμεις, κόντρα στην αστική πολιτική. Γι' αυτό απειλούν, εκβιάζουν και αφορίζουν υποκριτικά κάθε μορφή βίας, κρύβοντας ότι το μεγαλύτερο όργιο βίας εξελίσσεται με το μανδύα της αστικής δημοκρατίας. Είναι η ίδια η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την οποία παλεύει να θωρακίσει η ταξική πολιτική τους μαζί και η κρατική καταστολή. Προσπαθούν σκόπιμα να μπερδέψουν τη μαζική ταξική πάλη με τους προβοκατόρικους μηχανισμούς που δρουν ενάντιά της. Αλλά, μάταια πασχίζουν. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και αυτό καθοδηγεί την ταξική πάλη.