Μετά την απόφαση της Συνόδου της Φέιρα για την ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση έριξαν το σύνθημα: «Ποτέ πια η χώρα μας στη δεύτερη ταχύτητα». Αυτός θα είναι λοιπόν ο νέος «εθνικός στόχος» για τον οποίο θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι οι Ελληνες εργαζόμενοι. Το ίδιο σύνθημα επαναλαμβάνει ο κ. Σημίτης σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να υποστηρίξει την πρόταση για την «ομοσπονδιοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ας δούμε λοιπόν τι φανερώνει, αλλά και τι κρύβει το σύνθημα: «Ποτέ πια στη δεύτερη ταχύτητα».

Ηκυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ο «σκληρός πυρήνας» που θα αποφασίζει για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα συγκροτηθεί με το κριτήριο των οικονομικών επιδόσεων. Αυτός ο ισχυρισμός είναι ψευδής. Ο «σκληρός πυρήνας» της ΕΕ θα συγκροτηθεί (αυτό το αναφέρουν όλες οι σχετικές προτάσεις) με βάση την πολιτική και οικονομική ισχύ, την οποία διαθέτουν οι μεγάλες χώρες- μέλη.

Το σύνθημα «ποτέ πια στη δεύτερη ταχύτητα» σημαίνει ότι οι θυσίες των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων δεν τελείωσαν με την ένταξη στην ΟΝΕ. Θα πρέπει να συνεχιστούν και να πολλαπλασιαστούν για να παραμείνει η χώρα στη «λέσχη των ισχυρών». Μέχρι τώρα τα όσα υπέστησαν οι εργαζόμενοι ήταν το απαραίτητο τίμημα για το εισιτήριο εισόδου στη «Ζώνη του ΕΥΡΩ», από εδώ και μπρος όσα θα υποστούν θα είναι το τίμημα για την «άδεια παραμονής».

Νέα μείωση της αγοραστικής δύναμης, αύξηση της ανεργίας, κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, κατάργηση των θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων, σαρωτική «αποκρατικοποίηση» των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, ιδιωτικοποίηση των τομέων της υγείας, της παιδείας και την πρόνοιας. Με αυτά, κατά την κυβέρνηση, θα γίνει η Ελλάδα «ισχυρή», με μόνιμη θέση στην «πρώτη ταχύτητα». Αυτή όμως δεν είναι η Ελλάδα των εργαζομένων, των αγροτών, των μικρομεσαίων, των συνταξιούχων, της νεολαίας. Η Ελλάδα για την οποία μιλάει η κυβέρνηση είναι η χώρα των μεγάλων κερδών, της ασύδοτης εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας και της περιθωριοποίησης.

Με το «σύνθημα ποτέ στη δεύτερη ταχύτητα», η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι μόνον έτσι θα εξυπηρετηθούν και τα ευρύτερα συμφέροντα της χώρας, ενώ θα αποτραπούν και οι κίνδυνοι που τώρα διατρέχει. Ομως συμφέρον για την κυβέρνηση είναι η συμμετοχή στα εγκλήματα κατά των γειτονικών λαών, η συμμετοχή στις σχεδιαζόμενες νέες επεμβάσεις στα Βαλκάνια και όπου αλλού κρίνουν τα αφεντικά του «ευρωατλαντισμού». Αυτό όμως δεν είναι το συμφέρον ούτε της χώρας, ούτε του ελληνικού λαού. Αν η «πρώτη ταχύτητα» είναι η «ταχύτητα» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της αποσταθεροποίησης, της αλλαγής των συνόρων, της ασυδοσίας των πολυεθνικών επιχειρήσεων, της βαρβαρότητας της «Νέας Οικονομίας», τότε οι εργαζόμενοι δεν έχουν παρά να τραβήξουν ολοταχώς όχι μόνο για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες, αλλά και για να ακινητοποιήσουν αυτήν την πολιτική. Και γιατί όχι, να την ανατρέψουν.