Δε θα μπορούσε, με δεδομένη την πολιτική των δύο λεγόμενων κομμάτων εξουσίας, η υπόθεση του περιβόητου «ντιμπέιτ», δηλαδή της «τηλεμαχίας» των πολιτικών αρχηγών, να έχει διαφορετική τύχη. Αποφάσισαν, λοιπόν, κυρίως με ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, να παρουσιάσουν στο λαό μια καρικατούρα πολιτικού διαλόγου, παράλληλων μονολόγων, αφού δε θα απαντούν, όπως πρότεινε το ΚΚΕ, στις ίδιες ερωτήσεις αλλά ο καθένας σε διαφορετικές, ενώ η εκπροσώπηση των δημοσιογράφων θα είναι μόνο από τηλεοπτικούς σταθμούς και επιλεκτική.

Οι ρυθμίσεις αυτές αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης επιχείρησης χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων, συσκότισης του πολιτικού τοπίου. Επιδιώκουν να μη δοθεί η δυνατότητα στους τηλεθεατές να συγκρίνουν τις θέσεις των κομμάτων. Θέλουν μέσα από την καλλιέργεια ενός κλίματος αναμονής των όποιων απαντήσεων των πολιτικών αρχηγών, να διαμορφώσουν μια αντίληψη αναμονής λύσεων στα λαϊκά προβλήματα, που θα έρθουν από τα πάνω και όχι μέσα από τους λαϊκούς αγώνες και διεκδικήσεις, που θέλουν να τους εξοβελίσουν. Δε θέλουν οι εκλογές και η προεκλογική αντιπαράθεση να αποτελούν βήμα αντιπαράθεσης πολιτικών θέσεων και προγραμμάτων, αλλά εντυπώσεων ενός παραπλανητικού τηλεοπτικού σόου. Σκοπός τους είναι να μη θιγεί το πολιτικό εποικοδόμημα. Στήνουν, στο βαθμό που μπορούν, ένα παιχνίδι στα μέτρα των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης και των προπαγανδιστικών μηχανισμών της. Οι συγκεκριμένες διευθετήσεις για το «ντιμπέιτ» αποσκοπούν στην ενίσχυση του δικομματισμού και στην παράλληλη κατασκευή ενός άλλοθι «πλουραλισμού». Πλέον, αυτό που γίνεται ακόμα πιο σαφές, είναι ότι κόβουν και ράβουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους την ενημέρωση του λαού και αν μπορούν πάνε και παραπέρα, βάζουν τις λαϊκές συνειδήσεις στα καλούπια τους, με τη συνδρομή και της «γκαλοπολογίας», για να προλειάνουν το έδαφος για μετά τις εκλογές.

Φοβούνται τον ανοιχτό, μπροστά στο λαό, διάλογο και την αντιπαράθεση θέσεων, γιατί ακριβώς αυτό που θέλουν είναι να μην πάει η συζήτηση στα πραγματικά λαϊκά προβλήματα και στους ενόχους. Θέλουν η πολιτική αντιπαράθεση να αφορά στη διαχείριση και την «ηθική» των διαχειριστών της λαϊκής φτώχειας για να συγκαλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική και να χειραγωγούν. Το ζητούμενο γι' αυτούς είναι να εφαρμοστούν ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλη η αντιπαράθεση μέσα στους κόλπους τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ - πέρα από τους προσωπικούς ανταγωνισμούς - αφορά στη «διαχείριση» της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές και σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, οι οποίοι στενάζουν κάτω από τη βαρβαρότητα της πολιτικής που υπηρετούν τόσο οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού, όσο και της σοσιαλδημοκρατίας. Δηλαδή, αυτό που τους απασχολεί είναι η αναζήτηση πιο αποτελεσματικών τρόπων εξαπάτησης του λαού.

Αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, να μπουν στο τραπέζι ζητήματα που αφορούν στα λαϊκά προβλήματα, στο Ασφαλιστικό, στα μεροκάματα και τις συντάξεις, στις περικοπές σε δημόσια αγαθά, όπως η Παιδεία, η Υγεία και η Κοινωνική Ασφάλιση, στις προτάσεις τους για ενίσχυση των επιχειρήσεων στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Θέλουν να περιφρουρήσουν την ομοθυμία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. στον «ευρωμονόδρομο». Ολα αυτά είναι ένας ακόμα λόγος ο λαός να κρίνει με τα δικά του κριτήρια και να δυναμώσει τους ταξικούς αγώνες και να ενισχύσει το ΚΚΕ στην κάλπη.