Καθώς μένουν 19 μέρες για την κάλπη των ευρωεκλογών, οι γραφίδες του αστικού Τύπου έχουν «πάρει φωτιά», δείχνοντας την υποβόσκουσα ανησυχία τους μήπως και τα κόμματα του δικομματισμού πέσουν σημαντικά, ως έκφραση της αποδοκιμασίας από τα λαϊκά στρώματα. Φυσικά, αυτή η «πρεμούρα» δεν είναι χωρίς λόγο. Καθώς τα επιτελεία της αστικής τάξης διαπιστώνουν ότι νέες λαϊκές δυνάμεις συνειδητοποιούν την ταξική τους θέση και έχοντας τις δικές τους εμπειρίες δεν ανέχονται πλέον να τους υποκλέπτουν την ψήφο. Επίσης, ότι περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου αντιλαμβάνονται τη στρατηγική σύμπλευση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, παρά τους δήθεν καυγάδες τους. Και, βέβαια, η στεναχώρια τους δεν είναι γενική. Κυρίως, φοβούνται την προσέγγιση εργατών, μικροεπαγγελματιών της πόλης και του χωριού, της νεολαίας με το ΚΚΕ. Αυτό θέλουν να αποτρέψουν. Μια γενική διοχέτευση ψήφου διαμαρτυρίας προς ανώδυνα για το σύστημα κανάλια , όπως στο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, στο ΛΑ.Ο.Σ. ή τους Οικολόγους, δεν ενοχλεί καθόλου την αστική τάξη. Αλλωστε, ως αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση, είναι χρήσιμα.

Αυτό που θέλουν να αποφύγουν οι αστοί, είναι να μην υπάρξει αντιστοίχηση της λαϊκής δυσαρέσκειας με ψήφο στήριξης στο ΚΚΕ, που θα σημάνει γενικότερα την ισχυροποίηση της λαϊκής παρέμβασης, ενίσχυση του οργανωμένου αγωνιστικού εργατικού, αγροτικού, νεολαιίστικου κινήματος, της κοινής τους δράσης. Ξέρουν πως ένα ισχυρό ΚΚΕ αφαιρεί δύναμη από τη δικομματική εναλλαγή, δυσκολεύει το αστικό πολιτικό σύστημα, ενισχύει τις δυνατότητες να μπουν εμπόδια στα χειρότερα που έρχονται, συμβάλλοντας και στην ανασύνταξη και το δυνάμωμα του λαϊκού κινήματος. Επομένως, το σταθερό, αταλάντευτο, ασυμβίβαστο λόγο και πράξη των κομμουνιστών φοβάται η άρχουσα τάξη, γι' αυτό φοβάται τη δύναμη που παίρνει ο λαός με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Ετσι, χρησιμοποιεί τον αντικομμουνισμό με συκοφαντίες και ψέματα ενάντια στο Κόμμα μας, κινδυνολογεί ενάντια στην αντίθεση στην ΕΕ, πλασάρει τη δήθεν διαμαρτυρία της αποχής, ή τα «σύγχρονα και δημιουργικά» μικρότερα κόμματα. Ο στόχος ένας: Ο,τι και να γίνει, να μην ενισχυθεί ο αντίπαλός τους. Αυτός που τους «χαλάει» πάντοτε την «σούπα».

Η μάχη των ευρωεκλογών είναι άλλη μια ευκαιρία αυτός ο φόβος των αστών να μεγαλώσει. Το ΚΚΕ βλέπει και αυτήν τη μάχη ενταγμένη στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, αυτόν του λαού. Μόνο σ' αυτόν μπορεί να μπουν εμπόδια, να υπάρξουν κατακτήσεις. Και, ταυτόχρονα, δένει τις προτάσεις και τους στόχους πάλης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στην καθημερινή πράξη με την προοπτική κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, κατάργησης της εξουσίας τους. Δε γίνεται να θέτεις αιτήματα για το λαό χωρίς εναντίωση στα κέρδη, με προτάσεις που καλλιεργούν αυταπάτες για «ανθρωπινότερο» καπιταλισμό. Ο δρόμος αυτός «πατάει» στις ανάγκες και είναι η μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε καθημερινά.