Να δώσει τη «χαριστική βολή» σε όσα δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν απομείνει στην εργατική τάξη και ειδικότερα στους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ επιχειρεί η κυβέρνηση με την επαίσχυντη τροπολογία για τις ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων αυτών, που ψήφισε προχτές στη Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία -και με την ψήφο των «διαφωνούντων» βουλευτών της ΝΔ. Η τροπολογία κονιορτοποιεί κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος. Καταργεί εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, καταργεί Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, καθώς και κάθε δράση των σωματείων. Στην κυριολεξία επιχειρείται η παράδοση των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ βορά στις ορέξεις των ιδιωτών «επενδυτών», οι οποίοι θα μπορούν να τους απολύουν, χωρίς καν αποζημίωση.

Με την τροπολογία αυτή, η οποία βέβαια είναι συνέχεια της αντεργατικής νομοθεσίας των τελευταίων χρόνων που ψήφισαν οι κυβερνήσεις της δικομματικής εναλλαγής, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να ολοκληρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις στις πρώην ΔΕΚΟ, επιταχύνοντας την εφαρμογή του κυβερνητικού της προγράμματος, το οποίο προβλέπει σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις οργανισμών και επιχειρήσεων που παραμένουν ακόμα υπό κρατικό έλεγχο. Είναι χαρακτηριστικό, αν και όχι το κύριο (αυτό είναι η ιδιωτικοποίηση), ότι η τροπολογία προβλέπει τις διαδικασίες εκκαθάρισης των πρώην ΔΕΚΟ, παρέχοντας τη δυνατότητα στο λεγόμενο εκκαθαριστή να εκποιεί τεράστια δημόσια περιουσία, με υποτυπώδη διαγωνισμό, χωρίς να απαιτείται η εκτίμηση των προς εκποίηση υπηρεσιών και διαφόρων περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης.

Με όλες αυτές τις μεθοδεύσεις η κυβέρνηση της ΝΔ ολοκληρώνει το αντιλαϊκό - αντεργατικό έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ιδιωτικοποιήσεις που επέβαλε το μεγάλο κεφάλαιο από τις αρχές της 10ετίας του 1990 και προβλέπονται ρητά στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τη Συνθήκη δηλαδή που υπερψήφισαν η ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, που σήμερα υποκριτικά καταγγέλλουν την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων των πρώην ΔΕΚΟ.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, όμως, παντού και πάντα, συνοδεύεται απαραίτητα, πρωτίστως, από την ...εκκαθάριση του «εργατικού κόστους». Συνοδεύεται, δηλαδή, από την πλήρη ανατροπή - ισοπέδωση εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Διότι ο ιδιώτης «επενδυτής» απεχθάνεται κάθε εργατικό βάρος. Ενδιαφέρεται μόνο για τις οικονομικά «καθαρές» επιχειρήσεις που μπορούν να του εξασφαλίσουν άμεσα και σίγουρα υπερκέρδη, με το ελάχιστο εργατικό κόστος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους (απολύσεις, ελαστικές μορφές απασχόλησης, χωρίς δικαιώματα κλπ.). Ο,τι δηλαδή επιχειρεί να του εξασφαλίσει με την τροπολογία η κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ, αλλά και συνολικά η εργατική τάξη έχουν υποχρέωση, καθήκον και, κυρίως, συμφέρον να αντισταθούν με κάθε τρόπο και μέσο στη σκληρή αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, που συνδιαμορφώνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της και υπηρετείται στην Ελλάδα από τα κόμματα που στηρίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Να γυρίσουν την πλάτη στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που ουσιαστικά αποδέχονται την ακολουθούμενη πολιτική και κάπου κάπου ρίχνουν ντουφεκιές στον αέρα για να κρατήσουν τα προσχήματα. Για την εργατική τάξη είναι μονόδρομος η σύγκρουση και ρήξη με την αντιλαϊκή πολιτική και τους εκφραστές της και η ενίσχυση της πολιτικής της πάλης για τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας, με το ΚΚΕ.