Τα παλιά τα χρόνια, σύντροφοι, οι πολεμιστές πριν από τη μεγάλη μάχη νήστευαν. Για να πλένεται το μέσα και το έξω να κυλάει γρηγορότερα το αίμα στις φλέβες. Για να μη χάνεται η δύναμη σε περίσσιες ηδονές και κυρίως γιατί η Ανάγκη ένωνε χέρια σε κοινά σπαθιά.

Θαρρώ πως οι λίγες μέρες ξεκούρασης που θα έρθουν στις αποκαλούμενες γιορτές είναι για να νηστέψει η ψυχή και το μυαλό μας. Επειδή οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά κι η Ιστορία δε μένει σκλάβα για πολύ, με διάβασμα και συντροφιά ο δρόμος μικραίνει κι αλαφραίνει. Αναζητήστε τον για να εισπράξετε τ' αντίδωρο της άριστης επιλογής: Ωραία ειπωμένα τα σκληρά.

«Και, περάσανε σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες

που χρόνια μέτρησαν

προτού τα ύδατα να τραβηχτούν μες στις υπόγειες σπηλιές

όπου η Συνήθεια κι η Υπομονή

οι αδερφάδες κι εραστές κρυμμένο έχουνε λημέρι.

Κι ολάκερο το διαλυμένο ανθρωπομάνι

που κάποτε λαός πως ήτανε λησμόνησε

στη λάσπη πάλευε λερό και στα τυφλά και χαίρονταν

τι τώρα πια τη θέση έλαβε που του 'πρεπε

ανταμοιβή

για τόσους χρόνους που πολέμαγε σκυφτό

στην ώρα της καινούρια φορεσιά

στη νέα εξουσία να παραδώσει.

Κι ολοχαρείς περπάταγαν και κορδωτοί

και καλημέρες αντάλλαζαν μ' έναν ήλιο φαφλατά

που πονηρά τους κοίταζε και μύρια έταζε

γι' Ανοιξες που μέλλονται να 'ρθουν ολάνθιστες

τους άγριους χειμώνες να πατήσουν.

Και στους σταθμούς στριμώχνονταν να υποδεχτούν

το τρένο απ' έξω που 'φερνε τους νέους ευεργέτες

και τ' άχτι τους να βγάλουνε

γιατί μαθεύτηκε πως πίσω εκεί

στ' αστραφτερού συρμού το τελευταίο βαγόνι

πεσκέσι λέει κουβαλούν σκλάβα την Ιστορία.

Να πεις πως φταίξιμο είχανε σωστό απόλυτα δεν είναι.

Μόνο Λαός πως ήταν κάποτε είχανε λησμονήσει.

Κι όταν αντίς Λαό

Πολίτες τους προσφωνήσανε περήφανους

κι ύστερ' αυτόβουλη και σεβαστή τους ονομάσανε

Κοινή Γνώμη

κι όταν επάξια κέρδισαν του Καταναλωτή τον μέγα τίτλο

περήφανοι κι αυτόβουλοι και σεβαστοί

χορούς στην κόχη του Ζαλόγγου στήσαν για να γιορτάσουνε

το πήδημα στου νέου σαρανταήμερου τη νηστεία».