Ξέρουν πως οι καμένοι των πυρκαγιών, οι νεκροί των εργατικών ατυχημάτων, οι πεθαμένοι της πείνας και της αξιοπρέπειας, δε θα μπουν ποτέ ως κέρινα ομοιώματα στο μουσείο της Μαντάμ Τυσσώ (το επισκέφθηκα πρόσφατα μετά ρίγους, φρίκης και ανάγκη γνώσεως του κηροποιημένου μέλλοντος που ορέγονται οι σύγχρονοι μάγειροι της ιστορίας) γιατί είναι θύματα κι όχι θύτες!..

Εχουν, ή καλύτερα νομίζουν ότι θα έχουν, για ...πάντα δεμένο το γάιδαρό τους τα κόμματα αυτά, που αιχμαλώτισαν αριστερογενείς πολίτες στις στρούγκες τους, φωτίζοντας αφειδώλευτα τους διακεκριμένους αριστερόθρεφτους της νεόπλουτης γκλαμουριάς.

Με εκλογικά συστήματα, με αθροιστικά πενιχρά επιδόματα, με λευκές επιταγές στους ευρωΝΑΤΟικούς πάτρωνες, με μετατροπή των πάντων σε παραπλανητικές κονσέρβες - προϊόντα αμφίβολης ποιότητας και αναμφίβολης ιδεολογικής αβιταμίνωσης, έδεσαν το γάιδαρο - λαό στο παχνί της αναμονής ως την ...άλλη ζωή την ...καλύτερη.

Τουμπάνιασε από το αερόχορτο ο γάιδαρος και μήτε ν' αφοδεύσει δεν μπορεί. Ασε που ύστερα βλέπει και τη μούρη του να πετάει, εισιτήριο πρώτη θέση, άμα το αφεντικό μπει στη λοταρία και κερδίσει σφετεριζόμενο και το σανό.

Μπορεί ο λαός να απενοχοποιηθεί για την τελειωμένη του υπομονή, για το ματωμένο πείσμα του να θυμάται πως μπορεί όρθιος να σταθεί και να διεκδικήσει τα πάντα. Γιατί δεν είναι γάιδαρος, παρά μονάχα φορτωμένος δυο κόμματα στην πλάτη λαός κουρασμένος, απηυδισμένος, εργατικός, φωνακλάς, που κράτησε ελεύθερα βουνά απάτητα από αφεντικά και σήμερα γδυμένα από μασκαρεμένους μαυραγορίτες.

Δε χαλαρώνουν, δε φθείρονται, δεν κόβονται, φίλοι και σύντροφοι κι αβόλευτοι συμπατριώτες μου, τα γκέμια με ψαλιδάκια των νυχιών και νυχοκόπτες των θυρεών.

Σκίζονται και κόβονται και λιώνουν με αναλλοίωτα εργαλεία της πλειοψηφούσας - εκτός εκλογών! - τάξης. Της εργατικής. Με σφυροδρέπανα. Δαγκωτό ΚΚΕ, για να μην τολμάει κανείς να έχει το γάιδαρό του δεμένο και το λαό δεδομένο.