Βλέπω βάρκες να ψαρεύουν στ' ανοιχτά της Λεμεσού και να τις ανατρέπει υπό τα χάχανα ναυτών, έτσι για πλάκα, η μαύρη φρεγάτα του βρετανικού στόλου στο όνομα της Αυτού Μεγαλειότητος της βασίλισσας Ελισάβετ.

Τα στοιχειωμένα όνειρα δεν παζαρεύονται με ηρεμιστικά ακριβοπουλημένα σε φυλλάδες της ρεαλιστικής πραγματικότητας, όπως την εκφράζουν οι εμετικές κλιμακτηριακές εξάρσεις του Μίμη, οι συκοφαντικές αναλύσεις κάθε αντίθετης άποψης από τους ιδιοκτήτες της δημοκρατίας, όπως ο Πρετεντέρης και τα υπνωτικά τα σερβιρισμένα με λόγο Γ. Α. Παπανδρέου.

Τ' αποδημητικά της Μάλτας, γεράκια λένε οι παλαίμαχοι με τις σφαίρες ακόμα σφηνωμένες στα κόκαλα και τα βασανιστήρια στάμπα στα χάδια και τα φιλιά τους κρυφή πληγή, περνάνε πάνω από τη Λευκωσία, ξεκουράζονται και κουτσουλάνε τανκς και λιμουζίνες κι ύστερα φεύγουν να χτίσουν φωλιά σε μια σπηλιά-κρατήρα στη Ραμάλα, στον τάφο του πεντάχρονου που κομματιάστηκε στη Φαλούτζα του Ιράκ.

Πιο σκληρό κι ελπιδοφόρο μήνυμα απ' της Ανάστασης δύσκολα βρίσκεται, σύντροφοι, έξω από το θανάτω θάνατον πατήσας. Με θάνατο ελεύθερα επιλεγμένο πατάς το θάνατο που σαν δούλοι αποδέχονται οι νηφάλιοι εμποράκοι των εθνών.

Κι ύστερα ξυπνάω κι οι εφιάλτες φεύγουν μονομιάς. Η πραγματικότητα δεν είναι πάντα αντικείμενο οδυνηρής διαπραγμάτευσης. Είναι, ευτυχώς, πολύ συχνά στην Ιστορία, το Ακατόρθωτο, το Ανυπάκουο, το καθόλου συνετό ΟΧΙ σε εφιάλτες κι Εφιάλτες. Το «σχέδιο Ανάν» είναι μοναδικό. Οντως. Προσφέρεται για Ανάνηψη. Ανάσταση. Αντίσταση. Στο όνομα της Αυτού Μεγαλειότητας των Ανθρώπων στα χωρικά ύδατα του Δικαίου τους. Καλή Λαμπρή.