Το λέει και το τραγούδι του Λουκιανού με σαρκαστικότατο τρόπο πως ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει... Θα μπορούσε όμως να το έχει πει σήμερα, για όσα συμβαίνουν στο χώρο των ΜΜΕ και ειδικά τον τηλεοπτικό - επιχειρηματικό, που έχει τόση σχέση με την ουσιαστική ενημέρωση, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο ή καλύτερα ο Κουλούρης με την πάταξη της αισχροκέρδειας σε εποχές αισχρού καπιταλισμού.

Τα ιδιωτικά τηλεοπτικά μαμούθ, γεννήθηκαν κι ανδρώθηκαν μέσα στη θύελλα του λεγόμενου «βρώμικου '89». Εστησαν τις προσοδοφόρες πρωινές τους ζώνες πάνω στη Δίκη του Ειδικού Δικαστηρίου, όποτε ο ελληνικός λαός απέκτησε τη δυτικού τύπου συνήθεια της τηλεόρασης στην κουζίνα από το πρωί και είδε και τους ιδιοκτήτες των σταθμών να εμφανίζονται ως μάρτυρες στη δίκη, χωρίς ποτέ να αντιληφθεί αν ήταν κατηγορίας ή υπεράσπισης. Είχε προηγηθεί η «επανάσταση του Έβερτ 98,4 και του Κούβελα» στα ραδιόφωνα, και με θυμάμαι να παρακάθομαι σε σύσκεψη με το εξής συγκλονιστικό θέμα: Τώρα που τελειώνει η Δίκη και ο κόσμος συνήθισε να βλέπει τηλεόραση το πρωί, με τι θα αντικαταστήσουμε το πρόγραμμα ώστε να παίρνουμε και διαφημίσεις, αφού δεν καταφέραμε να πείσουμε το Ειδικό Δικαστήριο να διακόπτει για να βάζουμε διαφημίσεις; Την απάντηση την έδωσε η Ρούλα Κορομηλά με τον «πρωινό καφέ» της που έγινε μετά απ' αυτήν και πολιτική συνήθεια. Από το πρωθυπουργικό γραφείο εκπήδησαν όλοι οι έχοντες και κατέχοντες αποφασιστική θέση στη χειραγώγηση των ΜΜΕ και των μαζών βεβαίως. Για να μην ξεχνιόμαστε σύντροφοι, από το ριάλιτι της Δίκης του '89 προέκυψαν δύο πολιτικοί αρχηγοί, ένας εκ των κατηγόρων κι ένας εκ των κατηγορουμένων. Μετά ήρθε ο Πόλεμος του Κόλπου, η οριστική τηλεοπτική ομηρία από το πολυεθνικό επικοινωνιακό κεφάλαιο.

Η είδηση δεν είναι στην έναντι 1.000.000 ευρώ ετησίως μετεγγραφή του Νίκου από το «Μέγκα» ή το «Αλφα». Ούτε στο ποια διπλή, τριπλέτα ή κουαρτέτο και πεντάδα συμφερόντων θα τον χρησιμοποιήσουν με την ιδιότητα της ιδιαίτερης αξίας του μπαλαντέρ, στο χαρτοπαίγνιο των οικονομικών συμφερόντων τους. Ούτε στο ανέκδοτο που κυκλοφορεί, με δόση ρεαλιστικής κακεντρέχειας στους δημοσιογραφικούς κύκλους για τα τεκταινόμενε στα ΜΜΕ, που θέλει τους εργαζόμενους στο «Μέγκα» να κάνουν εντατικά μαθήματα αμερικανικής γλώσσας και το ΔΟΛ γερμανικής... Η είδηση είναι στην επιβεβαίωση του στίχου του Κηλαϊδόνη, όχι από το Νίκο που μόνο ανεβαίνει και μάλιστα φυσικά και δικαιωματικά μετά από τόσα χρόνια σκέτος άσος στην τράπουλα του «Μέγκα», αλλά στο κατέβασμα του πρακτορείου «Ρόιτερ», των κεντρικών του γραφείων και υπηρεσιών, στην εξωτική... Ινδία. Ο,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Σίγουρα! Αλλά πού ανεβαίνει, πώς κατεβαίνει, πώς ανεβαίνει και πού κατεβαίνει παραμένει ζήτημα πολιτικής επιλογής. Και προσωπικής και συλλογικής. Τα άλλα όλα είναι πολιτική εντυπώσεων και δη ενίοτε προσοδοφόρα.