Ομως, σ' άδεια μαγαζιά, έρημα ταβερνάκια, ξενοδοχεία με το ένα τρίτο της πελατείας, πρώτη φορά εδώ και χρόνια συναντάς τουρίστες, που μετράνε και το λεπτό του ευρώ, αναθεματίζοντάς το κιόλας. Ξένους εργαζόμενους που συνειδητοποιούν, σχεδόν με τύψεις και απελπισία, πως αυτός ο φυσικός ελληνικός παράδεισος γίνεται απρόσιτος πρώτα για μας κι ύστερα αμέσως και για τους ίδιους.

Η εργοδοσία δείχνει τα δόντια της φέτος το καλοκαίρι. Τα παιδιά στα ξενοδοχεία, η τσακισμένη μαγείρισσα που 'χει κόρη της παντρειάς, δέχτηκαν τον εκβιασμό: Μείωση μισθού 10-15% κι έναρξη δουλιάς μ' ένα μήνα καθυστέρηση. Η φίλη μου η Φανή, δεκαοχτώ χρόνια στο ίδιο ξενοδοχείο «πολυτελείας», δουλεύει φέτος με τόση πίεση που περιμένει να πάει σπίτι της να κατουρήσει. Αλλιώς τ' αφεντικό συνοφρυώνεται. Δεκαοχτώ χρόνια δουλιάς για 250.000 δρχ. για ένα τετράμηνο-πεντάμηνο κι ύστερα 100 χιλιάρικα επίδομα ανεργίας. Πας ν' ανοίξεις κουβέντα και το μοτίβο εξαγριώνει. «Του χρόνου να δεις πόσο χειρότερα θα είναι», σου λένε όλοι. «Και μετά την Ολυμπιάδα θα πούμε το ψωμί ψωμάκι όλοι», συμπληρώνουν.