Φόρεσαν τις μεγάλες τους στολές, τα σιδερωμένα τους κοστούμια, έστειλαν στους δρόμους της όμορφης πόλης, που όμορφα αυτοκτόνησε, χιλιάδες στρατιώτες να φυλάνε τα παιδιά που φωνάζουν για τα νερόφιδα «θάνατος έρχεται, λιμός, λοιμός και νέος καταποντισμός, αντισταθείτε», κι έπιασαν σκληρή δουλιά.

Μπους, Μπλερ, Σρέντερ, Σημίτης κι άλλοι πολλοί μαζεύτηκαν γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι κι άρχισαν να πετάνε στα νερόφιδα τον ένα λαό πίσω από τον άλλο. Βρήκαν κι εφτά καινούριες μικρές σαλαμάνδρες σαν την Τσεχία ή τη Σλοβακία κι είπαν να τις μετατρέψουν σε οχιές, γρήγορα αποτελεσματικές και εξίσου δηλητηριώδεις.

Βγήκαν κι είπαν στους λαούς πως θα τους σώσουν από τη λαθεμένη πίστη ότι τα νερόφιδα του ΝΑΤΟ είναι για το κακό τους. Τους είπαν να περιμένουν προληπτικά δαγκώματα όπου Γης, ώσπου ν' αποκτήσουν ανοσία ή να γίνουν δόντια στα στόματα των σύγχρονων ιμπεριαλιστών κι αποικιοκρατών. Ολη η Γη μια αποικία, με νερόφιδα και βδέλλες. Το θαύμα είναι που παρείχαν κι άμεσες αποδείξεις της τακτικής τους πάντα με μυρουδιά πετρελαίου.

Ετσι εκεί που τα νερόφιδα τρωγόπιναν και κατάπιναν το ένα τ' άλλο, το ευρωπαϊκό τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και το αμερικάνικο, όλη την Ευρώπη, τα τσιράκια τους έδιναν εντολές να σφαχτούν στη Νιγηρία. Εμφυλίου εντολές ανέκαθεν διοχέτευαν στις ελεγχόμενες αγορές τα ύπουλα θεριά. Κάποιος που πολύ αγαπάει να βυζαίνει το βιος 120.000.000 Νιγηριανών, τύπωσε σε μια εφημερίδα πως αν ζούσε ο θεός τους σήμερα, ο Μωάμεθ, θα παντρευόταν μια από τις γκόμενες των φιδιών τις σταλμένες να διαγκωνίζονται στο εξαθλιωμένο Λάγκος. Γέμισε πτώματα η Καντούνα από ασυνείδητους κι ανεκπαίδευτους προλετάριους προς δόξα του θαύματος της Πράγας. Για να καταλάβουμε όλοι οι υπόλοιποι πού, πώς, γιατί θα πρέπει να στέλνουμε τα εκπολιτιστικά ειρηνευτικά ΝΑΤΟικά στρατεύματα. Να προστατεύουν τους διαγωνισμούς ομορφιάς των γκομενών τους και τις εφημερίδες των καπιταλιστών τους.

Την ίδια ώρα στην Κοπεγχάγη η γοργόνα περιμένει να καταπιεί την Κυπρία Αφροδίτη, να την κόψει στα δυο, όπως απαιτούν τα νερόφιδα του παγκοσμιοποιημένου ναζισμού και να τη μοιράσει. Μέρος στον πασά, μέρος στο βολικό σοσιαλδημοκράτη φίλο -σύμμαχο και την καρδιά της και τα χρυσά μαλλιά της Αφρόεσσας στον Αγγλο δάσκαλο του διαίρει και βασίλευε.

Αυτή η... γοργόνα του σύγχρονου «αντιτρομοκρατικού ρεαλισμού» έχει ερωτευτεί τον τρόμο και το φόβο. Κι όλο ρωτάει: «Ζει ο ναζισμός; Ζει ο φασισμός; Ζει ο ιμπεριαλισμός; Ζει ή πέθανε ο καπιταλισμός;».

Οποιος λαός τολμήσει ν' απαντήσει πως όλοι οι πάτρωνες της γοργόνας ζουν και βασιλεύουν, αλλά φοβούνται πως αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν ξανά και ξανά και ξανά ως το τέλος του άθλιου κόσμου και την ανάσταση του καλύτερου πραγματικά καινούριου, δοκιμάζεται σκληρά. Υποδουλώνεται. Ζει χωρίς ψωμί, αλλά με λαμπρά καλλιστεία.

Με σφυρί και με δρεπάνι, με χαρτί και καλαμάρι, με PC κι ένα παιδί που επιμένει να γεννηθεί με γνώση και θυσία, σύντροφοι, βαράμε το φίδι στην κεφαλή.