Λέμε χωρίς αιδώ, χωρίς αισχύνη, χωρίς τσίπα, χωρίς ντροπή, πως το μέλλον είναι το παιδί. Τα παιδιά. Ψέμα. Χοντρό, κακόηθες και ανάλγητο. Φέτος στα δικά μας τα σχολειά θα πάνε λιγότερα παιδιά. Κι όπου αλλού είναι περισσότερα πεινάνε. Τα πολλά χάνονται στη Γάζα, μα από σφαίρα, μα από βόμβα, μα βασανιστικά από ασιτία. Μέλλον και παιδί, ήδη βαθιά μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα, που υποτίθεται πως η τεχνολογία θα έκανε τη ζωή ευκολότερη και αξιοπρεπέστερη στην κραταιά Αμερική, καταργούνται τα βασικά παιδικά εμβόλια, και στον θεσσαλικό κάμπο, τον δικό μας γύρισε, κατά πρωτοσέλιδο εντύπου της περιοχής, η γονόρροια και η σύφιλη! Τελευταία περίπου τριπλασιάστηκε λένε. Συφιλιασμένη εποχή. Ποιος θα τολμούσε να διανοηθεί να το πει, εκτός από κάτι παρανοϊκούς, που παλεύουν να αναστήσουν πολιτικά τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τους μισθοφόρους τσιράκια του.

Μπορεί να σαπίζει ο καπιταλισμός, αλλά είναι έξυπνος. Ετσι εκείνο το παρισινό σύνθημα η φαντασία στην εξουσία, διαβάζω πως βρίσκει μια προσοδοφόρα εφαρμογή στη Σουηδία. Ξέρετε αυτήν τη χώρα «πρότυπο», που έχει διεθνή ακτινοβολία, εσχάτως σπάνιες γαίες, και βασιλεία. Εκεί λοιπόν η πολύ γνωστή της αυτοκινητοβιομηχανία (saab), που δεν τα βγάζει πέρα πια στον ανταγωνισμό της αυτοκίνησης, το στρίψε μια χαρά και παράγει πλέον φθηνά, σχεδόν οικιακής χρήσης, αντιdrones συστήματα. Φτιάχνει έναν πύραυλο που με αέρα θα συντρίβει τα μικρά θανατηφόρα πετούμενα, μαζικά. Χαρά που θα κάνουν τα παιδιά με τα λεφτά στις Βρυξέλλες, που στην πλατφόρμα του καινούργιου στρατιωτικού προϋπολογισμού, παίζουν σαν σε play station τις τύχες της ηπείρου και του κόσμου μας. Οταν και η άμυνα γίνει κι αυτή ατομική ευθύνη, θα πάρουμε από έναν τέτοιο πυραυλάκο στο σπίτι, όπως πήραμε για γάμους και βαφτίσια από ψηλά και οφθαλμοπορνεία στα μουλωχτά.

Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα χώρος, χρόνος, κι εντέλει η πολυτέλεια για φθινοπωρινή μελαγχολία. Χρειάζεται ανασκούμπωμα και προγραμματισμός, γιατί ο επικείμενος χειμώνας, ακόμα κι αν δεν είναι παγερός και φοβερός θα είναι μαθηματικά και δύσκολος και ακριβός. Ιδιαίτερα μαθήματα συλλογικής συνεκτικής δράσης παραδίνει μόνο το ΚΚΕ, σ' όποιον περνάει το κατώφλι της ανοιχτής του πόρτας. Ακόμα κι εδώ σε μας θέλει πολλή συντροφική προσπάθεια για να μη σε πάρει από κάτω αυτή η πικρή και αψιά γεύση ότι έχεις δίκιο για το συλλογικό καλό, ότι αξίζει κάθε μάχη για την πραγματική ζωή κι όχι την επιβίωση, κι όπως ό,τι προέβλεψες έγινε, και το κακό δεν απεφεύχθη και κυριαρχούν και θρονιάζονται στις επιμέρους εκφάνσεις της αστικής εξουσίας όλα τα σούργελα που πανωσήκωσαν λυόμενα στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Κι έχει τον συμβολισμό του μισό αιώνα τώρα το φθινοπωριάτικο φεστιβάλ της ΚΝΕ, με κουβέντα και πολιτισμό, με γλέντι και νεανικό θυμό, παρηγοριά στον άγνωστο τον άρρωστο τον διπλανό, όχι ώσπου να βγει, αλλά ώσπου να καθαρίσει η ψυχή του. Μ' έναν ποιητή κι έναν αγωνιστή ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει, και κυρίως ν' αντέξει να περιμένει την άνοιξη. Εδώ θα μαστε να το παλεύουμε, κουρασμένοι και ξεκούραστοι, κι ας φθίνουν... αι οπώραι.