Σ' ένα πικρό γεμάτο αντιφάσεις σε όλη τη Μεσόγειο καλοκαίρι, οπότε θεωρητικά τουλάχιστον τα ανοίγματα και τα ξωπετάγματα του κουρασμένου μυαλού του καθενός μας είναι ευκολότερα, έγινε αισθητή η απουσία δύο πραγμάτων. Της διαλεκτικής και της αναλυτικοσυνθετικής μεθόδων και τρόπων έκφρασης και σκέψης. Κι αν ειδικά στο πολιτικό διεθνές και εγχώριο γίγνεσθαι, η ιδεαλιστική χεγκελιανή διαλεκτική έχει προ πολλού αντικατασταθεί από μια κυνική επίδειξη ισχύος, κι έναν εκβαρβαρισμό ακόμα και της απλής συζήτησης, η υλιστική προσέγγιση των Μαρξ και Ενγκελς δυστυχώς δεν πρωταγωνιστεί στην κατανόηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ των αντιθέτων.

Το κυνήγι της αλήθειας αλλά και η απλή αναζήτησή της είναι ντεμοντέ... Ποιος σκοτίστηκε. Το «άποψή σου άποψή μου» είναι ένας πελώριος αναστολέας κάθε σκέψης, φαντασίας, δημιουργικότητας, κι αλληλεπίδρασης βρε αδερφέ, των προσώπων, αυτών καθαυτών. Γέμισε ο τόπος αναλυτές της δεκάρας ή του γλυκού επιστημονικού νερού. Ατέρμονες αναλύσεις, σαν λούπες επανάληψης των ήδη ειπωθέντων. Κι αυτό ισχύει απ' το φατσοβιβλίο μέχρι τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα σεντόνια που λέμε οι δημοσιογράφοι στα κυριακάτικα φύλλα. Δυσκολοδιάβαστες υποκειμενικότητες και κοινοτοπία λεξιλογίου. Ηρθε και η Τεχνητή Νοημοσύνη κι αποτέλειωσε τον διανοητικό και κοινωνικό πολτό, ευτυχώς όμως δείχνοντας και το διαλεκτικό πεπερασμένο των αλγορίθμων. Μου προκάλεσε ευχάριστη θυμηδία και κυριολεκτικά... δροσίστηκα με την είδηση ότι η ΤΝ έκλεισε σε κάποιον ραντεβού σε εστιατόριο με την Οκτάβια. Προκλητικός αυτός που το ζήτησε, επέστρεψε στην ΤΝ και της ζήτησε τα ρέστα επειδή του έκλεισε ραντεβού τελικά ...με χταπόδι. Το μηχάνημα ζήτησε συγγνώμη, που τον δυσκόλεψε στο εστιατόριο ή το ενυδρείο! Αντε τώρα να αναλύσεις κι ύστερα να συνθέσεις την παλαβομάρα που προέκυψε, χωρίς χαριτωμενιές, απ' τη συνήχηση του οχτώ στο όνομα και το μαλάκιο. Το διάβασα και μου φάνηκε σαν διάλογος κάπου στις Βρυξέλλες, κάπου στην Αλάσκα, κάπου εκεί στην πλατεία Συντάγματος. Προχωράμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, κυριολεκτικά αδιάβαστοι, απαίδευτοι, γνωσόρφανοι (η ευθύνη της λέξης καταδικιά μου).

Στο επίπεδο της σύνθεσης τώρα, χωρίς διαλεκτικά εργαλεία, καιρό τώρα που παρακολουθώ τις δήθεν κοινωνικές αντιδράσεις δια των σχολίων στο διαδίκτυο, λες κι έχει χάσει η κοινωνία την ικανότητα να ξεχωρίσει το πραγματικό από το ανύπαρκτο. Σε απλούστερη προσέγγιση, αδύνατο να μοιραστούν δυο γαϊδουριών άχυρα, από ενήλικες με πείρα κι ένα κάρο βάσανα και χαρές στην πλάτη. Με τούτα και μ' εκείνα, σε καθεστώς ευρωαιχμαλωσίας και σε δημογραφική μέγγενη, που ας σημειωθεί διευκολύνει την άθλια δεξιά πολιτική της συγχώνευσης σχολείων, νηπιαγωγείου και πανεπιστημίων, η σκληρά εργαζόμενη για να επιβιώσει ελληνική κοινωνία έχει επειγόντως ανάγκη από στρατιά πνευματικών ασθενοφόρων, πριν καταλήξει με ανακοπή πολιτισμού. Το χρωστάμε στη Γραμματεία μας να ξαναζωντανέψουμε τη διαλεκτική αντιπαράθεση μεταξύ διαβασμένων, να νεκραναστηθεί το μη εμπορικό βιβλίο, το δύσκολο, το δύστροπο, αυτό που σπάει σπυριά στο κεφάλι για να μην πεθάνεις από τη μόλυνση. Πρέπει να αρχίσουμε να πείθουμε τα νέα παιδιά ότι η επιχειρηματολογία είναι άυλο περιουσιακό στοιχείο. Ατέρμονος ο κατάλογος του τι μπορούμε, τι πρέπει και τι θέλουμε να κάνουμε. Σε υποκειμενικό αλλά και συλλογικό επίπεδο. Είναι πολιτική απόφαση αν έχουμε λιγότερα παιδιά στα σχολεία, αυτό να οδηγεί σε καλύτερη και ποιοτικότερη εκπαίδευση και παιδεία, κι όχι λιγότερα σχολεία και περισσότερη τσεποκρατία. Διαβάστε γιατί χανόμαστε. Η εμμονή στο βάλτωμα δεν είναι ούτε τάση, ούτε μόδα, είναι καταραμένη επιλογή.