Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι ο Τσίπρας το κατάφερε. Και ως παρών και ως απών. Χάζευα τις φωτογραφίες του με φόρμα και διατάσεις στο πεντακάθαρο πλακόστρωτο του Λίνκολν Παρκ στην Ουάσιγκτον κι έβλεπα τον Κέβιν Σπέισι στη σειρά House of Cards να εκτονώνεται απ' τις ίντριγκες και τις συνωμοσίες του Λευκού Οίκου. Υστερα έβλεπα την εκδρομή των βετεράνων, όχι των Αμερικανών, των αριστερών, στη Μακρόνησο και διάβαζα, μα την εικοστή ογδόη Οκτωβρίου, Long Island, που σημαίνει Μακρονήσι αγγλιστί. Και καλά, αυτά ήταν αποτυπωμένες εικόνες, όπως λέμε photovideo στις ιστοσελίδες. Εύκολα πιάνεται κανείς στον ιστό. Αλλά να είμαι στην επιτροπή της Βουλής κι ύστερα στην Ολομέλεια για νομοσχέδιο του ΥΠ.ΕΘΑ (Εθνικής Αμυνας, για όποιον πιστεύει ότι έχει απομείνει κάτι τέτοιο) και να βλέπω τους κ.κ. Καμμένο και Βίτσα ως πενταγωνίτες Αμερικανούς που παράξενα μιλούσαν Ελληνικά και ενώ έστριβαν το κεφάλι τους νόμιζες ότι κοιτούν το ολόγραμμα του Τραμπ ή του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, δεν το φαντάστηκα. Συντελούσης και της αγκυλωτής Χρυσής Αυγής, που κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της π.χ. διά Χρ. Παππά για να εκστομίσει φασιστοεθνικιστίλες του τύπου «ο στρατός είναι όλη μου η ζωή», οπότε ξέρεις αμέσως ποιος στρατός, έχοντάς τον χορτάσει μπροστά απ' τα ναζιστικά σύμβολα σε χαιρετισμό heil, η ανάμειξη της εικονικής με την πραγματικότητα είναι εξαιρετικά οδυνηρή εμπειρία.
Μέρες που είναι, είμαι πεπεισμένη ότι και το στραπατσάρισμα του γαϊδάρου σε καμήλα αγγλιστί, είναι μέρος ενός σχεδίου μαγνητισμού της προσοχής μας στο προκλητικό στιλ τρολαρίσματος, έτσι ώστε να υψώνεται φράγμα στις συνειδήσεις του λαού - θεατή και να μην μπορεί να διακρίνει την αποτρόπαιη μετάβαση απ' τη δεξιά εξάρτηση της μεταπολίτευσης στην αριστερή υποτέλεια του εικοστού πρώτου αιώνα.
Ετσι, το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» εμπεδωμένο στη λαϊκή συνείδηση ως συμπύκνωση της εγκληματικής φύσης του ιμπεριαλισμού, μετατρέπεται τώρα σε «καλώς τα τ' αμερικανάκια μας», όπως μια πορεία σε καρναβάλι ή μια πλατεία αγανακτισμένων σε βιβλίο του Βαρουφάκη κατάλληλο για ενήλικες...