Είναι αυτοί οι ακρίτες, άνδρες και γυναίκες αγρότες και κτηνοτρόφοι που άφησαν πίσω τους φίλους και συντοπίτες γέρους και γριούλες νεκρούς. Απανθρακωμένα γηρατειά που ήρθαν ν' αντικαταστήσουν εκείνα τα φραστικά πυροτεχνήματα του πρώιμου ΠΑΣΟΚ περί «περήφανων γηρατειών».

Οι πυρκαγιές στα Γιάννενα και τη Θεσπρωτία, όπως και στη Σκιάθο και τη Σάμο κι άλλα διακόσια σημεία οξυγόνου και ζωής στη χώρα, που γρήγορα θα περάσουν σκόπιμα στη λήθη - όπως έγινε με τον Ταΰγετο, έτσι θα γίνει και με το Παγγαίο και τη Δράμα - ήρθαν να καταδείξουν για μια ακόμα φορά την απεχθή όψη της κυρίαρχης πολιτικής.

Οι γέροι είναι αναλώσιμοι. Φυτεμένοι στη μεθόριο και στις βουνοκορφές, χρήσιμοι μόνο όσο βαστάνε καραμπίνες, βόσκουν μερικά πρόβατα και ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ έτσι ώστε να δικαιολογούνται μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια για δρόμους και έργα στα χωριά που φυλάνε.

Τα έργα δε γίνονται βέβαια. Υπάρχουν προτεραιότητες. Κι όταν εμφανιστεί η φωτιά, σαν από μηχανής θεός τρομερός, τότε οι γέροι γίνονται κάρβουνο, το χωριό φάντασμα γεμάτο αποκαΐδια και η εξουσία γλιτώνει από τον έλεγχο των χρημάτων που τάζει, παίρνει και χάνονται στη χοάνη των δραματικών εξελίξεων και των «ακραίων καιρικών συνθηκών».

α. Να κρύψουν το μέγεθος της πυρκαγιάς ή και την ύπαρξή της στην έτσι κι αλλιώς φτωχότερη περιοχή όλης της Ευρώπης που είναι κατά τις ίδιες τις Βρυξέλλες η Ηπειρος.

β. Με την υποψία των πρώτων νεκρών να μιλούν για «εισαγόμενη» φωτιά. Λες και οι δυστυχείς λαθρομετανάστες ή και οι λαθρέμποροι ακόμη να βολεύονται να διασχίζουν τα σύνορα όταν αποψιλώνονται τα βουνά κι είναι ορατοί με γυμνό μάτι από χιλιόμετρα.

γ. Να μην υπάρχει πυρκαγιά στα Βαλκάνια κι όλη τη Μεσόγειο που να μην έχει παρουσιαστεί ως χειρότερη από τις δικές μας και μάλιστα αντιμετωπιζόμενη από λιγότερο δυναμικό πρωθυπουργό κι επιτελείο κυβέρνησης.

Στο καλά στημένο σκηνικό, για να αποκρυβεί όχι μόνο η καταστροφή, αλλά και το ποιοι θα την εκμεταλλευτούν και θα πλουτίσουν απ' αυτήν, έρχονται οι άνθρωποι, νεκροί ή ζωντανοί και τραβάνε την κουρτίνα και δείχνουν την ωμή αλήθεια.

Ο πυροσβέστης που κλαίει τσακισμένος και αναφωνεί «πείνασα, δίψασα, αφυδατώθηκα, δεν είμαι ο σούπερμαν, άνθρωπος είμαι...».

Ο γέρος που μουγκρίζει «αφήστε με εδώ να καώ με το βιος μου, καμένος είμαι έτσι κι αλλιώς με τόσο αίμα που ξόδεψα να φτιάξω ένα σπίτι κι ένα αμπέλι...».

Ο πρόεδρος του χωριού που λέει με λυγμούς, «δεν τον θέλουμε το δρόμο που μας τάζουν εδώ και δέκα χρόνια πια και πήραν 350 εκατομμύρια για να τον φτιάξουν.

Δεν υπάρχει χωριό πια για να 'ρθει ο δρόμος κι ας ψήφιζαν το κυβερνών κόμμα οι χωριανοί μου τόσα χρόνια πια...».

Νερό. Με τα μπουγέλα. Να σβήσουμε τη λογική του εξουσιαστή πριν καούμε όλοι μας.