«Τον αντρειωμένο δεν τον κλαιν» | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

«Τον αντρειωμένο δεν τον κλαιν»

Οδημοτικός στίχος, αφορά όλους εκείνους, της αγωνιστικής γενιάς, όπως ο Βασίλης Εφραιμίδης, που φεύγουν από κοντά μας μεταλαμπαδεύοντας τα συλλογικά ιδανικά, τις αξίες της ταξικής πάλης και το προσωπικό τους ήθος. Ο Βασίλης έφυγε, όπως ταίριαζε στην αγωνιστική του πορεία. Γελαστός, προσηνής, αποφασιστικός όπου και όταν χρειαζόταν, αριστοφανικά σκωπτικός, πειστικός στον ιδιότυπο λόγο του. Και ο λόγος αυτός άνοιγε μέτωπα συμπάθειας στην κοινωνία προς το ΚΚΕ και τους αγώνες του.

Ηταν αυτός, ο γιος του ποντιακού ελληνισμού και της μάνας που αγαπούσε και τιμούσε, που κατόρθωνε στο λιγόλεπτο των παρεμβάσεων στο Ευρωκοινοβούλιο, να ξεπερνάει τα πιεστικά χρονικά όρια και τους γραφειοκρατικούς περιορισμούς σκοπιμοτήτων και να προωθεί τις θέσεις του Κόμματος και τα λαϊκά συμφέροντα.

Και τον άκουγαν με σεβασμό, σ' αυτό το κάστρο της Ευρωένωσης, όχι για την ηλικία του, αλλά με εκτίμηση για τον μαχόμενο άνθρωπο και την πειστικότητα των επιχειρημάτων.

Στις άλλες, εκείνες, εγχώριες τηλεαναμετρήσεις ο Βασίλης Εφραιμίδης αποστόμωνε με τον ευθύβολο λόγο, διανθισμένο με λαϊκά αποφθέγματα, αλλά και με «ελαστική» επιμονή.

Οταν ήθελε, έκανε πως δεν «άκουγε» και έφερνε σε αμηχανία, αλλά και σε θέση άμυνας το συνομιλητή της άλλης πλευράς, συνδυάζοντας τη διαλεκτική του λόγου, με τη «μαιευτική» μεθοδολογία.

Τον είχε χτυπήσει τελευταία η απώλεια της συντρόφου του, της Τερέζας. Απ όσους τον γνώριζαν καλά, δεν μπορούσε να κρύψει αυτό το βαθύ συναίσθημα που πρέπει να χαρακτηρίζει τον κομμουνιστή άνθρωπο στις διαπροσωπικές, στις οικογενειακές, στις φιλικές και τις κοινωνικές σχέσεις...

Ετσι ήταν πάντοτε ο Βασίλης Εφραιμίδης. Τον θυμούμαστε από το 1945 στην εφημερίδα του ΕΑΜ, την «Ελεύθερη Ελλάδα» και το «Ριζοσπάστη», μαζί με τους άλλους αγωνιστές δημοσιογράφους που από τη μια έμπαιναν στη φυλακή και στις εξορίες και από την άλλη μάχονταν με το δημοσιογραφικό λόγο που αποτελούσε και αποτελεί συστατικό στοιχείο των αγώνων.

ΟΒασίλης έφυγε ακατάβλητος ως την τελευταία στιγμή, εκεί στην άκρη του θαλασσινού πόντου. Με την παρακαταθήκη ενός κομμουνιστή: ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ.

του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ