Εγκαταλειμμένος από το στρατιωτικό πατέρα του (η πρώτη κατάρα της ζωής του), ο Αρτύρ Ρεμπώ (Arthur Rimbaud) μαθητής ακόμα παρηγορεί τις «πληγές» του, μελετώντας αρχαία ελληνικά και λατινικά και γράφοντας ποιήματα. Δεκαεξάχρονος, λόγω του γαλλο - γερμανικού πολέμου (1870) φεύγει από την κατακτημένη από τους Γερμανούς γενέτειρά του, Σαρλβίλ, για το Παρίσι. Ομως, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Αποφυλακίζεται, περιπλανιέται, διαβάζει και γράφει ποίηση (μεταξύ άλλων και το «Μεθυσμένο καράβι»). Μπλέκει με μποέμ λογοτέχνες, πίνει «κάθε λογής οίνο» και σμίγει με τον άλλο «καταραμένο» ποιητή, Πωλ Βερλαίν. Αναγνωρίζεται η ποιητική ιδιοφυία του, αλλά επικρίνεται ο αντισυμβατικός, «κολασμένος», βίος του. Ακολουθεί περιπετειώδης περιπλάνηση σε διάφορες χώρες και έπειτα μιζέρια και ακρωτηριασμός του δεξιού ποδιού του. Τελικά, πεθαίνει στα 37 χρόνια (1891). Πέντε χρόνια πριν το θάνατό του, ο Ρεμπώ δημοσιεύει το «Μια εποχή στην κόλαση». Μια διαχρονική, οικουμενική ποιητική δημιουργία σε πεζογραφική μορφή, πολυμεταφρασμένη διεθνώς και στην Ελλάδα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε, με νέα, έξοχη μετάφραση, πρόλογο και σύντομο βιογραφικό σημείωμα του βραβευμένου ποιητή Χριστόφορου Λιοντάκη (εκδόσεις «Γαβριηλίδη»). Η ποιητική υπερευαισθησία, αλλά και η καθάρια, νοηματική ευθύβολη, άμεση γλώσσα του Χρ. Λιοντάκη αναδεικνύει πλέρια την εκρηκτική ποιητικότητα, αλλά και τον αυτοψυχογραφικό «ζόφο» αυτού του «αθάνατου» έργου.