Η πειρατική κτηνωδία κατά του Ιράκ αποκάλυψε, εκτός των άλλων, ακόμη και για τους ανίδεους, για τους ευκολόπιστους και τους παραπλανημένους, αυτό που υπήρχε πραγματικά, σχετικά με την Ευρώπη των... λαών...

Η Ευρώπη των δεκαπέντε και στο προσεχές μέλλον των είκοσι πέντε, με την προσθήκη και των μικρών εκείνων «εταιρίσκων» που συγκατατέθηκαν στο δολοφονικό χτύπημα και την κλιμακούμενη συνέχεια, παρέμεινε ένα μόρφωμα οικονομικών συμφερόντων, χωρίς ουσιαστική πολιτική οντότητα. Και όταν ακόμη εμφανίζεται να διαφοροποιείται ως προς τις εντολές και τις επιδιώξεις του μεγάλου αφεντικού, προσπαθεί απλώς να περισώσει ίχνη «απολεσθείσης αγνότητος» και κινείται στα στενά περιθώρια που αφήνει ο τρομοκράτορας.

Τώρα, η εν «πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» - (ευρωένωση) - και μαζί όσοι «διευκολύνουν», παριστάνουν τους Φαρισαίους, πλένουν τα χέρια τους από του αίματος του αθώου και ηρωικού λαού του Ιράκ, αλλά και επιχειρούν να βάλουν «κλήρον» επί του «ιματισμού του», να μοιράσουν δηλαδή την πίτα της αποκατάστασης των τρομακτικών καταστροφών που οι ίδιοι προκαλούν. Εδώ όμως παρεμβαίνει ο τρομοκράτορας: - Κάτω τα χέρια προειδοποιεί. Εμείς κάνουμε τον πόλεμο - με τη συνενοχή σας - εμείς θα τους πιούμε το αίμα. Είπαμε, όλοι εμείς είμαστε καπιταλιστές, αλλά ΕΜΕΙΣ πιο πάνω από εσάς.