Το θερμό χειροκρότημα που εισέπραξαν την προηγούμενη Τρίτη από τους βιομηχάνους ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια των ομιλιών τους στην ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ, αποτελεί από μόνο του το πιο ακράδαντο στοιχείο, για να αποδείξει ότι οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, όταν μιλούν μπροστά στην τάξη τους δεν «παίζουν» με τις λέξεις. Ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου από το βήμα του ΣΕΒ επιδόθηκαν σ' ένα σκληρό «διαγωνισμό» για το ποιος μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου αναλαμβάνοντας ξεκάθαρες δεσμεύσεις, οι οποίες ικανοποίησαν τις απαιτήσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για διασφάλιση και διεύρυνση της κερδοφορίας τους.

Οι ηγέτες των εταίρων του δικομματισμού, αποδεικνύοντας περίτρανα τη στρατηγική σύμπλευσή τους, δήλωσαν αποφασισμένοι να κλιμακώσουν την επίθεση εναντίον κάθε λαϊκού δικαιώματος, στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιχειρηματικότητας». Ο πρωθυπουργός παρουσίασε το πλούσιο... έργο της κυβέρνησής του, που εξασφάλισε στους κεφαλαιοκράτες μείωση της φορολογίας, θέσπιση ελαστικού 8ωρου, επέκταση ελαστικών εργασιακών σχέσεων, αθρόες επιχορηγήσεις, νέες συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Ο Γ. Παπανδρέου στήριξε την «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων» και δεσμεύτηκε «για μια άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική, στηριγμένη σε θαρραλέες παρεμβάσεις για την ενίσχυση του ανταγωνισμού».

Οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων, άκουσαν με προσοχή τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, αλλά διά στόματος του προέδρου τους, Δ. Δασκαλόπουλου, ζήτησαν επιτάχυνση των αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών. Πριν προλάβουν να διατυπώσουν τις απαιτήσεις τους, οι δυο αρχηγοί είχαν ήδη δεσμευτεί... Ξεκαθαρίζοντας ότι κεντρικός πυλώνας της πολιτικής τους είναι η επίτευξη των αντιδραστικών και αντεργατικών στόχων της στρατηγικής της Λισαβόνας, τάχτηκαν υπέρ της προώθησης νέων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις με στόχο να δώσουν ακόμη φθηνότερη εργατική δύναμη στους επιχειρηματίες. Ο πρωθυπουργός πρόβαλε την ανάγκη δημιουργίας μετώπου «κυβέρνησης - μεγαλοεπιχειρηματιών», ενώ ο Γ. Παπανδρέου ξεκαθάρισε ότι «ούτε θεοποιώ την αγορά, αλλά και ούτε και το κράτος», στηρίζοντας από κοινού την «ανάπτυξη στρατηγικών συμμαχιών» ανοίγοντας το δρόμο να ξεπουληθεί ό,τι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία.

Κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ και βιομήχανοι δε συγκρότησαν μόνο ένα ενιαίο αντεργατικό μέτωπο, αλλά επιχείρησαν και οι τρεις ταυτόχρονα - ο καθένας από το πόστο του - να αποδομήσουν τις ταξικές διαφορές που υπάρχουν μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία και να σπείρουν την «αυταπάτη» στα λαϊκά στρώματα ότι η κερδοφορία των αφεντικών θα εξασφαλίσει την... ευημερία των εργατών. Ο Κ. Καραμανλής προσπάθησε να εξωραΐσει τη σημερινή βαρβαρότητα και να παρουσιάσει έναν ανθρώπινο καπιταλισμό. Ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε τους εργαζόμενους να... συμπορευτούν με τους κεφαλαιοκράτες «ενωμένοι σε κοινούς στρατηγικούς στόχους», ζητώντας να γίνει πρότυπο «διαβούλευσης» και «συναίνεσης», η επαίσχυντη συμφωνία ΓΣΕΕ - ΣΕΒ για αυξήσεις 1 ευρώ τη μέρα, ενώ ο πρόεδρος των βιομηχάνων ζήτησε την «επίτευξη μια νέας ισορροπίας» ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα, το κράτος και τους συνδικαλιστές!!

Ολοι μαζί ζήτησαν από την εργατική τάξη να σκύψει το κεφάλι. Να υποταχθεί και να μετατρέψει σε αυτοσκοπό της, τη διεύρυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αλλά απέναντι σ' αυτή την πολιτική οφείλει να αντιτάξει τη δύναμή της, να συσπειρωθεί στο ταξικό κίνημα, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, αντιπαλεύοντας αυτή την πολιτική και τσακίζοντας τα κόμματα που υπηρετούν τα αφεντικά.