Η υπόθεση ντόπινγκ στην Αρση Βαρών είναι βούρκος. Ολο το αστικό εποικοδόμημα, αστικά ΜΜΕ, αστικά κόμματα, αθλητικοί παράγοντες, μπροστά στην πρεμούρα τους να αποσείσουν τις ευθύνες τους, πασχίζουν να κρύψουν τη συμβολή τους στις αιτίες της ύπαρξης και αναπαραγωγής ενός δημιουργήματός τους. Γιατί ο εμπορευματοποιημένος πρωταθλητισμός - δικός τους είναι - χωρίς ντόπινγκ, είναι φαΐ χωρίς αλάτι. Τουλάχιστον, ο Τζέκος το 2004 ήταν ειλικρινής, όταν είπε πως «ντοπαρισμένος είναι αυτός που πιάνεται». Φαίνεται δε πως αυτό είναι και το όριο της υποτιθέμενης καταπολέμησης του ντόπινγκ. Και αυτό θα αναπαράγεται όσους όρκους πίστης και αν δίνουν στο λεγόμενο καθαρό πρωταθλητισμό. Είναι αξία τους ο άκρατος ανταγωνισμός και εδώ εντάσσεται και το εμπόρευμα «πρωταθλητής». Γιατί είναι «πολλά τα λεφτά» και σίγουρα τα κέρδη αυτής της «πολυκλαδικής βιομηχανίας» παραγωγής του.

Τούτη δω η πραγματικότητα που διαμορφώνουν ξανά, όπως και το 2004, με τη συγκεκριμένη ιστορία, στοχεύει ίσια στις λαϊκές συνειδήσεις με έναν, τον ίδιο πάντα, σκοπό. Τη διατήρηση των θεμελίων της οικονομικής βάσης που στηρίζουν το αστικό αθλητικό εποικοδόμημα και στηρίζονται και σ' αυτό και την αναπαραγωγή του. Είναι σαν το σύστημα της εξουσίας τους. Φαίνεται δημοκρατικό, αλλά δεν είναι. Πρέπει όμως να το κάνουν να φαίνεται για να εγκλωβίζουν συνειδήσεις. Ετσι και το ντοπάρισμα θα υπάρχει και θα εξαπλώνεται και η άκρατη υποκρισία των καθαρών αγώνων θα φαίνεται «έργο αγαθό». Και τα δύο τα κουμαντάρει το ίδιο το σύστημα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ντόπινγκ δεν είναι ότι φτιάχνει «μεταλλαγμένους» ανθρώπους. Είναι η συνείδηση που επιδιώκει να διαμορφώσει στις λαϊκές μάζες, ότι ο επαγγελματίας πρωταθλητής ξεχωρίζει, καταχτά δόξα και χρήμα που αυτή φέρνει από τους χορηγούς, όχι μόνο ως κίνητρο αλλά ως ιδανικό, ως αξία ζωής, και να παρουσιάζεται ως ίνδαλμα και ιδανικό. Αλλωστε, πολλοί γονείς «βάζουν» τα παιδιά τους στον αθλητισμό με αυτό ακριβώς το κίνητρο. Ετσι, χάνεται το γεγονός ότι δημιουργούν κάποιοι μεταλλαγμένους, μη «κανονικούς ανθρώπους», για να υπηρετούν μια ιστορικά ξεπερασμένη κοινωνία, την οποία διαφεντεύουν οι λίγοι, οι κηφήνες της, που ζουν ως παράσιτά της από την κλεμμένη εργασία των πολλών. Μα μήπως αυτοί είναι οι μη κανονικοί;

Επομένως, το επικίνδυνο της υπόθεσης είναι το κοινωνικό ντοπάρισμα ανοχής ή υποταγής στο σύστημα. Μα ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της φύσης και της ζωής του ανθρώπου, και ως τέτοιο είναι ζήτημα κοινωνικό. Μέρος του συνολικού κοινωνικού ζητήματος που στις ταξικές κοινωνίες η ουσία του είναι η εκμετάλλευση. Ως τέτοιο πρέπει να εντάσσεται στην ταξική πάλη, ως ένα από τα μέτωπά της. Η κατάργηση της εμπορευματοποίησής του, η επανάκτησή του ως συστατικού μέρους της ανθρώπινης ζωής και ολόπλευρης ανάπτυξης, ως φυσικής αγωγής δηλαδή, ως μαζικού λαϊκού αθλητισμού, είναι προϋπόθεση για να ξαναγίνει αδιάσπαστο μέρος της φυσιολογικής κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, χωρίς εξαναγκασμό και αποξένωση. Και αυτή η κατάργηση απαιτεί την πάλη για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική. Ετσι θα τον κάνει καθολικό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή δικαίωμα για όλους, στο συναγωνισμό και την άμιλλα του αγώνα των ανθρώπων μιας κοινωνίας, που καταργώντας την εκμετάλλευση θα κατακτούν τον κόσμο ολόκληρο, περνώντας από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.