Στην ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΝΔ το περασμένο Σάββατο ο Κ. Καραμανλής είπε ανάμεσα σε άλλα για το Ασφαλιστικό και τον «κοινωνικό διάλογο»: «Μ' αυτές τις θέσεις, θέσεις πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης, επιδιώξαμε και επιδιώκουμε να προχωρήσουμε με συναινετικά βήματα (...). Αυτή είναι η στρατηγική που δίνει στέρεες λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα. Αυτή είναι η προοδευτική, η πραγματικά κοινωνική αντίληψη. Τα προβλήματα (...) αντιμετωπίζονται υπεύθυνα με συμμετοχή, με διάλογο, με σύνθεση απόψεων (...). Η φυγή δεν υπηρετεί παρά μόνον τους βολεμένους και τους προνομιούχους. Η άρνηση είναι επιλογή συντηρητισμού, ακινησίας, αδιεξόδου. Είναι η πιο αντιλαϊκή επιλογή. Είναι αδιαφορία και υπονόμευση στο μέλλον της νέας γενιάς».

Είναι φανερό ότι οι επισημάνσεις του πρωθυπουργού ελάχιστα αφορούν στο ΠΑΣΟΚ και στους τακτικισμούς του απέναντι στον «κοινωνικό διάλογο». Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ποτέ δε δήλωσε ότι αποχωρεί από το «διάλογο» της απάτης, ποτέ δεν τον αρνήθηκε. Ιδιαίτερα μετά τη δημοσιοποίηση της αναλογιστικής μελέτης την περασμένη Παρασκευή, τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ διαθέτουν πλέον μέχρι και το τελευταίο πρόσχημα που ζητούσαν προκειμένου να δηλώσουν ξανά «παρών» στην επόμενη συνεδρίαση των Επιτροπών της Βουλής για το Ασφαλιστικό. Πού στρέφει επομένως τα πυρά της η κυβέρνηση;

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση στοχοποιεί τις δυνάμεις εκείνες του εργατικού και του λαϊκού κινήματος που καταδικάζουν την «κοινωνική συναίνεση» και πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης. Οχι μόνο για να αποτραπούν τα νέα μέτρα. Αλλά και για να έρθουν στο προσκήνιο του αγώνα οι σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Αυτές τις δυνάμεις προσπαθεί να συκοφαντήσει κάνοντας το άσπρο μαύρο.

Παρουσιάζει σαν δήθεν «φιλολαϊκή» στάση τη συμμετοχή σ' έναν «κοινωνικό διάλογο» που μόνο στόχο έχει να νομιμοποιήσει προαποφασισμένες ανατροπές σε βάρος όσων από τα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει. Παρουσιάζει προκλητικά σαν στοιχείο «προόδου» την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και την παραπέρα συρρίκνωση των ήδη πενιχρών συντάξεων, την ώρα που το σημερινό επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης και ο παραγόμενος πλούτος δε δικαιολογεί τίποτα λιγότερο από τη δραστική μείωση των ορίων, από παροχές και συντάξεις στο ύψος των σύγχρονων αναγκών των εργαζόμενων και των οικογενειών τους.

Η κυβέρνηση θέλει να σύρει στο ίδιο τραπέζι το θύτη και το θύμα. Μιλάει και εκβιάζει σαν να πρόκειται η πολιτική της να είναι αταξική. Σαν να μην είναι υποταγμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου, την κερδοφορία του οποίου επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν και οι προωθούμενες αλλαγές. Αυτή τη βαθιά ταξική πολιτική θέλει να επιδοκιμάσουν οι εργαζόμενοι, να βάλουν μόνοι τους το κεφάλι στον αντιασφαλιστικό ντορβά.

Και βρίσκει το θράσος να χαρακτηρίζει «βολεμένους» και «προνομιούχους» όσους αποκαλύπτουν ότι το κεφάλαιο και οι εργάτες δεν είναι δυνατόν να έχουν κοινά συμφέροντα. Οτι η ένταση της ταξικής σύγκρουσης και όχι η αποδοχή της «ταξικής συναίνεσης» είναι αυτή που μπορεί να περιφρουρήσει και να διευρύνει τα δικαιώματα των εργαζομένων, να βγάλει την εργατική τάξη στην αντεπίθεση. Το εργατικό κίνημα και η ταξική πρωτοπορία του έχουν πλούσια πείρα από τέτοιου είδους συκοφαντικές και επικίνδυνες επιθέσεις. Και θα δώσουν την απάντησή τους. Με πρώτο μαζικό σταθμό την 7η του Νοέμβρη και τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ.