Ο αγώνας για την Παιδεία συνεχίζεται. Εξάλλου, τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει στο ζητούμενο, που είναι η Παιδεία προς όφελος του λαού. Αυτό το ζητούμενο εκφράζεται συχνά με διαφορετικά αιτήματα ή με διαφορετικές αποχρώσεις στις διεκδικήσεις. Χωρίς να μπαίνει - ούτε άνω, ούτε κάτω - τελεία στον αγώνα για την Παιδεία αναδεικνύεται η ανάγκη για το ίδιο το κίνημα να βγάζει συνεχώς συμπεράσματα από την εμπειρία των αγώνων, στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσής του, της αντοχής και της συνέχειάς του όσο χρειάζεται, ώστε να μπει ουσιαστικός φραγμός στην πολιτική που υπονομεύει με κάθε τρόπο την εκπαίδευση των παιδιών της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.

Ενα τέτοιο συμπέρασμα, που χρειάζεται να εντοπίσουμε, είναι ότι το ερώτημα «τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο» άρχισε όλο και πιο συχνά να μπαίνει στα σπίτια, στους χώρους δουλιάς, να απασχολεί τις λαϊκές οικογένειες. Αυτό είναι κέρδος, που πρέπει να αξιοποιηθεί και να επεκταθεί. Να εμβαθύνει η συζήτηση στις αιτίες και τους υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση, αλλά και να εξαπλωθεί η ενημέρωση για τα μέτρα που έρχονται και τις συνέπειες που θα έχουν. Εδώ, οι κομμουνιστές, όλοι όσοι κατανοούν τη βαθύτερη πολιτική ουσία του προβλήματος, στους χώρους των εκπαιδευτικών, των γονιών, των εργαζομένων, των μαθητών και φοιτητών μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και αποφασιστικότητα στην ενημέρωση και την αφύπνιση των λαϊκών ανθρώπων για τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας.

Κι αυτή η δράση, στη φάση που βρίσκεται ο αγώνας, πρέπει να στοχεύει στη συσπείρωση ακόμη περισσότερων δυνάμεων στον αγώνα με το πραγματικό περιεχόμενο πάλης για Παιδεία των λαϊκών αναγκών. Πρέπει να απαντά στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία, στην πλειοψηφία τους, φτιάχνουν «επικήδειους» για τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και κατασυκοφαντούν τις καταλήψεις (στα ίδια Μέσα που απέφυγαν με κάθε τρόπο να στρέψουν τη συζήτηση για την Παιδεία οπουδήποτε αλλού πέρα από τα «κλειστά» σχολεία, τις «χαμένες» ώρες και τα «οικονομικά» των εκπαιδευτικών). Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές, μαζί με τους γονείς με όλους τους εργαζόμενους, οφείλουν να ...στείλουν τη διάψευσή τους μέσα από τη μαζική συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια στις 3 Νοέμβρη, μέσα από τη διαρκή ανανέωση της απόφασής τους για αγώνα με τις μορφές και την κλιμάκωση που θα αποφασίζουν.

Αυτού του τύπου η συνέχεια του αγώνα περνάει αντικειμενικά μέσα από την αναζωογόνηση και την ενδυνάμωση των ίδιων των διδασκαλικών συλλόγων και των ΕΛΜΕ, τη δράση των μαθητικών κοινοτήτων, των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων. Περνάει, όμως, και από τα εργοστάσια, τα γιαπιά, τα γραφεία, τις γειτονιές. Περνάει μέσα από την άμεση σύνδεση με το εργατικό κίνημα. Οχι μόνο γιατί είναι υπόθεση της εργατικής τάξης το τι μαθαίνουν τα παιδιά της, αλλά, κυρίως, γιατί η λύση στο πρόβλημα της Παιδείας θα έρθει μαζί με ριζικές αλλαγές συνολικά στην κοινωνία, θα έρχεται πιο κοντά όσο σπάνε οι αυταπάτες - όπως λέει το σύνθημα - όσο επιλέγεται ο δρόμος που εξυπηρετεί όχι το κεφάλαιο, αλλά τους εργάτες.