Το θέμα του ονόματος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ήρθε και πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας με μια αξιοπρόσεκτη σπουδή εκ μέρους του «διεθνούς παράγοντα». Το γεγονός ότι έχουν δρομολογηθεί ανησυχητικές εξελίξεις στα Βαλκάνια, με επίκεντρο στο Κοσσυφοπέδιο και την πιθανολογούμενη ανεξαρτητοποίησή του, δίνει μια εξήγηση στη σπουδή αυτή.
Μόνο υπό το πρίσμα μιας συνολικής θεώρησης της κατάστασης στα Βαλκάνια, σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, μπορούμε να δούμε και το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ στις πραγματικές του διαστάσεις.
Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, προς την οποία πιέζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και ένας μεγάλος αριθμός χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μοιραία θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια ούτως, ή άλλως, αποσταθεροποιημένη περιοχή. Η επαναχάραξη των συνόρων μπορεί να τροφοδοτήσει για τα καλά το χορό των αλυτρωτικών διεκδικήσεων, στον οποίο θα μπουν χώρες της Βαλκανικής.
Ως βασική επιδίωξη του «ευρωατλαντικού» παράγοντα διαφαίνεται η δημιουργία ενός νέου καθεστώτος στην περιοχή, όπου μικρά αδύναμα κράτη θα είναι υποχρεωμένα να επιλέγουν σε ποιο ιμπεριαλιστικό κράτος θα «ακουμπούν» για την επιβίωσή τους. Και τα οποία θα χρησιμοποιούνται ως προτεκτοράτα προώθησης των ευρωατλαντικών συμφερόντων. Και βέβαια δεν είναι μόνο το Κόσσοβο που θα παίξει ένα τέτοιο ρόλο. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται οι εξελίξεις στο Μαυροβούνιο, με δεδομένες τις αποσχιστικές τάσεις, στις οποίες εξωθούν οι ιμπεριαλιστές αλλά και στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Οπως προκύπτει, το μείζον αυτή τη στιγμή για τους λαούς των Βαλκανίων, είναι ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας. Οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι συνεταίροι τους, από το 1990 μέχρι σήμερα, είτε με τη μορφή των στρατιωτικών επεμβάσεων, είτε με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» έχουν μετατρέψει την περιοχή σε ένα ηφαίστειο εν ενεργεία το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί συμπαρασύροντας σε ένα νέο γύρο αίματος και καταστροφής.
Σ' αυτό το περιβάλλον και με αυτά τα δεδομένα, το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ είναι δευτερεύον. Ωστόσο τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι δύσκολα θα μπορέσουν να απεγκλωβιστούν από την αδιέξοδη πολιτική της «ονοματολογίας». Αλλωστε αυτές οι δυνάμεις από κοινού με τον ΣΥΝ έθεσαν το ζήτημα της ονοματολογίας το 1992. Και τώρα επιμένουν στην ίδια λογική, συγκαλύπτοντας την ουσία, ότι ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας ωθεί στην αλλαγή συνόρων, θέτοντας το ζήτημα ότι αυτό δεν είναι ταμπού! Και ας γίνεται φιτίλι ανάφλεξης. Αλλα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διείσδυση του κεφαλαίου στην περιοχή, με κάθε τίμημα.
Ακόμη και με τη διάθεση «ρεαλιστικού συμβιβασμού», οι συνεταίροι του δικομματισμού, δείχνουν να αγνοούν το γενικότερο πρόβλημα. Αντίθετα, δείχνουν την πρόθεσή τους να εντάξουν το θέμα σε μια συναλλαγή με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση όπου μια «συμβιβαστική» ονομασία για την ΠΓΔΜ θα μπορούσε να είναι το αντάλλαγμα για μια θετική συμβολή της Ελλάδας στην αλλαγή του χάρτη της Βαλκανικής, την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και το νέο αιματοκύλισμα των λαών.
Feeds
