O ένας κόβει κι ο άλλος ράβει. Η κυβέρνηση αυξάνει τους φόρους, μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες και ετοιμάζει και νέο «πακέτο» μέτρων. Ο ΣΕΒ επαυξάνει, απαιτώντας συρρίκνωση μισθών και κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Ο Μητσοτάκης στρώνει το χαλί για την αμέσως επόμενη επίθεση στο Ασφαλιστικό. Ο Παπανδρέου ζητά και άλλες τομές και αλλαγές στην οικονομία μας. Ολοι τους χτυπάνε αλύπητα. Και χτυπάνε συντονισμένα. Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, σε διατεταγμένη υπηρεσία, ρημάζουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε μοιρασμένους ρόλους. Πότε από τη θέση της κυβέρνησης, πότε από τη θέση της αντιπολίτευσης βαράνε τον ίδιο αντεργατικό χαβά. Και την ώρα που, μαζί και αντάμα, λεηλατούν τα εργατικά δικαιώματα, εμφανίζονται να διαφωνούν, να αντιπαρατίθενται, να ερίζουν δήθεν για το καλό του κόσμου.

Ως πού θα πάει, άραγε, αυτό το κακό. Ως πότε θα παίζεται στις πλάτες του λαού αυτό το στημένο παιχνίδι; Η απάντηση είναι μία. Μέχρι τότε που ο λαός μας θα πει: «Ως εδώ και μη παρέκει»! Μέχρι τότε που θα βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Και μπορεί να το κάνει. Αρκεί να πιστέψει στις αστείρευτες δυνάμεις του. Αρκεί να καταλάβει ότι το δίκιο του δε θα το 'βρει στους λαβυρίνθους του δικομματισμού, αλλά ότι αυτό το δίκιο, πρέπει να το υπερασπίσει στην πράξη.

Πρώτος και απαράβατος όρος για να υπερασπιστεί, να διεκδικεί για να διευρύνει σήμερα τα δικαιώματά του, η πολιτικοποίηση του αγώνα του. Η απερίφραστη καταδίκη των κομμάτων που ευθύνονται για τα πάθη που βιώνει. Και η διαμόρφωση ενός μαζικού λαϊκού κινήματος που θα παλεύει για το τι θα κερδίσει και δε θα υποκύπτει στη λογική τού πόσα θα χάσει. Σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία, όσο οι εργαζόμενοι περιορίζονται στην άμυνα και στο τι θα περισώσουν, τόσο θα χειροτερεύει η θέση τους. Τίποτα δε θα περισωθεί όσο στο σβέρκο τους κάθονται η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τίποτα δε θα μείνει όρθιο, αν οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να ανέχονται το μονόδρομο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα τα χάσουν όλα και ακόμα περισσότερα, όσο τους εγκλωβίζουν τη συνείδηση και το μυαλό με τη δήθεν «εθνική ανάπτυξη», την «ανταγωνιστικότητα», την «ισχυρή Ελλάδα».

Οι εργαζόμενοι της χώρας μας, οι άνθρωποι του μόχθου, η νέα γενιά αξίζουν μια καλύτερη ζωή. Εχουν δικαιώματα, γιατί αυτοί, τα δικά τους χέρια, παράγουν έναν τεράστιο πλούτο. Και ως δικαιούχοι πρέπει να κατέβουν στο στίβο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Να κατέβουν ως διεκδικητές. Να συσπειρωθούν και να παλέψουν για τα αιτήματα που ανεβάζουν το επίπεδο της ζωής τους. Να δώσουν τους αγώνες τους με αυτοπεποίθηση. Να δημιουργήσουν τη δική τους συμμαχία. Να οργανώσουν το δικό τους κίνημα, στηριγμένο στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή στρατηγική. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να νικήσουν.