O ιμπεριαλισμός δεν έχει κρύψει τις προθέσεις του. Ανεξάρτητα από τα άλλοθι που χρησιμοποιεί (αντιτρομοκρατική εκστρατεία, δημοκρατία, κ.ά.), ομολογεί με κάθε τρόπο το σχέδιο για την «ευρεία Μέση Ανατολή». Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα μεγάλο κομμάτι της προσπάθειάς του να επιβάλει τη λεγόμενη Νέα Ιμπεριαλιστική Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο ολόκληρο.

Επιδιώκει την υποταγή των λαών της περιοχής της Μέσης Ανατολής, για να προωθήσει τα σχέδιά του ενάντια στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Στην ουσία αυτών των επιδιώξεων, δε διαφέρουν οι ΗΠΑ από την ΕΕ. Ο ανταγωνισμός για τα μερίδια μπορεί να δημιουργεί διαφορετικές τακτικές, άλλους τρόπους διαχείρισης καταστάσεων, άλλες επιμέρους συμμαχίες, που, όμως, δεν αλλάζει σε τίποτα αυτό που γεννάει η φύση του συστήματος που υπηρετούν: Τη μόνιμη ανάγκη τους να εκμεταλλεύονται λαούς για να υπάρχουν. Αυτό είναι, που, σε τελευταία ανάλυση, τους ενώνει στους τελικούς σκοπούς.

Ο δίκαιος αγώνας του λαού της Παλαιστίνης, για κράτος ανεξάρτητο, κυρίαρχο και με πραγματικές δυνατότητες επιβίωσης, δεν είναι μόνον η ελπίδα των ίδιων των Παλαιστινίων. Τα παιδιά της Ιντιφάντα (εξέγερση), που βάζουν τα κορμιά τους μπροστά στα ισραηλινά τανκς, ουσιαστικά, με την ίδια τη ζωή τους, εμποδίζουν την υλοποίηση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Γι' αυτό ο αγώνας τους είναι ταυτόχρονα και αγώνας των λαών της Μέσης Ανατολής και των λαών όλου του κόσμου.

Γι' αυτό ο ιμπεριαλισμός, στην όποια εκδοχή του (αμερικάνικη, ισραηλινή, ευρωενωσιακή), θα συνεχίσει τις προσπάθειες να σβήσει τη φλόγα του παλαιστινιακού αγώνα. Θα το επιδιώξει με τη βία των όπλων, που έχει εξοπλίσει το στρατό του Ισραήλ, και με το «διπλωματικό» εκβιασμό, για να δεχτούν οι Παλαιστίνιοι «συμφωνίες» υποταγής τους. «Συμφωνίες», που μετατρέπουν το δίκιο τους σε άδικο και αποκλείουν τη δυνατότητα πραγματικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. «Συμφωνίες» ίδιες ή ανάλογες με το λεγόμενο «Οδικό Χάρτη», που ουσιαστικά έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση του Α. Σαρόν να μπει στα παλαιστινιακά εδάφη και να σπείρει το θάνατο και την καταστροφή. Εδωσε τη δυνατότητα, να ορθωθεί το λεγόμενο «τείχος», που ουσιαστικά, εκτός του ότι κλέβει γη των Παλαιστινίων, αποκλείει και τις δυνατότητες επιβίωσης του λαού.

Τίποτα καινούριο. Αυτός ήταν πάντα ο ιμπεριαλισμός και δε γίνεται να αλλάξει. Αυτός είναι με τη μορφή της «χαράς», που δεν έκρυψε ο Μπους με την αναγγελία του θανάτου του Γιάσερ Αραφάτ, αλλά αυτός είναι και με τη γλυκανάλατη «θλίψη» κάποιων ηγετών της ΕΕ, που ψάχνουν τρόπους να «μπουν στο παιχνίδι». Ο ιμπεριαλισμός ξεριζώνεται. Δεν αλλάζει. Ο αγώνας των Παλαιστινίων τού χαλάει τα σχέδια και γι' αυτό αξίζει την αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη των λαών όλου του κόσμου.