Οταν το Φλεβάρη του 2000 ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» παρουσίαζε σε ειδική ένθετη έκδοσή του τη «Μαύρη Βίβλο των διώξεων της κυβέρνησης Σημίτη», η οποία περιλάμβανε τη μέχρι τότε κρατική και παρακρατική δράση σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ούτε που φανταζόμασταν πόσο πιο μαύρο μέλλον επιφύλασσε αυτή η κυβέρνηση για τα δικαιώματα, ειδικά για τα εργατικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, τότε, στη «Μαύρη Βίβλο» καταγγελλόταν απλά ως μία από τις περιπτώσεις και η επ' αυτοφώρω σύλληψη του ασφαλίτη που βιντεοσκοπούσε τις διαδηλώσεις των οικοδόμων και καταγραφόταν η κυβερνητική προσπάθεια να συγκαλύψει το θέμα. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο να έχει καταδικαστεί με βαριά ποινή ο Γραμματέας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων γι' αυτήν ακριβώς την επ' αυτοφώρω σύλληψη του ασφαλίτη.

Σε λίγες μέρες, την ερχόμενη Δευτέρα, η κυβέρνηση καθίζει στο σκαμνί 7 ηγετικά στελέχη του ΠΑΜΕ, της Ομοσπονδίας και του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, με την κατηγορία ότι κατέλαβαν το υπουργείο Εργασίας στις 5 του Απρίλη του 2001. Πρόκειται για εκείνη την κινητοποίηση που εξελίχθηκε σε ολοήμερη διαδήλωση χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων σε όλο το μήκος και πλάτος της οδού Πειραιώς, από την Ομόνοια ως κάτω την Κουμουνδούρου. Ηταν η κινητοποίηση που έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια που ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποσύρει προς στιγμήν το σχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό.

Η κυβέρνηση - και πριν απ' αυτήν τα μεγάλα αφεντικά της - δεν εγκατέλειψαν ποτέ το σχέδιό τους για πλήρη ανατροπή του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος. Ηδη έχουν κάνει ένα μεγάλο βήμα με το νόμο Ρέππα και ετοιμάζουν την επόμενη έφοδο. Το ΠΑΜΕ έχει εκτιμήσει ήδη ότι «όσο θα βαθαίνει η αντιλαϊκή πολιτική τόσο η κρατική τρομοκρατία και η καταστολή θα αποτελούν το βασικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ σε βάρος της εργατικής τάξης». Και πράγματι οι κατηγορίες που απευθύνει η κυβέρνηση σε βάρος των 7 στελεχών του ΠΑΜΕ επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση μεθοδευμένα ποινικοποιεί τη δημόσια ζωή, ενισχύει τον αυταρχισμό και πολλαπλασιάζει τις επιθέσεις της σε βάρος δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Κανείς, πια, δεν μπορεί να εφησυχάζει. Δε χτυπούν καν «την πόρτα του διπλανού». Χτυπούν ευθέως τη συνδικαλιστική δράση όπου και όπως εκφράζεται. Η βιομηχανία διώξεων ξεκινά από τις απλές απαγορεύσεις που επιβάλλουν οι βιομήχανοι μέσα στους χώρους δουλιάς και φτάνει στις καταδίκες από τα δικαστήριά τους. Η μαχητική υπεράσπιση του ΠΑΜΕ και της δράσης του, η υπεράσπιση όλων εκείνων των συνδικάτων που με συνέπεια πορεύονται στη γραμμή της ταξικής πάλης, αναγορεύονται σε καθήκον πρώτης γραμμής. Ετσι που να γίνεται απόλυτα καθαρό ότι κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τις ζωντανές δυνάμεις του εργατικού κινήματος στο να αξιοποιούν κάθε φορά τις μορφές πάλης που θα εξυπηρετούν στη συγκεκριμένη στιγμή το κίνημα και την εργατική τάξη.