Μια εβδομάδα πριν η κυβέρνηση ολοκληρώσει την Προεδρία και αφήσει το τιμόνι της αντεργατικής επίθεσης που κράτησε «επάξια» - για το κεφάλαιο - έξι ολόκληρους μήνες, «ανοίγει» και θέμα «ωραρίου». Επί της ουσίας ξεκινά ένα νέο γύρο αναδιαρθρώσεων των εργασιακών σχέσεων, προχωρά σε νέα μέτρα κατά της σταθερής απασχόλησης και του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου. Ακριβέστερα, σε ό,τι απ' αυτά έχει απομείνει.

Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι η «συζήτηση» που δήθεν κάνει η κυβέρνηση, που επιδιώκουν οι μεγάλες πολυεθνικές και στηρίζει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, αφορά κάποιες «ειδικές περιπτώσεις», μεμονωμένες περιοχές ή κλάδους, όπως το εμπόριο και ο τουρισμός. Στην πραγματικότητα, στο κρεβάτι του Προκρούστη μπαίνει ολόκληρη η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός. Πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα για το «δικαίωμα του καταναλωτή», κάτω από τις οιμωγές για την απασχόληση, το κεφάλαιο μας καλεί να ξεχάσουμε τι θα πει «σταθερό ωράριο εργασίας». Απαιτεί να ξεχάσουμε τι θα πει ανάπαυση για τον εργάτη. Διεκδικεί κάθε ώρα, κάθε λεπτό από τη ζωή του εργαζόμενου. Μέρα και νύχτα, με ήλιο και φεγγάρι. Η εργοδοσία τα θέλει όλα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι ο χρόνος παύει να μετριέται με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Πίσω από την 12ωρη και 16ωρη λειτουργία των καταστημάτων επιδιώκεται η 24ωρη στην κυριολεξία «διαθεσιμότητα» της εργατικής δύναμης. Μια εργατική δύναμη που θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο φτηνή, πιο ευλύγιστη, πιο κερδοφόρα για τον καπιταλιστή. Σημαίνει ότι ο χρόνος τεμαχίζεται ανάλογα με τις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Στο στόχαστρο μπαίνει και η αργία της Κυριακής. Η «απελευθέρωση» του ωραρίου στην πραγματικότητα απελευθερώνει τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς όπου ο εργαζόμενος δε θα «δουλεύει για να ζει», αλλά «θα ζει για να δουλεύει».

Αντικειμενικά - πολύ περισσότερο στο χώρο του εμπορίου - η κατάσταση αυτή θα λειτουργήσει υπέρ της μεγάλης εργοδοσίας, ειδικότερα των ξένων πολυεθνικών. Η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση θα εκδιώξει από το χώρο του εμπορίου και των υπηρεσιών τις μικρές επιχειρήσεις, θα αφανίσει εκείνους τους μικρομεσαίους που στηρίζονται στην προσωπική τους εργασία και στην εργασία των οικογενειών τους. Η «ανταγωνιστικότητα» που πλασάρουν θα ωφελήσει μόνο τους ισχυρούς, οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι θα πληρώσουν τα σπασμένα.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, εργαζόμενοι, αλλά και έμποροι δεν πρέπει να υποκύψουν στη νέα κυβερνητική και μεγαλοεπιχειρηματική επίθεση. Να ξεπεράσουν τις όποιες αυταπάτες ότι μπορεί και να τη σκαπουλάρουν... Να δημιουργήσουν το δικό τους μέτωπο πάλης. Και να αμφισβητήσουν τις πολιτικές, αλλά και τους πολιτικούς, που με πρόσχημα το ωράριο ανοίγουν βαθύτερα το λάκκο για εργαζόμενους και μικρομεσαίους. Να συσπειρωθούν γύρω από τα ταξικά τους συνδικάτα, το ΠΑΜΕ οι πρώτοι, να στηρίξουν τις αγωνιστικές δυνάμεις στους κλάδους τους οι δεύτεροι. Να παλέψουν από κοινού και συνολικά ενάντια στα μονοπώλια, για τη δική τους εξουσία, για τη λαϊκή οικονομία.