Δεν πρόλαβαν καν να σβήσουν οι προβολείς της χλιδάτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που βαπτίστηκε και σύνοδος της δημοκρατίας, με αφορμή το ευρω-Σύνταγμα. Της συνόδου που αποφάσισε να στήσει σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες και να επιβάλει ταξιδιωτικά έγγραφα που θα περιέχουν σε μικροτσίπ βιομετρικά χαρακτηριστικά, και η πραγματικότητα προβάλλει ακόμα πιο μαύρη: Ο πρωθυπουργός υπέγραψε στις ΗΠΑ τη σύμβαση για τον τρόπο παράδοσης όσων θα χαρακτηρίζονται «τρομοκράτες», δηλαδή όλων μας. Και στο εσωτερικό! Μια ματιά μόνο στο δελτίο ειδήσεων αρκεί:

Βγαίνουν στο δρόμο οι πρόσφυγες στον Ασπρόπυργο και τους πλακώνουν με τα χημικά και τα κλομπ. Τι ζητάνε; Να μην πληρώνουν χρυσάφι για το καλύβι που είναι το σπίτι τους. Οι εργάτριες της «Σίσσερ» στον αέρα με αποζημιώσεις-ψίχουλα. Τι ζητάγανε πριν τις ρίξουν στην ανεργία; Ενα μεροκάματο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οι εργάτες του δήμου στο Περιστέρι φτάνουν να κάνουν κατάληψη του γκαράζ του δήμου. Γιατί; Για να πληρωθούν τον κόπο τους, δούλεψαν και είναι απλήρωτοι. Οι μεταλλωρύχοι παραμένουν στις στοές στο Στρατώνι. Τι ζητάνε; Δουλιά. Μόνο δουλιά. Και να φανταστεί κανείς ότι έχουν βάλει μέσον για να δουλεύουν τρία χιλιόμετρα βαθιά στις στοές. Στο πόδι και οι έμποροι. Οχι μόνον οι μικροί αλλά και οι σχετικά ισχυρότεροι, μικροί κι αυτοί σε σχέση με τις πολυεθνικές του εμπορίου. Τι ζητάνε; Ενα ωράριο ανθρώπινο, κάποιους κανόνες στη λειτουργία της αγοράς, έτσι που το μεγάλο ψάρι να μην τρώει το μικρό. Απεργούν οι σχολικοί φύλακες και οι συνάδελφοί τους από το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι». Κι αυτοί στο δρόμο για ένα αίτημα: Δουλιά! Δουλιά! Δουλιά! Ενα τέλος στην κοροϊδία, ένα τέλος στους εκβιασμούς, μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ποιος δε συγκλονίστηκε χτες από την εικόνα του εργάτη που βούρκωσε μπροστά στην κάμερα για το χαρτζιλίκι του παιδιού του; Πόσες εργατικές-λαϊκές οικογένειες δε ζούνε δράματα καθημερινά καθώς νιώθουν τη θηλιά να σφίγγει καθημερινά γύρω από το λαιμό τους; Και τι να πεις στο παιδί; Που έχει ανάγκη το φροντιστήριο, έχει ανάγκη το χαρτζιλίκι του, έχει ανάγκη να βγει με τους φίλους του, έχει ανάγκη να αποκτήσει κι αυτό ό,τι του τάζουν καθημερινά από το μαγικό γυαλί. Μια τραγωδία η ζωή του κάθε εργάτη που δεν έχει μάθει, δε θέλει βρε αδερφέ, να είναι απατεώνας. Που ακόμα τραγουδά περήφανα «τα μουντζουρωμένα χέρια».

Χρόνια και χρόνια, η μια μετά την άλλη οι κυβερνήσεις, το ένα δίπλα στο άλλο τα αφεντικά εκπαιδεύουν τον κάθε εργάτη ξεχωριστά να βλέπει εχθρό του τον διπλανό. Πότε είναι ο Αλβανός, πότε ο Αθηναίος - κόντρα στον Σαλονικιό, πότε οι μαύροι, πάντα κάποιος διπλανός και ομοιοπαθής. Ωσπου η κουρτίνα ανοίγει και κοιταζόμαστε που «βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι».

Για τη δημοκρατία των αστών είμαστε όλοι παράνομοι και παραβατικοί. Ωσπου εργάτης τον εργάτη να βρούμε το ίσο μας...