Ωρα είναι να υποστηρίξουν στ' αλήθεια ότι, πράγματι, κυβέρνηση και μεγαλοβιομήχανοι καυγαδίζουν για το μέλλον της οικονομίας και του τόπου, συνολικά. Ωρα είναι να μας πούνε ότι ΣΕΒ και κυβερνώντες χώρισαν τα τσανάκια τους και αντιπαρατίθενται, επειδή οι εκπρόσωποι του πρώτου ζητούν περισσότερα κίνητρα και τα κυβερνητικά στελέχη, δήθεν, αρνούνται. Το παραμύθι της «σκληρής» κυβέρνησης, που εναντιώνεται στο αδίστακτο κεφαλαίο, έχει ξαναπαιχτεί. Οι άνθρωποι του Κ. Σημίτη γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο απλός κόσμος ποτέ δε βλέπει με καλό μάτι την κολιγιά της κυβέρνησης με το μεγάλο κεφάλαιο. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, με κάθε ευκαιρία, βγαίνουν στο παλκοσένικο της αντιπαράθεσης με τους βιομήχανους, ποντάροντας ότι όλο και θα υπάρχουν ορισμένοι που θα χάψουν τις ψευτιές τους. Τα στοιχεία, όμως, που παρουσίασαν οι ίδιοι οι μεγαλοβιομήχανοι την προηγούμενη Τετάρτη, στη γενική τους συνέλευση, δεν αφήνουν περιθώρια για την παραμικρή παρερμηνεία, σχετικά με το περιεχόμενο και την ουσία των σχέσεων που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στα δύο μέρη.

Ενας από τους καθοριστικούς δείκτες για την αποτελεσματικότητα του κεφαλαίου, είναι η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Ολα τα χρόνια που μεσολάβησαν από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, την εποχή, δηλαδή, που τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν υπό το βάρος της συνεχώς διευρυνόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, όλη αυτήν την περίοδο οι μεγαλοβιομήχανοι έκαναν, στην κυριολεξία, χρυσές δουλιές. Τα καθαρά επίσημα κέρδη τους εκτοξεύτηκαν, από 1 δισεκατομμύριο ευρώ που ήταν το 1996, στα 2,3 δισ. ευρώ το 2001. Ιδια ή ακόμα πιο θεαματική πορεία ακολουθούν και άλλοι δείκτες. Οπως τα βιομηχανικά κέρδη ανά εργαζόμενο, το μεικτό περιθώριο κέρδους, το καθαρό περιθώριο κέρδους κ.ο.κ. Με όποιον τρόπο και να διαβάσει κανείς τα επίσημα στοιχεία, αυτά που από κοινού κυβέρνηση και βιομήχανοι αποδέχονται και δημοσιοποιούν, το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό. Ολα τα τελευταία χρόνια, όπως, άλλωστε, γινόταν - ενδεχόμενα σε διαφορετικό βαθμό - και τα προηγούμενα, η πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ, η πολιτική της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ αποδείχτηκαν πρώτης τάξης «θερμοκήπιο» για την ικανοποίηση των απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων και άλλων εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας.

Οι σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος βαθαίνουν όλο και περισσότερο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου. Σε επίπεδο ιμπεριαλιστικών κέντρων, στα πλαίσια της Ενωσης, σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο κλάδων και τομέων παραγωγής κ.ο.κ. Ο εντεινόμενος ανταγωνισμός που στις μέρες μας αλληλοεπηρεάζεται και από την οικονομική ύφεση έχει οδηγήσει, από τη μία, τις κυβερνήσεις να προωθούν πολιτικές παραπέρα επίθεσης στα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να στηριχτεί η θέση των εκπροσώπων του κεφαλαίου, το δε κεφάλαιο να επιζητά, «εδώ και τώρα», ακόμα περισσότερα από τους κυβερνώντες. Το κακό για τους εργαζόμενους και τα άλλα καταπιεζόμενα τμήματα της κοινωνίας είναι ότι, όσο δεν μπαίνει οριστικός φραγμός στην ασυδοσία και τις κλιμακούμενες αξιώσεις των κεφαλαιοκρατών, τόσο αυτοί θα απαιτούν και οι κυβερνώντες θα υλοποιούν. Κατά τ' άλλα, θα στήνουν καυγάδες για τα μάτια του κόσμου...