Μέρα έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς η χτεσινή και περίσσεψαν και πάλι οι υποσχέσεις και τα «θα» από την πλευρά της κυβέρνησης, σε μια προσπάθεια να αποκρύψει τη βαθιά ταξική πολιτική της που βιώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Ο κεντρικός πυρήνας αυτής της πολιτικής είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας και η αποστολή της εκπαίδευσης που προσδίδεται από την κυβέρνηση, που τη θέτει στην υπηρεσία της αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο αυτό που τη συνδέει ως «κόκκινη κλωστή» δεν είναι οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες, αλλά αυτό που χρειάζεται η κυρίαρχη τάξη, το κεφάλαιο.

Ετσι το «μενού» από την πλευρά των κυβερνητικών στελεχών περιείχε εξαγγελίες για την προώθηση της νέας τεχνολογίας στα σχολεία - λες και στον 21ο αιώνα αυτό είναι κάτι παράξενο - εξάλειψη της διπλοβάρδιας, «ποιοτική αναβάθμιση». Την ίδια στιγμή υπολογίζεται ότι η χρονιά ξεκινάει με έλλειμμα 13.000 εκπαιδευτικών και χιλιάδων σχολικών αιθουσών και με ελλείψεις σε βιβλία και υλικό, με χαράτσι δισεκατομμυρίων που πληρώνουν οι λαϊκές οικογένειες για τη δήθεν δωρεάν παιδεία, με εκκαθάριση των λυκείων και στροφή προς την ψευτοκατάρτιση των υποβαθμισμένων ΤΕΕ. Το κύριο όμως είναι ότι τα προγράμματα σπουδών, η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλες τις βαθμίδες προετοιμάζουν τους νέους, μαθητές και φοιτητές, για μια υποτακτική στάση ζωής. Η πολιτική που εφαρμόζεται, πάγια από όλες τις κυβερνήσεις που στηρίζει η κυρίαρχη τάξη, έρχεται να συμπληρώσει την κεντρική αυτή λογική.

Και πράγματι, ιδιαίτερα στα χρόνια της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, η κυβέρνηση παίρνει άριστα στην απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης, στην απλόχερη στήριξη της παραπαιδείας και των κάθε είδους «εμπόρων της γνώσης». Η επίθεση μετά τη δευτεροβάθμια και στην ανώτατη εκπαίδευση που είναι στα σκαριά, η προώθηση σχεδίων που, με πρόσχημα την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και του εκπαιδευτικού έργου, σκοπεύουν πρώτα και κύρια στη δημιουργία ακόμα πιο υποταγμένων λειτουργών της παιδείας. Η απάντηση στην επίθεση που εντείνεται διευρύνοντας τους ταξικούς φραγμούς, πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι δεν αφορά μόνο την εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων.

Οι εξελίξεις στην παιδεία είναι η απόρροια των εξελίξεων στην οικονομία, των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, του χτυπήματος κοινωνικών, δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων στην κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια. Το ιδεολόγημα που μεταχειρίστηκε και χτες ο υπουργός Παιδείας ότι η «Ελλάδα δε βλέπει πια τον κόσμο από κάτω, ούτε από μακριά», κάνοντας τη σύγκριση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, είναι έωλο. Γιατί στις άλλες καπιταλιστικές χώρες έχουν ήδη πραγματοποιηθεί αντιδραστικές αλλαγές, ταξικό ξεκαθάρισμα από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης και πλήρης προσαρμογή της στις ανάγκες του κεφαλαίου. Οι ανάγκες όμως των εργαζόμενων δεν είναι σε αυτή την κατεύθυνση.

Απαιτούν σχολείο που θα διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες, καθιέρωση ενιαίου δημόσιου δωρεάν 12χρονου σχολείου, αναβάθμιση δηλαδή της βασικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης, σύστημα δημόσιας επαγγελματικής εκπαίδευσης μετά τη βασική και ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, που θα δίνει πραγματικούς επιστήμονες που θα προσφέρουν στην κοινωνία. Αυτές οι αναγκαίες ριζικές αλλαγές που αναδεικνύονται και φέτος, προϋποθέτουν ότι οι λαϊκές δυνάμεις πιο ενεργητικά θα βγουν στο προσκήνιο της λαϊκής πάλης, στην προοπτική της διεκδίκησης της δικής τους λαϊκής εξουσίας. Και αυτή τη χρονιά οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες καλούνται να πρωτοστατήσουν στο άνοιγμα μιας τέτοιας προοπτικής.