Η προχτεσινή τραγική κατάληξη των 350 οικονομικών μεταναστών, που πετάχτηκαν σαν... τσουβάλια - μετά από πέντε μέρες απίστευτης ταλαιπωρίας - στο Μαντούδι, έφερε ξανά στο προσκήνιο αυτόν τον απάνθρωπο φαύλο κύκλο αιτίας (πώς «γεννιούνται» οι μετανάστες) και αποτελέσματος (πού και πώς καταλήγουν). Η προέλευση των τραγικών προσώπων ενδεικτική, για να μπορεί ο καθένας να κάνει τις «αναλύσεις» του: Κούρδοι, Αφγανοί, Ιρανοί και Παλαιστίνιοι στην πλειοψηφία τους. Ανθρωποι, δηλαδή, προερχόμενοι από χώρες που ασφυκτιούν απ' τη φτώχεια και την εξαθλίωση, που «πνίγονται» απ' την καταπίεση και το σκοταδισμό, που νιώθουν στο πετσί τους τα οδυνηρά αποτελέσματα του πολέμου, των εμφυλίων συρράξεων που γεννά η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και εκμετάλλευση... Η καραβιά που άδειασε στο Μαντούδι τα 'χε όλα. Είχε, δηλαδή, όλους τους παράγοντες που ξεριζώνουν χιλιάδες ανθρώπους απ' τις εστίες τους και τους σπρώχνουν - επί ματαίω - στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Απ' την άλλη πλευρά το «όνειρο». Που πριν ακόμα προλάβει να γεννηθεί, γίνεται κομμάτια στην πρώτη κιόλας επαφή με τον καινούριο τόπο. Η καπιταλιστική υπερεκμετάλλευση, που τόσο λήστεψε αυτές τις χώρες και τους λαούς τους, τολμά και δείχνει ξανά τα δόντια της. Πρώτα είναι ο δουλέμπορας κι όσοι βρίσκονται πίσω του. Αδίστακτα, κυριολεκτικά, κυκλώματα που καπηλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τις ελπίδες αυτών των ανθρώπων. Το κέρδος ξανά πηγή μιας νέας απανθρωπιάς. Τρεις χιλιάδες δολάρια το κεφάλι. Τι σημαίνουν, όμως, 3.000 δολάρια για έναν Κούρδο, έναν Αφγανό ή έναν Ιρανό, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς; Μια ολόκληρη περιουσία, είναι η απάντηση. Σχεδόν όλοι τους, για να μαζέψουν αυτά τα χρήματα, που θα τους οδηγούσαν στον... άλλο κόσμο, αναγκάστηκαν να πουλήσουν χωράφια, σπίτια, την προίκα της αδελφής - με τη δέσμευση, φυσικά, πως θα επιστραφεί απ' τα πενιχρά μεροκάματα της Δύσης - όλο τους το βιος. Και τι θα γίνει αν αυτοί οι άνθρωποι - όπως τόσοι άλλοι, άλλωστε, στο παρελθόν - συλληφθούν μετά από ένα χρονικό διάστημα, χωρίς ένα χαρτί νομιμότητας στην τσέπη; Θα σταλούν πίσω, είναι η νέα απάντηση. Και θα 'ναι χρεοκοπημένοι, μέσα στην απίστευτη χρεοκοπία τους...

Είναι δύσκολο, όσο και να προσπαθήσεις, να μπεις στο πετσί αυτών των ανθρώπων. Οσες καλές προθέσεις κι αν έχεις, πάντα υπάρχει κάτι που σου ξεφεύγει. Βέβαια, το ζήτημα είναι τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν καν αυτές οι «καλές προθέσεις». Τι γίνεται όταν είσαι κυβέρνηση, που δε λειτουργεί με όρους ανθρωπισμού και δικαιοσύνης, που δεν τολμά να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που θα διευκολύνουν την παραμονή τους στη χώρα μας, που δεν ενδιαφέρεται να μεριμνήσει για κατάλληλους χώρους υποδοχής, σίτισης και στέγασης. Το κακό είναι πως ξέρουμε ήδη τα αποτελέσματα. Το καλό είναι πως ξέρουμε και το δρόμο για να τα αποτρέψουμε. Το μόνο που χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι είναι να μας έχουν στο πλευρό τους. Με αγώνες και με την πίστη πως αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Και μπορούμε να τον αλλάξουμε...

Με μία ανώδυνη, για τα σχέδια που εξυπηρετεί, «τρίπλα» και ενδεικτική της δημοκρατικής επίφασης με την οποία λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, απάντησε η κυβέρνηση στις έντονες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει ήδη το νομοσχέδιο για την υπαίθρια διαφήμιση. Σε μια προσπάθεια να κρύψει το πραγματικό περιεχόμενο και στόχο του σχεδίου νόμου, την απαγόρευση δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, η αρμόδια υπουργός Εσωτερικών, Βάσω Παπανδρέου, εξαίρεσε τη διάταξη που απαγορεύει την προβολή πολιτικών δραστηριοτήτων, χωρίς προηγούμενη μίσθωση χώρου. Με την κίνηση αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να υπερκεράσει τις αντιδράσεις που σημειώθηκαν σε επίπεδο κοινωνίας και Κοινοβουλίου, ενάντια στην πρόθεσή της να καταργήσει την πολιτική διαφήμιση. Κι αυτό γιατί - στη συζήτηση στη Βουλή - η υπουργός δεν εξαίρεσε από τις απαγορεύσεις και τις «κοινωνικές δραστηριότητες», οι οποίες εμπίπτουν στη δράση των σωματείων, συλλόγων και των πολιτικών κομμάτων. Αλλωστε, η κοινωνική δραστηριότητα είναι συνυφασμένη με την πολιτική δράση, την κατάθεση πολιτικού λόγου και πρότασης και εν τέλει τη δημοκρατία.

Αυτή ακριβώς τη δράση, η οποία αντιτίθεται στην κυρίαρχη πολιτική, θέλει να καταστείλει η κυβέρνηση. Οι περιορισμοί που θέτει το εν λόγω νομοσχέδιο στην προβολή διαφημιστικών μηνυμάτων έχουν τελικούς αποδέκτες τα μικρότερα κόμματα, οργανώσεις ή σωματεία, που δεν έχουν τα χρήματα να διαφημιστούν από τη μια και από την άλλη, είναι αποκλεισμένα από την πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης - τα οποία ελέγχει το ντόπιο κεφάλαιο - εξαιτίας των απόψεων που πρεσβεύουν. Ο τρόπος που προβλέπεται να διαφημίζονται οι ενδιαφερόμενοι, είναι χαρακτηριστικός αυτής της αντιδημοκρατικής επιλογής. Οι δήμοι θα προσδιορίζουν συγκεκριμένους χώρους και πλαίσια στα οποία και μόνον θα επιτρέπεται η εμπορική και πολιτική διαφήμιση. Οι χώροι αυτοί θα παραχωρούνται μετά από πλειστηριασμό, που σημαίνει πως θα διαφημίζονται όσοι έχουν τα περισσότερα χρήματα, δηλαδή οι μεγάλες διαφημιστικές εταιρίες ή τα μεγάλα κόμματα (τα οποία έτσι κι αλλιώς απολαμβάνουν συνεχούς φιλοξενίας στα μέσα ενημέρωσης).

Οι νέοι περιορισμοί που θέτει η κυβέρνηση στη διακίνηση των ιδεών αυτή τη φορά, έρχονται να συμπληρώσουν το μέχρι τώρα διαμορφωμένο παζλ των αυταρχικών επιλογών της, που στόχο έχουν τη φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής και τη διατήρηση της σημερινής εξουσίας. Ο τρομονόμος, η επικείμενη απαγόρευση διαδηλώσεων, η επιβολή της δημοτικής αστυνομίας και τώρα η απαγόρευση της αφίσας, του πανό, της πολιτικής διαφήμισης, αποτελούν το ισχυρό οπλοστάσιο που διαμορφώνει η κυβέρνηση για να καταπνίξει, μέσα από την τρομοκρατία, την άλλη άποψη. Να καταργήσει έτσι το δικαίωμα του πολίτη στην πληροφόρηση και στη συλλογική δραστηριότητα. Το μόνο δικαίωμα που φαίνεται να σέβεται η κυβέρνηση είναι αυτό της χειραγώγησης της κοινωνίας από τις πολυεθνικές διαφημιστικές εταιρίες και τα καταναλωτικά πρότυπα που προωθούν ως «στόχους ζωής». Πρότυπα, βέβαια, που δε διαταράσσουν σε τίποτα την κυριαρχία των συμφερόντων από τα οποία εκπορεύονται και τα οποία εξυπηρετούν.

Αυτή την κυριαρχία, όμως, είναι σε θέση να διαταράξει η συλλογική πάλη και αγώνας, που - όπως φαίνεται - θα προκαλέσει και το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.