Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια αδυσώπητη μάχη για το Ασφαλιστικό, που δεν έχει σταματήσει ούτε για ένα λεπτό από τότε που άρχισε. Σε αυτή τη φάση όλοι κρίνονται από τις πράξεις και όχι από τις διακηρύξεις. Καθώς η κυβέρνηση έχει πλέον κάνει και επίσημα σαφείς τις θέσεις και προθέσεις της, καμιά επανάπαυση και εφησυχασμός δε δικαιολογείται. Πολύ περισσότερο, δε δικαιολογείται καμιά υποχώρηση. Στα πλαίσια αυτά, η χτεσινή απόφαση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας έχει τη σημασία της. Με ευθύνη των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, το Εργατικό Κέντρο αποφάσισε να καλέσει τη ΓΣΕΕ να συμμετάσχει στον «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό και να μην προχωρήσει σε συνεχόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, με το αιτιολογικό ότι θα... κουραστούν οι εργαζόμενοι, καθώς, μάλιστα, όπως εκτιμούν, έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται και τα πρώτα σημάδια κούρασης!

Οι εργαζόμενοι έχουν ένα πλεονέκτημα σε αυτή τη μάχη. Δεν είναι μόνο περισσότεροι και ισχυρότεροι. Εχουν ισχυρό όπλο στα χέρια τους: Την έγκαιρη γνώση για το ποιον υπηρετούν τα κυβερνητικά μέτρα. Φρόντισαν γι' αυτή την ενημέρωση δυο χρόνια τώρα οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, με διαρκείς εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Αυτή η γνώση έγινε όπλο για μια πραγματική ταξική ενότητα, που εκφράστηκε στο δρόμο. Κι αυτήν την ενότητα επιθυμεί περισσότερο από όλα να πλήξει η κυβέρνηση και εκείνοι που συμφωνούν με την πολιτική της, άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά. Η απόφαση της πλειοψηφίας του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας είναι, τελικά, χρήσιμη μόνο από μια άποψη. Για να βγάλουν οι εργαζόμενοι της περιοχής αλλά και γενικότερα τα συμπεράσματά τους.

Ωστόσο, αυτή η απόφαση υπενθυμίζει και κάτι ακόμα: Την ύπαρξη των δύο γραμμών που αντιπαρατίθενται μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση αγωνίζεται να «ρίξει άδεια για να πιάσει γεμάτα». Η άμεση, μαζική, αποφασιστική αντίσταση των εργαζομένων αποτέλεσε εμπόδιο στα σχέδιά της, ενώ αυτή η αντίδρασή τους επηρέασε και τη στάση των ηγεσιών στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα. Για εκείνους, όμως, που θέλουν να αλλάξει έστω και λίγο η αγωνιστική ρότα που έχει χαραχτεί, είναι πολύτιμη η συμβολή μιας κάποιας «βάσης». Μιας, έστω, απόφασης σαν αυτής του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας, η οποία έρχεται σε ριζική αντίθεση με τη συνολική αξίωση για κλιμάκωση του αγώνα.

Τυχόν τέτοια αξιοποίηση αυτής της «απόφασης» θα επαναβεβαιώσει απλά την αναγκαστική αντιπαράθεση των δυο γραμμών στη ΓΣΕΕ. Της γραμμής της συναίνεσης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, του συμβιβασμού, του «κοινωνικού εταιρισμού» και της «εργασιακής ειρήνης». Και της γραμμής του αταλάντευτου αγώνα, της ταξικής αντιπαράθεσης, της ανυποχώρητης πάλης υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων, μοναδικών δημιουργών του πλούτου. Ισως είναι αυτονόητο, για όλους τους εργαζόμενους που αγωνιούν για τη σύνταξη, την περίθαλψη, την ασφάλιση τη δική τους αλλά και το μέλλον των παιδιών τους, ότι η γραμμή του αγώνα είναι αναμφισβήτητη από όλους. Κάποιοι, όμως, ίσως θελήσουν να δοκιμάσουν τα «κουράγια» τους, να μετρήσουν τα αποτελέσματα της κυβερνητικής προπαγάνδας, των δήθεν υποχωρήσεων σε διάλογο από «μηδενική βάση». Το δίκιο θα κρίνεται διαρκώς στους δρόμους. Η εργατική τάξη έχει «ψηφίσει» για τη συνέχεια. Με τη συμμετοχή της στις απεργιακές κινητοποιήσεις και στις συγκεντρώσεις έστειλε μήνυμα αγώνα και προειδοποίησε. Η γραμμή της υποταγής ποδοπατήθηκε από τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη τη χώρα. Δεν μπορεί να επανέλθει απ' το παράθυρο.