«Με ανησυχία και θλίψη πληροφορηθήκαμε τα διαδραματισθέντα στις τουρκικές φυλακές ...ολόκληρη η Ευρώπη παρακολουθεί με ενδιαφέρον και ανησυχία τις εξελίξεις, ιδίως μετά την υπογραφή της εταιρικής σχέσης, που, ακόμα μια φορά, αναδεικνύεται ως πυξίδα κριτηρίων για τις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας...».

Η εξοργιστική τοποθέτηση του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, σχετικά με το γεγονός ότι το τουρκικό κράτος δολοφονεί πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές, είναι συνεπής με ό,τι αυτός και η κυβέρνησή του πρεσβεύουν πολιτικά.

Αλλωστε, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης της Ελλάδας, μιας κυβέρνησης που προωθεί δραστήρια την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και τον ευρωατλαντισμό στην περιοχή; Μιας κυβέρνησης, που εκχωρεί σε διεθνείς και περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, στο όνομα των ευρωατλαντικών συμφερόντων; Αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο ζήτημα, τόσο «διπλωματικά», όσο ευαρεστούνται οι Ευρωατλαντικοί συνέταιροι. Μήπως και το τουρκικό καθεστώς το ίδιο δεν κάνει; Σ' αυτό το φόντο δεν κάνει τα «λευκά κελιά», δε δολοφονεί πολιτικούς κρατούμενους;

Για καταδίκη, βεβαίως, μην περιμένετε να ακούσετε. Αυτή την έχουν ξεχασμένη. Αλλωστε, αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι ο λαός. Αυτόν τον εκμεταλλεύονται και τον καταπιέζουν παντού και η ουσία δεν αλλάζει. Οι μέθοδοι μόνο προσαρμόζονται ανάλογα.

Μόνον η πάλη του λαού κάθε χώρας ενάντια στο δικό του καθεστώς, η κοινή πάλη τους, η ταξική και πολύμορφη διεθνιστική αλληλεγγύη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη «νέα τάξη», μπορεί να δώσει απάντηση στους Τούρκους αγωνιστές. Να δικαιώσει την άνιση μάχη τους. Είναι ο μονόδρομος ενάντια στα όσα συγκλονιστικά διαδραματίζονται στην Τουρκία. Πασχίζουν, σπέρνοντας θάνατο, να αφανίσουν το λαϊκό κίνημα, μα τούτη η σπορά μπορεί, ταυτόχρονα, να φουντώνει τους αγώνες των λαών. Οπως είπε ο μεγάλος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούν αυτοί, πώς θα γενούνε λάμψη τα σκοτάδια»; Και, σίγουρα, τα σκοτάδια θα λάμψουν παντοτινά.