Ο εξαρχής εύθραυστος συμβιβασμός της 21ης Ιούλη για την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, με την ομπρέλα της Ευρωζώνης, φαίνεται ότι πάει για αναθεώρηση, καθώς η Γερμανία και άλλα κράτη - μέλη εκτιμούν ότι πρέπει να είναι μεγαλύτερο το ποσοστό «κουρέματος» του ελληνικού χρέους. Η όλη συζήτηση αντανακλά το βάθεμα της κρίσης και ταυτόχρονα τους ανταγωνισμούς για τον επιμερισμό της ζημιάς από την ελεγχόμενη χρεοκοπία, που οξύνονται σε επίπεδο Ευρωζώνης και μεταξύ τραπεζών και μονοπωλιακών ομίλων, ενόψει και της Συνόδου Κορυφής στις 17 - 18 Οκτώβρη και της νέας συνάντησης Μέρκελ - Σαρκοζί, την Κυριακή. Τα ομόλογα των τραπεζών που πρέπει να «κουρευτούν» και αντιστοιχούν στο κρατικό χρέος αποτελούν κεφάλαιο για τις τράπεζες. Αυτό σημαίνει καταστροφή κεφαλαίου, απόρροια της οικονομικής κρίσης. Κυβέρνηση και ΕΕ μιλούν για κρίση χρέους, σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που δεν μπορούν να διαχειριστούν, αφού είναι βαθιά και συγχρονισμένη στην ΕΕ.

Ετσι, στο όνομα του χρέους, εφαρμόζουν τις αναδιαρθρώσεις καταστροφής των εργαζομένων για να ενισχυθεί το κεφάλαιο και η ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή δραστική μείωση μισθών στα 500 ή στα 625 ευρώ, των συντάξεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κόψιμο των επιδομάτων ανεργίας και άλλων κοινωνικών επιδομάτων, κόψιμο φαρμάκων και ιατρικών εξετάσεων σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, απολύσεις στο Δημόσιο κλπ. Από τις αναδιαρθρώσεις φράγκο δεν πρόκειται να μπει στα κρατικά ταμεία. Αντίθετα, χρεοκοπούν οι εργαζόμενοι, αυξάνουν τα περιθώρια κέρδους του κεφαλαίου με τους φτηνούς εργάτες, αυξάνεται η εκμετάλλευση. Η κρίση, άρα και το χρέος δεν είναι εθνικό πρόβλημα αλλά ταξικό, τα δημιουργεί η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, άρα είναι των καπιταλιστών. Το χρέος επίσης δημιουργήθηκε από τις επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες για να κάνουν επενδύσεις.

Γι' αυτό όλα τα παραπάνω «περί κουρέματος» είναι τόσο εχθρικά για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που η παραμικρή αναμονή, ανοχή, σ' αυτά και στην πολιτική που τα υπηρετεί θα τους φέρνει ολοένα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Κανένας φόβος. Οι εκβιασμοί περί στάσης πληρωμών στοχεύουν στην υποταγή του λαού στη χρεοκοπία του. Καμιά αγωνία επίσης, για τις δόσεις των δανείων. Τις δικές τους ανάγκες που τις τσακίζουν πρέπει να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι, συμμετέχοντας ολοένα και πιο πλατιά, μαζικά, στους οργανωμένους αγώνες των συνδικάτων, των άλλων μαζικών φορέων, συγκροτώντας ένα ενιαίο εργατικό παλλαϊκό κίνημα που θα βάζει εμπόδια στα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Ενιαία, εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τις γυναίκες και τη νεολαία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Τη δική τους συμμαχία να χτίζουν ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου.

Δράση για την επιτυχία της γενικής απεργίας στις 19 Οκτώβρη, που πρέπει να είναι καθολική, πανεργατική - παλλαϊκή, να εκφράσει την καθολική εναντίωση στην πολιτική του κεφαλαίου. Τη λύση κυριολεκτικά την κρατάει στα χέρια του ο λαός που πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το πεδίο της αλλαγής πρέπει να ξεκινήσει από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να οργανωθεί η κοινωνία και η οικονομία με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος.