Δυο παράλληλες εξελίξεις της τελευταίας ώρας δίνουν έναν παραπάνω λόγο για να πάρουν φωτιά τα πόδια των εργαζομένων που παλεύουν αυτές τις μέρες για την επιτυχία της απεργίας στις 23 Φλεβάρη και των συγκεντρώσεων που θα διοργανώσει το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Η πρώτη αφορά στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δήλωσε ότι «ακόμα και με μηδενικό χρέος, η Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που ήδη γίνονται» και πως «η συντριπτική πλειοψηφία όσων κάναμε ήταν στο προεκλογικό πρόγραμμά μας». Η δεύτερη αφορά στα σχέδια της ΕΕ να υιοθετήσει στην εαρινή Σύνοδο Κορυφής ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα νέων ανατροπών σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό, με στόχο να μειωθεί παραπέρα η τιμή της εργατικής δύναμης.

Η Γερμανία κομπάζει ότι κατάφερε να συγκρατήσει στο χαμηλότερο επίπεδο την αύξηση στο λεγόμενο «εργατικό κόστος» τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των σαρωτικών αντεργατικών και αντιασφαλιστικών μέτρων που εφάρμοσε από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, με στόχο να κάνει την οικονομία της ανταγωνιστική. Ανάλογες επιδόσεις κατέγραψαν και τα άλλα κράτη - μέλη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Τώρα, σε συνθήκες κρίσης και όξυνσης των ανταγωνισμών, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ καλούνται να ανεβάσουν τους ρυθμούς στην προώθηση της αντιλαϊκής στρατηγικής τους, με στόχο το ευρωενωσιακό κεφάλαιο να μη χάσει ή και να βελτιώσει τη θέση του στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Οτι η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου ήταν, είναι και θα παραμείνει, όσο το επιτρέπει ο λαός, η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε απόφαση της ΕΕ και των καπιταλιστικών κυβερνήσεων. Η ομολογία της γερμανικής κυβέρνησης για τη συγκράτηση του «εργατικού κόστους» και τα μέτρα που προωθεί η εαρινή σύνοδος επιβεβαιώνουν ότι βασικό συστατικό της ανταγωνιστικότητας είναι η τιμή της εργατικής δύναμης. Οσο φτηνότερος είναι ο εργάτης, τόσο πιο ανταγωνιστική είναι η οικονομία. Σε συνέχεια των παραπάνω έρχεται η δήλωση του Ελληνα πρωθυπουργού, ο οποίος διαβεβαιώνει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης δεν υπαγορεύονται από τα χρέη και τα ελλείμματα, αλλά είναι στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, ενταγμένες στις αποφάσεις που συνδιαμορφώνει με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη στην ΕΕ.

Συμπέρασμα: Για να γλιτώσει ο λαός τα χειρότερα και να δει άσπρη μέρα, δεν αρκούν οι αγώνες του χτες. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να μπει στο στόχαστρο της λαϊκής πάλης η στρατηγική των κομμάτων του κεφαλαίου, με στόχο την ανατροπή της. Τα μέτρα που παίρνονται σε όλη την Ευρώπη είναι αντιλαϊκά επειδή η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της είναι του κεφαλαίου. Μόνο αν ο λαός αντικαταστήσει την εξουσία των μονοπωλίων με τη δική του εξουσία και οικονομία, θα μπορέσει να απαλλαγεί οριστικά από τα βάρβαρα μέτρα και τα χειρότερα που έρχονται. Αυτόν τον στρατηγικό στόχο πρέπει να υπηρετεί κάθε εργατική λαϊκή μάχη, συνδέοντας την πάλη για τη διεκδίκηση της ικανοποίησης όλων των αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας με την ανάγκη ριζικής αλλαγής πολιτικής. Η απεργία στις 23 του Φλεβάρη πρέπει να αποτελέσει βήμα σ' αυτή την προοπτική. Να συμβάλει στην καλύτερη οργάνωση στους τόπους δουλειάς και μόρφωσης, στις εργατογειτονιές και στα χωράφια. Να υπηρετεί τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, η οποία, βήμα το βήμα, θα δώσει νικηφόρα τη μάχη ενάντια στα μονοπώλια, τα κόμματα και την πολιτική τους.