Ο πόλεμος των διαφόρων μονοπωλιακών συμφερόντων δε διεξάγεται μόνο στο Χρηματιστήριο. Τα μονοπωλιακά τέρατα, οι εταιρίες τους, χτίζονται καιρό τώρα με έναν και μόνο τρόπο: Την εντατικότητα. Στα πάντα. Από το σαπάκι βαπόρι, που, ενώ θα 'πρεπε από τα 15 του χρόνια να έχει πάει για παλιοσίδερα, φτιασιδωμένο στα 35 του, κουβαλά ακόμα ανυποψίαστους χιλιάδες επιβάτες, ως το ρυθμό πολυβόλου που γίνονται τα δρομολόγια. Χωρίς ανάσα, με 24ωρα στο φουλ τις μηχανές, με πληρώματα που έχουν λιώσει στα πόδια τους, με πληρώματα - να το πούμε κι έτσι - που τα έχουν ξανά και ξανά τσαλακώσει (δεν είναι τυχαίο πως οι όποιες αποκαλύψεις γίνονται τα τελευταία χρόνια για τα σαπάκια γίνονται κατά κύριο λόγο μόνο από μηχανικούς, σαν αποτέλεσμα συγκεκριμένου ταξικού προσανατολισμού που υπάρχει ακόμα στα δυο βασικά συνδικάτα του χώρου). Η μείωση της σύνθεσης στα πληρώματα δεν είναι κάτι αφηρημένο, η μετατροπή των ναυτίλων αξιωματικών σε «μοδίστρες» και γραφιάδες που πιάνεται το χέρι τους να συμπληρώνουν λογιστικά και ξενοδοχειακού τύπου έγγραφα, μαζί με την επιβολή της αντίληψης ότι πάνω στο πλοίο είναι οι εκπρόσωποι του εφοπλιστή με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όλα αυτά έχουν πληρωθεί ξανά και ξανά με αίμα.