Οτι οι ανάγκες του εργάτη και της οικογένειάς του θα «στριμώχνονται» σε ό, τι (και, άρα, αν...) περισσεύει από τους μεγαλοεργοδότες, διακηρύσσει το μεγάλο κεφάλαιο μαζί με την κυβέρνηση αλλά και τη στήριξη των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αυτό είναι το νόημα των μεθοδεύσεων με τις οποίες, ήδη, σε μια σειρά χώρους εργασίας, υπογράφονται επιχειρησιακές συμβάσεις που προβλέπουν αμοιβές κατώτερες κι από αυτές ακόμα (τις ούτως ή άλλως πενιχρές) που προβλέπει η κατάπτυστη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Πίσω από αυτή τη γραμμή «διεκδίκησης» καλούν την εργατική τάξη να συνταχθεί, και όλοι όσοι εκθειάζουν τη σημασία που έχει η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας».

Ετσι, η υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων με αμοιβές κατώτερες από αυτές που προβλέπει η ΕΓΣΣΕ ξεκίνησε με την επίκληση της «εντεινόμενης οικονομικής κρίσης» και των «προβλημάτων ανταγωνιστικότητας και επιβίωσης των επιχειρήσεων...». Με τα ίδια επιχειρήματα, εδώ και καιρό η κυβέρνηση ξεκίνησε την επιτάχυνση της κατεδάφισης όσων εργατικών κατακτήσεων έχουν απομείνει όρθιες. Ομως είναι φανερό πως επιδιώξεις όπως η κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης και των ατομικών διαπραγματεύσεων των εργαζομένων με την εργοδοσία, κάθε άλλο παρά προσωρινές θα είναι. Αλλωστε η κυβέρνηση, τα κόμματα του κεφαλαίου και οι εργοδοτικές ενώσεις έχουν ξεκαθαρίσει πως οι σημερινές συνθήκες δίνουν την ευκαιρία να γίνουν όσες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν γίνει εδώ και χρόνια.

Ετσι, την ώρα που οι λαϊκές οικογένειες δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν ακόμα και βασικές τους ανάγκες (όπως το ρεύμα, το τηλέφωνο, τη θέρμανση, ακόμα και τη διατροφή των μελών τους), οι κοινωνικοί «εταίροι» δεν απαντούν απλά με ... αδιαφορία. Αλλά, λένε στους εργάτες πως πρέπει να έχουν αγωνία (και να κάνουν οποιεσδήποτε θυσίες χρειαστεί) για τις δυσκολίες που έχει κάθε πολυεθνική να κερδίσει το μεγαλύτερο κομμάτι της εκάστοτε πίτας. Προσπαθούν και με αυτόν τον τρόπο να κρατήσουν τους εργάτες εγκλωβισμένους στην αντίληψη ότι θα σωθούν αν σωθεί η εργοδοσία τους. Οταν όμως η καθημερινή πείρα, μαρτυρά το ακριβώς αντίθετο: όσο δυναμώνουν οι εργοδότες ως τάξη, όσο δυναμώνουν τα μονοπώλια και συγκεντρώνεται ο πλούτος σε όλο και λιγότερα χέρια, τόσο δυσχερέστερη γίνεται και η θέση του εργαζόμενου λαού.

Η «έκπληξη» και οι «καταγγελίες» της ηγεσίας της ΓΣΕΕ μόνο οργή προκαλούν. Οσο κι αν προσπαθήσουν, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπορούν να κρύψουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχουν (και συνεχίζουν να έχουν) διαδραματίσει για την υπονόμευση των εργατικών αναγκών. Η μεθοδευόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων φέρει ατόφια τη σφραγίδα αυτών των δυνάμεων. Είναι αυτές οι δυνάμεις που εδώ και χρόνια δουλεύουν ώστε οι εργάτες να διεκδικούν όχι με βάση τον πλούτο που παράγουν, αλλά με βάση το «ρεαλιστικό» και «εφικτό» που καθορίζουν τα περιθώρια της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου. Δηλαδή, με βάση τα ψίχουλα που θα πέσουν απ' το τραπέζι όπου τα μονοπώλια στήνουν φαγοπότι για την καταλήστευση του εργατικού μόχθου.

Αναδεικνύεται ακόμα μια φορά για τους εργάτες, πως κάθε φορά που κερδίζει η μεγαλοεργοδοσία, εκείνοι θα χάνουν. Αρα και πως, για να κερδίσουν αυτοί, πρέπει να μετρήσει ήττες ο ταξικός τους αντίπαλος, τα μονοπώλια και οι πολιτικοί - συνδικαλιστικοί τους υπηρέτες ως την οριστική ανατροπή τους.