Την κοινωνική συνοχή και τη συμφιλίωση των λαϊκών στρωμάτων με τις αιτίες που προκαλούν τη φτώχεια και την ανεργία επιδιώκει να προτάξει η κυβέρνηση ως «αντίδοτο» στην ταξική πάλη και συνειδητοποίηση. Με το νομοσχέδιο που προωθεί το υπουργείο Εργασίας «Για την προώθηση της κοινωνικής οικονομίας και τη διευκόλυνση της ίδρυσης και λειτουργίας κοινωνικών επιχειρήσεων», στήνεται μία ακόμη «επιχείρηση» χειραγώγησης αλλά και διαχείρισης των ακραίων κοινωνικών αντιθέσεων.
Συγκεκριμένα, η παραπάνω πρόταση πολιτικής προβλέπει την ίδρυση «κοινωνικών επιχειρήσεων» με «κοινωφελείς σκοπούς» από άτομα αποκλεισμένα από την αγορά εργασίας, που ανήκουν στις «ευπαθείς ομάδες»: ΑμΕΑ, απεξαρτημένα από διάφορες ουσίες άτομα, μακροχρόνια άνεργοι, μετανάστες κ.ά. Οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» θα δραστηριοποιούνται σε τομείς όπως η φύλαξη και φροντίδα ηλικιωμένων και παιδιών, το περιβάλλον, η Υγεία και η Πρόνοια, η κοινωνική επανένταξη αποκλεισμένων ομάδων κ.ά. Θα χρηματοδοτούνται σε πρώτη φάση από κοινοτικούς πόρους και στη συνέχεια όπως μπορεί η καθεμιά να εξασφαλίσει χρήματα: Από δωρεές επιχειρηματιών στο πλαίσιο της «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης», με χρηματική ή υλική στήριξη ιδιωτών ή δήμων, αξιοποιώντας εθελοντές κλπ. Αναπόφευκτα, αυτές οι υπηρεσίες όχι μόνο θα είναι σε ανταποδοτική βάση, αλλά θα έχουν και «φιλανθρωπικό» χαρακτήρα, θα αφορούν σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων για ένα συγκεκριμένο διάστημα, θα είναι υποβαθμισμένες και αποσπασματικές.
Κυβέρνηση και ΕΕ είναι έτοιμες να δαπανήσουν γι' αυτή την υπόθεση πάνω από 200 εκατ. ευρώ. Ποσό τεράστιο, ειδικά σε συνθήκες που «δεν υπάρχει σάλιο» - όπως λένε οι ίδιοι - για τις λαϊκές ανάγκες, για ένα πρόγραμμα που ούτε αποφασιστικά θα συμβάλει στην εκτόνωση της ανεργίας ούτε σοβαρές προνοιακές υπηρεσίες θα παρέχει. Αλλού βρίσκεται η πραγματική στόχευση της κυβέρνησης: Στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρήσεων, στην ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει κυρίως με δύο τρόπους: Καταρχήν το κράτος, απαλλαγμένο από τις υποτυπώδεις υποχρεώσεις του για κοινωνικές παροχές, θα διαθέτει ακόμα περισσότερα στο μεγάλο κεφάλαιο. Παράλληλα, επενδύονται πολλά και για να αποπροσανατολιστούν τα λαϊκά στρώματα από τις σύγχρονες ανάγκες τους και τις προϋποθέσεις που υπάρχουν για την ικανοποίησή τους. Η κοινωνική συνοχή είναι βασικός παράγοντας της ανταγωνιστικότητας, όπως τονίζει και η ίδια η ΕΕ σχετικά με τη λεγόμενη κοινωνική οικονομία.
Το αστικό κράτος επενδύει πολλά σε τέτοιου τύπου μηχανισμούς ενσωμάτωσης, όπως είναι και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, δίκτυα εθελοντών κλπ. Διότι σήμερα, δεν υπάρχουν μόνο οξυμένη φτώχεια, κοινωνικοί αποκλεισμοί, τεράστια ανεργία, η οποία θα αυξηθεί. Σήμερα υπάρχει και τεράστιος πλούτος. Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες νέοι πτυχιούχοι, καταρτιζόμενοι, ανειδίκευτοι εργάτες που δεν μπορούν να προσφέρουν το μυαλό και τα χέρια τους προς όφελος της κοινωνίας, παραμένουν αποκλεισμένοι από την παραγωγή. Σήμερα, που η τεχνολογία, η επιστήμη έχουν σημειώσει άλματα, υπάρχει άφθονο έμπειρο και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες, οι άνθρωποι ζουν χειρότερα. Σήμερα, άσχετα με το βαθμό συνείδησης, τα λαϊκά στρώματα, με πρώτους τους νέους εργαζόμενους και άνεργους, ζουν μια τρομερή αντίφαση. Κι αυτό ακριβώς το εκρηκτικό μείγμα της λαϊκής πείρας με την ταξική συνειδητοποίηση και οργάνωση τρέχουν να προλάβουν οι καπιταλιστές και το κράτος τους.
Feeds
