Δίνουν και παίρνουν τις τελευταίες μέρες οι διακηρύξεις κυβερνητικών στελεχών για την ανάγκη «εξορθολογισμού» των «φαρμακευτικών δαπανών». Στην κατεύθυνση αυτή, την προηγούμενη βδομάδα ανακοινώθηκε η κατάργηση εκατοντάδων Μη Υποχρεωτικώς Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων (ΜΥΣΥΦΑ) από τις λίστες των ασφαλιστικών ταμείων, στα οποία συγκαταλέγονται και φάρμακα ευρείας και συχνής κατανάλωσης, που, μέσα σε συνθήκες κρίσης, οι λαϊκές οικογένειες θα δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο να εξασφαλίσουν. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και περικοπές, όπως αυτές που έκανε πέρυσι ο Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου (ΟΠΑΔ), που πλέον δεν καλύπτει δεκάδες εξετάσεις κόστους μέχρι και 2.000 ευρώ η καθεμία. Την ίδια στιγμή, οι ασθενείς βρίσκονται στο έλεος της «ανταγωνιστικότητας» των φαρμακοβιομηχανιών, που καθορίζουν την παραγωγή και διακίνηση των προϊόντων τους, ανάλογα με το αν διασφαλίζουν τα απαραίτητα κέρδη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πολυεθνικής, που απέσυρε από την ελληνική αγορά 17 φάρμακα για διαβητικούς, ανησυχώντας για τη «βιωσιμότητά» της.

Είναι σίγουρο ότι αυτή η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με εκκλήσεις, όπως οι προχτεσινές του υπουργού Εργασίας προς τους βιομήχανους για να ... λυπηθούν το λαό και το κράτος και να ρίξουν τις τιμές. Οπως και ότι δεν είναι μόνον η καπιταλιστική κρίση που οξύνει τις δυσκολίες των λαϊκών οικογενειών να έχουν άμεση πρόσβαση στο φάρμακο που χρειάζονται. Επιπλέον, ενώ τα λαϊκά στρώματα δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν φάρμακα με συχνά τραγικές συνέπειες για την υγεία τους και οι εργαζόμενοι του κλάδου αντιμετωπίζουν απολύσεις, ανατροπή εργασιακών σχέσεων κ.λπ., οι πολυεθνικές του κλάδου αυξάνουν ανεμπόδιστα τα κέρδη τους: Το 2008 οι επιχειρήσεις του φαρμάκου παρουσίασαν το μεγαλύτερο ποσοστό μεικτού κέρδους, σε σύνολο 40 κλάδων της ελληνικής οικονομίας.

Τέτοια ζητήματα, κυριολεκτικά «ζωής και θανάτου», αποκαλύπτουν αμείλικτα τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η τεχνολογική ανάπτυξη και η αύξηση της παραγωγικότητας «καλπάζουν», αλλά δεν αξιοποιούνται για να σχεδιάζεται και να εξελίσσεται η φαρμακοβιομηχανία προς όφελος του λαού. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο φάρμακο και συνολικά το χώρο της Υγείας - Πρόνοιας. Μόνον έτσι μπορούν να σταματήσουν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος του λαού, με την παραγωγή και εμπορία του φαρμάκου από τις πολυεθνικές.

Η πάλη για Κρατικό Φορέα, που θα έχει την αποκλειστική ευθύνη για την Παραγωγή, Διακίνηση και Εισαγωγή των φαρμάκων είναι και επίκαιρη και επιτακτική. Μόνον έτσι η έρευνα θα καθοδηγείται από τις ανάγκες του πληθυσμού όλης της χώρας (που συνδιαμορφώνουν και παράγοντες όπως οι κλιματικές συνθήκες, τα χαρακτηριστικά κάθε φύλου ή ηλικίας). Θα αξιοποιούνται τα τεχνολογικά επιτεύγματα για την παραγωγή όσων (ποσοτικά και ποιοτικά) φαρμάκων απαιτούν αυτές οι ανάγκες, με στόχο την προληπτική προστασία της ασφάλειας, αλλά και την αποκατάσταση της υγείας των εργαζομένων. Η φαρμακοβιομηχανία θα αναπτύσσεται αξιοποιώντας τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες κάθε χώρας, κάτι που φωτίζει και από άλλη πλευρά την ανάγκη κεντρικού σχεδιασμού, αφού έτσι θα διασφαλίζεται και η ανάπτυξη άλλων επιστημών και κλάδων που συνδέονται μεταξύ τους, όπως η γεωπονία, η βοτανολογία κ.λπ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, αναδεικνύεται η ενίσχυση της πάλης συνολικά των λαϊκών στρωμάτων για φάρμακο δωρεάν, ασφαλές και ποιοτικό για όλο το λαό. Αναδεικνύεται πόσο επιτακτική είναι, τώρα όσο ποτέ, η κοινωνική συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία, για την ανάπτυξη που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.