Στη... λαιμητόμο της υπερεκμετάλλευσης τα εργατικά δικαιώματα. Δεν είναι υπερβολή αυτή η εκτίμηση, μετά τις αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής για γενίκευση της πλήρους ελαστικοποίησης του εργάσιμου χρόνου, (διευθέτησή του ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, γενίκευση της μερικής απασχόλησης, ωρομίσθιο κλπ.), την απελευθέρωση του ορίου απολύσεων, τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, τη χρηματοδότηση των επιχειρηματιών για αύξηση των θέσεων εργασίας.
Κύκλοι της κυρίαρχης τάξης, διάφοροι αναλυτές, κυβερνητικά στελέχη, φροντίζουν για τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών προκειμένου οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις ενάντια στην εργατική τάξη να επιβληθούν είτε ως μέσο αντιμετώπισης της ανεργίας, αφού θα δώσει ώθηση στην οικονομία, είτε ακόμη και ως αναγκαίο προσωρινά κακό, αφού βελτιώνοντας την οικονομία θα βελτιώνει και τη ζωή της εργατικής τάξης. Τα σφυριά όμως χτυπάνε όλα στο ίδιο αμόνι, αυτό της διασφάλισης και παραπέρα ανάπτυξης των επιχειρηματικών συμφερόντων.
Ετσι ήρθε ένα περιστατικό πολύ γρήγορα να αποκαλύψει ότι η επίθεση είναι πολύ πιο σκληρή απ' ό,τι φαίνεται. Αυτό βεβαίως από τη σκοπιά τμημάτων της άρχουσας τάξης, αφού η Ενωση Ελληνικών Τραπεζών, μετά τις αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής, βγαίνει επιθετικότατα, απαιτώντας πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των Τραπεζών, και θεσμοθέτηση της 24ωρης λειτουργίας τους. Ενώ οι βιομήχανοι, μέσω του ΙΟΒΕ, απαιτούν μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα (μείωση μισθών, κόψιμο επιδομάτων, αδειών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ως και κατάργηση της μονιμότητας), γιατί η ευνοϊκότερη θέση τους απ' αυτήν του ιδιωτικού, δε διευκολύνει την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων σ' αυτόν.
Τα μέτρα της κυβέρνησης είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Δεν μπορεί η εργατική τάξη να τα αντιμετωπίζει μόνο ως επιμέρους μέτρα αφαίρεσης κάποιων κατακτήσεων, αλλά ως μια πολιτική γενικευμένης επίθεσης στα βασικά δικαιώματα, στην ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης, στην τιμή της εργατικής δύναμης. Οι καπιταλιστές βεβαίως, επιτίθενται διεκδικώντας τα πλείστα. Διεξάγουν από τη σκοπιά τους ταξική πάλη για να φέρουν το αποτέλεσμα που επιδιώκουν για τα συμφέροντά τους. Το ίδιο όμως απαιτείται και από την εργατική τάξη.
Ηεμφάνιση αντίθεσης με τα μέτρα από την ΠΑΣΚΕ, από την πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, θα είχε αντίκρισμα αν είχε πραγματική βάση. Αλλά το ζήτημα που προβάλλεται, ότι πρώτα κάνεις «διάλογο» και μετά παίρνεις αποφάσεις, είναι κάλπικο, αφού ήδη πηγαίνει σε συνάντηση με την κυβέρνηση, Αλλωστε ο νόμος 2639/98 που άνοιξε το δρόμο για τη θεσμοθέτηση της κατάργησης του σταθερού εργάσιμου χρόνου, μετά τον «κοινωνικό διάλογο» πέρασε, αν και ήταν από πριν γνωστό το περιεχόμενό του. Το δεύτερο σημαντικό τους επιχείρημα για το 35ωρο, δεν απαντά στο συνολικό ζήτημα του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, στο σταμάτημα των απολύσεων, στην πλήρη κοινωνική ασφάλιση, στην προστασία των ανέργων, στην αύξηση των μισθών, στη μη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κλπ.
Για την εργατική τάξη, ένας δρόμος υπάρχει. Ενιαίο πανεργατικό μέτωπο για ακύρωση αυτών των αποφάσεων πριν γίνουν νόμος του κράτους. Η συσπείρωση συνδικάτων, συνδικαλιστών, στον ταξικό πόλο του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης, το ΠΑΜΕ, η ανάπτυξη πολύμορφων δραστηριοτήτων σε κάθε τόπο δουλιάς και η κοινή πάλη ενάντια σ' αυτή την πολιτική της κυβέρνησης, η ενότητα δράσης όλης της εργατικής τάξης, μπορούν να εμποδίσουν και να ακυρώσουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Η αρχή μπορεί να γίνει με την επιτυχία των πρώτων αγωνιστικών αντιδράσεων Τετάρτη και Πέμπτη. Ολα τα σφυριά μας λοιπόν ενάντια στις αντεργατικές κυβερνητικές αποφάσεις, όλα για την επιτυχία των πρώτων αγωνιστικών κινητοποιήσεων και όσων θα επακολουθήσουν.
Feeds
