Η προχτεσινή απεργία που κήρυξε το ΠΑΜΕ και αγκαλιάστηκε από χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους σ' όλη τη χώρα εγγράφηκε ήδη σαν μία από τις σημαντικές στιγμές στην ιστορία του εργατικού κινήματος, σα μια μάχη από εκείνες που γίνονται εφαλτήριο για τους νέους μεγαλύτερους αγώνες που ακολουθούν. Με εξαιρετικά διακριτό τρόπο, με μια κορυφαία πράξη ανυπακοής, την ίδια τη συμμετοχή τους στην απεργία, οι εργαζόμενοι έκαναν απόλυτα ορατή τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το δικό τους κόσμο, το δικό τους δρόμο, από τον κόσμο και το δρόμο όσων διδάσκουν υποταγή, όσων πότε με το καρότο και πότε με το μαστίγιο επιδιώκουν να κρατούν την εργατική τάξη στα γόνατα.

Παρά τη λυσσαλέα επίθεση, τους εκβιασμούς και τις ανοιχτές απειλές από το κεφάλαιο μέσα στους χώρους δουλειάς, από τους εντεταλμένους του κεφαλαίου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει το κεφάλαιο, χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι αναγνώρισαν στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) τη δύναμη που, συσπειρώνοντας σε ταξική βάση, την εργατική τάξη πολλαπλασιάζει τη δύναμη του ταξικού αγώνα, διασφαλίζει την προοπτική του στη σκληρή αντιπαράθεση με το κεφάλαιο που είναι μπροστά.

Η προχτεσινή απεργία δεν καταγράφηκε μόνο σαν τα ποτάμια των χιλιάδων διαδηλωτών που συμμετείχαν στις 63 απεργιακές συγκεντρώσεις σ' όλη τη χώρα, δεν ήταν εντυπωσιακή μόνο ή κυρίως για τη δημόσια εικόνα που αποτύπωσε, αλλά κύρια καταγράφηκε σαν χιλιάδες και χιλιάδες στιγμές σκληρής αντιπαράθεσης μέσα στους χώρους δουλειάς. Ενας προς έναν οι εργάτες που βγήκαν μπροστά και δήλωσαν «απεργώ!», ένας προς έναν οι υπάλληλοι που απαίτησαν να καταγραφεί από τα γραφεία προσωπικού η απουσία από τη δουλειά ως απεργία (στο Δημόσιο η σχετική δήλωση συνοδεύεται με τη φράση «εν γνώσει των συνεπειών»...), μία προς μία οι γυναίκες της μερικής απασχόλησης που αρνήθηκαν να εξαγοράσουν την αξιοπρέπειά τους με ένα ψίχουλο, ένας προς έναν οι μετανάστες που διακήρυξαν τη νομιμότητα της παρουσίας τους ως εργάτες - απεργοί - διαδηλωτές, όλοι αυτοί έδωσαν μάχη μέσα στους χώρους δουλειάς, δεν έφτασαν στον τόπο των απεργιακών συγκεντρώσεων άκαπνοι.

Ολοι αυτοί είναι που σχημάτισαν τα απεργιακά ποτάμια, με τη σφραγίδα του ΠΑΜΕ. Ολοι αυτοί είναι που επικύρωσαν στην πράξη τον πρωτοπόρο ρόλο και την ανάλογη δράση όσων με ξεκάθαρη τη θέση τους στον ταξικό ανταγωνισμό (με τους εργάτες, ενάντια στο κεφάλαιο) καιρό πριν φρόντισαν να ξεχωρίζει καθημερινά η ήρα απ' το στάρι, να γίνεται καθαρό καθημερινά το χάος που χωρίζει τα συμφέροντα των εργατών απ' αυτά των κεφαλαιοκρατών, όλων αυτών που την ανάλυση της ταξικής κοινωνικο - οικονομικής πραγματικότητας τη μετατρέπουν καθημερινά σε πράξη που υπηρετεί το στρατηγικό στόχο: να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να επιβληθεί ο μόνος ανεκτός νόμος, το δίκιο του εργάτη.

Και για να το επιβάλουν ανέβασαν ψηλά την ταξική αλληλεγγύη, έκαναν πράξη το «ένας για όλους κι όλοι για έναν». Χάραξαν - με βαθιά χαρακιά - τη συνέχεια του μόνου δρόμου που είναι αντάξιος του ιστορικού βηματισμού της εργατικής τάξης, αυτού της ανειρήνευτης πάλης για την τελική νίκη των εργατών, για την κατάργηση των κεφαλαιοκρατών, του δρόμου στον οποίο τα επόμενα βήματα - με εφόδιο και την παρακαταθήκη της απεργίας της 17ης του Δεκέμβρη του 2009 - θα είναι πιο αποφασιστικά, πιο θαρραλέα.